พ่อแม่ไปรับผมมาจากมหาวิทยาลัยเพื่อกลับมาจัดกระเป๋า ระหว่างที่จัดผมก็หยิบนู่นหยิบนี่มั่วๆ ตามประสาคนไม่เคยไปต่างประเทศ พยายามหยิบของที่จำเป็นหยิบไปหยิบมาหยิบแล้วหยิบอีก จนสุดท้ายได้กระเป๋าใบโตๆ มาหนึ่งใบ และย่ามสะพายติดตัวอีกหนึ่งใบ

 นอกจากนั้นสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ผมพกไปด้วยคือสร้อยพระครับ

ครับ อ่านไม่ผิดหรอกครับ สร้อยพระไทยๆ ของเราเนี่ยแหละ เนื่องด้วยความที่ผมเป็นคนกลัวผีเอามากๆ ดังนั้น สร้อยพระจึงเป็นไอเทมสำคัญที่ผมต้องพกไปด้วยเพื่อความอุ่นใจ ไม่รู้ว่าพระเราจะคุยกับผีบ้านเขารู้เรื่องมั้ย แต่อย่างน้อยพกไปก็อุ่นใจกว่าไม่พกไปแล้วกัน…

เมื่อถึงวันกำหนดบิน พ่อไปส่งผมกับแม่ที่สนามบินดอนเมืองตั้งแต่ 9 โมงเช้า

เวลาสแกนกระเป๋าของจริงคือประมาณ 11 โมง แต่เราไปรอกันตั้งแต่ 10 โมง เพราะแม่อยากจะรีบๆเช็คอินเป็นคิวแรกๆ แล้วจะได้เข้าเกทเร็วๆ เพื่อไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะถึงไฟล์ทบิน พอได้เวลา 11 โมง ผมก็แบกกระเป๋าโยนลงที่ตรวจสัมภาระ แล้วให้พนักงานตรวจตามปกติ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งการเช็คอิน การยื่นพาสปอร์ต แม้จะกินเวลานานตอนที่ตรวจเอ็กซ์เรย์สัมภาระบ้างเพราะคิวก่อนหน้าผมโหลดพาวเวอร์แบงค์ใส่กระเป๋าเดินทางไว้ จึงต้องออกมารื้อค้นกันเลยเสียเวลาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้หงุดหงิดหรือเสียเวลาอะไรมากมาย

หลังจากผ่านด่านตรวจสัมภาระที่เอาขึ้นเครื่องเรียบร้อย ผมกับแม่ก็หาอะไรทานเป็นมื้อเที่ยงกันก่อนที่จะขึ้นเครื่อง และเข้าเกทไปนั่งรอเครื่องบินตามปกติ

วันไฟล์ทบินของผมคือวันจันทร์ที่ 5 ธันวาคม ซึ่งในช่วงนั้นเป็นวันหยุดยาวติดต่อกันหลายวันและวันที่ 5 เป็นวันสุดท้ายในบรรดาวันหยุดเหล่านั้น จึงทำให้คนไม่ได้เยอะมากนักคือมันก็เยอะนะครับ แต่ไม่เท่าที่ผมจินตนาการไว้ ซึ่งที่ผมคิดว่าคนมันจะเยอะมากๆ เพราะช่วงที่ผมไปมันเป็นช่วงฤดูหนาวและดอกอะไรสักอย่างมันบาน ไอ้เราก็เลยคิดว่าคนคงจะแห่กันไปเยอะ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เยอะแบบที่คาดไว้ 

นั่งคิดโน่นนี่นั่นได้ไม่นาน พนักงานก็ประกาศให้ที่นั่งพรีเมียมขึ้นไปบนเครื่องก่อน แน่นอนคนพรีเมียมๆอย่างผมก็ขึ้นไป...... ขึ้นไปพร้อมกับชั้นประหยัดทีหลังครับ จองแบบชั้นประหยัดมาจะไปขึ้นพร้อมพรีเมียมได้ไงล่ะ เศร้า

ขึ้นไปถึงตัวเครื่อง พนักงานต้อนรับก็ตรวจพาสปอร์ต ตรวจตั๋ว และชี้ตำแหน่งที่นั่งให้

แวบแรกที่เห็นที่นั่ง ผมรู้สึกว่าที่นั่งมันแคบเอามากๆ ครับ จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ได้แคบสำหรับคนอื่น แต่สำหรับมนุษย์ที่น้ำหนักตัว 108 กิโลกรัมอย่างผมมันดูแล้วนั่งไม่ค่อยสบายเท่าไรนัก แต่พอนั่งจริงแล้วมันก็ดีกว่าที่คาดไว้นะครับก็นั่งสบายในระดับนึง และที่ทำให้มันนั่งสบายมากขึ้นอีกเป็นเพราะที่นั่งแถวผมว่างอยู่ที่นึงทำให้แม่เอนๆ ตัวไปฝั่งที่ว่างอยู่ได้ และก็ทำให้ผมนัั่งสบายขึ้นตามมาเช่นกัน

โอ้ สวรรค์ยังเป็นใจให้คนอ้วนอย่างเรา…

ขนาดที่นั่งที่ช่างไม่พอดีกับคนอ้วนอย่างเราเอาเสียเลย...

ผมขึ้นเครื่องบินครั้งล่าสุดตอนประมาณ 6-7 ปีที่แล้วโดยสายการบินเดียวกับที่ขึ้นรอบนี้แหละครับแต่เป็นแค่การนั่งเครื่องบินไปเที่ยวที่จังหวัดกระบี่เท่านั้นเอง

ดังนั้นแล้ว การขึ้นเครื่องบินรอบนี้มันจึงค่อนข้างตื่นเต้นกว่ารอบที่ไปกระบี่หลายเท่าตอนไปกระบี่มันนั่งราวๆ 2 ชั่วโมง แต่ญี่ปุ่นนี่ใช้เวลาราวๆ 6-7 ชั่วโมง ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่เคยนั่งเครื่องบินนานขนาดนี้

แค่ขึ้นไปนั่งบนเครื่องภาพในหัวมันชอบวาดถึงอุบัติเหตุต่างๆที่จะเกิดขึ้น มันนึกถึงฉากต่างๆ ในหนัง หรือข่าวเกี่ยวกับเครื่องบินตกอยู่ตลอด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะคิดไปทำไมเพราะคิดแล้วตัวเองก็จิตตกเปล่าๆ...

สักพักหนึ่งก็เริ่มมีการประกาศให้ทุกที่นั่งรัดเข็มขัดเพื่อเตรียมตัวจะออกบินสู่ประเทศญี่ปุ่น

ช่วงที่ยังวิ่งบนรันเวย์ผมยังรู้สึกเฉยๆ แต่พอเครื่องมันโถมตัวขึ้นสู่อากาศเท่านั้นล่ะ ใจผมสั่นแรงมาก คือใจเต้นแบบไม่มีเหตุผล ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากกลัว กลัวและกลัวจริงๆ กลัวมันจะตก กลัวมันจะเกิดอุบัติเหตุ กลัวมันไม่ปลอดภัย สภาวะมันเหมือนคนอั้นขี้ เหมือนคนที่แกะปีโป้ไม่ออกเหมือนคนที่เปิดกระป๋องโค้กแล้วออกมาแต่สลักเปิดกระป๋องไม่เปิด มันอุดอู้คุดคู้ไปหมดวินาทีนั้นได้แต่จับพระเครื่องที่พกมาไว้ด้วยความกลัว ในขณะที่แม่ผมดูชิลๆ ไม่คิดอะไรเลยสักนิดเหมือนนั่งรถสองแถวไปลงม.เกษตรยังไงยังงั้น

ผมรู้สึกตื่นเต้นและกลัวอย่างมาก ทั้งๆที่วิวกรุงเทพจากบนฟ้ามันโคตรสวยเลยนะแต่ผมเองก็โคตรกลัวจนไม่กล้ามองนานๆ และสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ผมกลัวแบบหำหดหำแห้งมันเป็นเพราะตำแหน่งที่นั่งของผมอยู่ตรงปีกเครื่องบินพอดิบพอดี คือมองออกไปนี่เห็นเลยว่าเครื่องบินตรงอยู่เลี้ยวอยู่หรือกำลังเอนเอียงอยู่หรือกำลังตีลังกาสิบเจ็ดตลบอยู่…

หลังจากจิตตกจากจังหวะโถมตัวสู่ฟากฟ้าได้สักพัก เครื่องบินก็ขึ้นสู่น่านฟ้าเป็นที่เรียบร้อย บรรยากาศทุกอย่างดูคึกคักมากขึ้น ผู้โดยสารหลายคนเดินหยิบสัมภาระราวกับว่านั่งอยู่บนรถบขส.ไปอุดรธานี บางคนก็เดินเข้าห้องน้ำ บางคนก็กางแลปทอปเล่น บางคนก็เอาบอลมาเดาะเล่น บางคนก็กระโดดลงจากเครื่องบินเล่น (อันหลังๆ นี่มั่วนะ) ส่วนผมพอเห็นว่าสถานการณ์ดูนิ่งแล้วก็เปิดโทรศัพท์ใส่หูฟังฟังเพลงพลางมองบรรยากาศนอกหน้าต่างไปเรื่อยๆมองดูปีกเครื่องบินกระพือไปเรื่อยๆ แล้วก็หลับไปในไม่ช้า

หลับไปได้ไม่นาน ผมก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วยกลิ่นอาหารหอมๆ เหลือบไปก็เห็นกล่องอาหารที่แม่สั่งไว้พร้อมกับตอนที่ซื้อตั๋วเครื่องบิน (แม่บอกว่าสั่งพร้อมซื้อตั๋วเครื่องบินจะถูกกว่าสั่งบนเครื่อง) ผมลุ้นอย่างใจจดใจจ่อว่ามันคืออะไร เพราะกลิ่นมันหอมเอามากๆ 

พอเปิดออกมา ปรากฏว่ามันคือสปาเก็ตตี้ซอสไก่ที่สภาพมันดูไม่น่ากินเอามากๆ มันเหมือนเส้นสปาเก็ตตี้กับหมูบดแห้งๆ นู้บๆ แล้วพอลองกินรสชาติมันก็ตามหน้าตาแหละครับ แห้งๆ นู้บๆ พอกัน 

โคตรผิดหวัง... (แต่ก็ซัดโฮกจนหมดกล่องเพราะหิว) 

แล้วมันน่าเจ็บใจตรงที่เมนูอื่นๆ ที่ไม่ใช่สปาเก็ตตี้แม่งน่ากินมากๆ เช่น ข้าวไก่เทอริยากิ ข้าวกะเพราไก่ ลาซานญ่า แต่กูต้องมากินสปาเก็ตตี้ง่อยๆ นี่…

ผมถามแม่ไปว่าทำไมแม่ถึงเลือกสปาเก็ตตี้ให้ผมทั้งๆ ที่แม่ก็รู้ว่าผมไม่ค่อยชอบสปาเก็ตตี้แม่บอกว่าเพราะพี่จั๊ม-พี่ชายของผมบอกแม่ว่าแม่ควรเลือกสปาเก็ตตี้ดีกว่าอันอื่นต๊อบไม่น่าจะชอบ…

กูไม่ชอบสปาเก็ตตี้โว้ยยยยยย