ระหว่างรอเจ้าหน้าที่รถไฟมาขายตั๋ว มีหนุ่มน้อยหน้าใส อายุสัก 20 ต้นๆ หน้าตาแบบคนเกาหลีญี่ปุ่น ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า เสืื้อข้างในเป็นเสื้อยืดสีเทา กางเกงขายาวสีน้ำตาล สะพายเป้ เดินเล่นโทรศัพท์เดินไปมา หันไปสบตานิดนึงแล้วก็ยิ้มให้ ต่างคนต่างก็ยิ้ม เราเดินไปรับตั๋วตามปกติ นายสถานีบอกว่าหนูพูดภาษาอังกฤษได้มั้ย คนนั้นน่ะ (ชี้ไปทางพ่อหนุ่มน้อย) น่าจะเป็นคนเกาหลีนะ ทำไมมาแถวบ้านเราได้ แถวบ้านเรามันไม่มีที่เที่ยวนี่นา ...เราก็บอกว่า อ่าวไม่ใช้คนไทยเหรอคะ คือหนูพอพูดได้นิดหน่อย แต่ว่าเขิน ไม่กล้าคุยอ่ะพี่...เมื่อรับตั๋วแล้วเราก็ยิ้มให้เขานิดนึงแล้วเดินไปนั่งรออีกฟากของสถานี 

          เมื่อคนส่วนใหญ่เดินออกมาอีกฟากเพื่อรอรถกันหมดแล้ว พ่อหนุ่มน้อยก็พุ่งเข้าไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามข้อมูลอะไรสักอย่าง เจ้าหน้าที่ก็พยายามอธิบายเท่าที่จะสื่อสารได้ สุดท้ายเขาก็ข้ามกลับมายืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเราเพื่อรอรถเข้ากรุงเทพฯ

ยังนึกเลยว่าถ้าเราเข้าไปคุยกับเขาเสียตั้งแต่ตอนนั้นมันจะเป็นยังไงกันนะ

สุดท้ายเราก็ลงระหว่างทางเพื่อต่อรถอีกสาย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุดท้ายแล้วเขาจะไปลงสถานีอะไร เป้าหมายสุดท้ายจะไปที่ไหน จะหลงทางมั้ย

พอลงรถไฟแล้ว เห็นรถกำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานี ก็ได้แต่นึกเสียดายที่ว่า "ตอนนั้นเราน่าจะเข้าไปคุยกับเค้าเนอะ" อย่างน้อยเขาก็ยังอุ่นใจที่มีคนไทยพยายามจะช่วยเหลือเขา 

โอกาสมันก็บินโฉบมาตรงหน้าเราแล้ว แต่เราก็ไม่คว้าไว้ ความกลัวการสื่อสารกับชาวต่างชาติมันก็ยังฝังอยู่ในใจแบบนี้ โอกาสที่เราจะเจอเขาอีกเป็นครั้งที่สองมันไม่ง่ายนักหรอก มันอาจจะไม่ม่ีอีกแล้วด้วยซ้ำ

"โอกาส" ที่จะได้ "ทักทาย" มันหมดลงไปแล้ว ตั้งแต่เรา บอกว่าเขินแล้วไม่กล้าคุย 
หลังจากนี้ถ้ามีโอกาสแบบนี้อีกจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด !!