เสียงดนตรีอึกทึกและเสียงกรี๊ดกร๊าดด้วยความสนุกสนานของผู้มากมายคนใน Winter Wonderland ล่องลอยมาตามลม ขณะที่เราค่อย ๆ เอนตัวนอนลงท่ามกลางกองใบไม้สีส้มอมน้ำตาลพลางเหม่อมองท้องฟ้าทึมเทาของเดือนพฤศจิกายน

แรกเริ่มเดิมทีเราก็ตั้งใจหมายมาดว่าจะมาเดินเล่นร่าเริงในงาน Winter Wonderland นี่แหละ เพราะงานนี้ถือเป็นงานออกร้านประจำปีที่สุดแสนจะยิ่งใหญ่ของชาวลอนดอนที่จัดขึ้นในช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนไปจนกระทั่งต้นเดือนมกราคมปีหน้า ภายในงานมีของอร่อยมากมายทั้งคาวหวาน มีเครื่องดื่มแก้หนาวให้เลือกเยอะแยะ พร้อมทั้งมีเครื่องเล่นต่าง ๆ มากมายที่เนรมิตสวน Hyde Park ให้กลายเป็นสวนสนุกขนาดย่อม

แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิดทำให้ปีนี้มีการจำกัดจำนวนผู้เข้างานต่อวัน โดยจัดให้มีการจำหน่ายบัตรออกเป็นรอบ ๆ และต้องซื้อก่อนล่วงหน้าเป็นสัปดาห์ เราผู้เด๋อด๋าไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรใด ๆ กับใครเขาก็พลาดท่าเสียที ไม่มีบัตรอย่างคนอื่นจึงจำต้องมานอนมองฟ้ากลางกองใบไม้ในตอนนี้นี่แหละ

ใบไม้สีเหลืองอมน้ำตาลใบแล้วใบเล่าปลิดตัวเองออกจากกิ่งไม้และปลิวไสวไปตามแรงลม

ปุยเมฆทึมเทาค่อย ๆ ลอยผ่านไป ก้อนเมฆขาวใสนุ่มฟูเคลื่อนเข้ามาแทนที่

แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลงมาทำให้บึงน้ำตรงหน้าเกิดเป็นประกายระยิบระยับ

ฝูงเป็ดที่นั่งหลับอยู่ริมตลิ่งเมื่อครู่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาสะบัดเนื้อสะบัดตัวและเดินเตาะแตะลงไปในน้ำ

เด็ก ๆ ต่างตื่นเต้น ชี้มือชวนพ่อแม่ดูเหล่าเจ้าเป็ดน้อย บ้างก็โยนขนมปังให้ บ้างก็วิ่งไล่หมู่นกพิราบที่กรูเข้ามาจิกเศษขนมปัง

เราปล่อยตัวเองให้นอนมองก้อนเมฆบนท้องฟ้าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนรูปไปเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องรีบลุกและเร่งไปทำอะไรแข่งกับเวลาเหมือนอย่างเคย ตลอดจนยอมอนุญาตให้ตัวเองได้หยุดและวางสารพัดความคิดเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ หลากหลายที่วิ่งวนจนแทบจะชนกันในหัว รวมถึงก้อนขยุกขยุยที่แบกไว้ในใจ แล้วเปลี่ยนมาพินิจสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัว ณ​ ปัจจุบันขณะ ทำให้ตระหนักได้ว่า ตลอดช่วงปีทีผ่านมาเราใช้ชีวิตเร็วเกินไปจนไม่ทันได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่รอบตัว

เหมือนพอรู้สึกตัวอีกที โลกก็หมุนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงเสียแล้ว

ว่าแต่…ครั้งสุดท้ายที่นอนมองท้องฟ้าใต้ต้นไม้ใหญ่นี่มันเมื่อไรกันหนา

ก้อนความคิดที่วางเอาไว้เริ่มวิ่งไล่กันกลับเข้ามาในมโนสำนึกอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นความเสียดายที่เราปลอ่ยให้เวลาล่วงเลยมาจนอีกนิดเดียวก็จะปีใหม่เสียแล้ว ปีนี้ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้เห็นประจักษ์เท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นการวาดภาพหรือว่างานเขียนที่ตั้งอกตั้งใจไว้แน่วแน่ตั้งแต่ต้นปีว่าอยากทำ ตลอดจนธุระจิปาถะต่าง ๆ มากมายที่คั่งค้างพอกหางหมูไว้เยอะ รวมถึงสิ่งใหม่ ๆ ที่อยากทำและอยากเรียนรู้อีกแยะ ไม่รับรวมกองหนังสือและลิสต์ภาพยนตร์ต่าง ๆ ที่ยังไม่ได้อ่านและดูเสียที

ถึงกระนั้น ประเดี๋ยวโลกก็จะหมุนเอาปีใหม่เข้ามาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ ปีใหม่ แปลว่าเราจะได้เริ่มใหม่ (อีกครั้งและอีกครั้ง วนแบบทุกปีไป แล้วมักจะมาคิดได้เมื่อปลายปี เฉกเช่นเดียวกันกับที่มาระลึกได้ในขณะนี้) ความคิดดังกล่าวดูเหมือนจะเป็นการปลอบประโลมใจอย่างลม ๆ แล้ง ๆ ว่าเราจะทำให้ดีขึ้นในปีถัดไป เพราะครั้นจะลุกขึ้นมาทำอะไรในปีนี้ก็ดูท่าว่าจะไม่ทันเสียแล้ว จึงขอยกยอดเอาไว้ปีหน้าเลยก็แล้วกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็สบายใจ ขอนั่งมองฟ้าต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนก็แล้วกัน ปีนี้เราใช้ชีวิตแบบวิ่งมาราธอนยิงยาวจนแทบไม่ได้พัก แถมบางจังหวะชีวิตก็สาหัสจนเกือบจะเป็นน้อง ๆ ของสนามวิ่งสปาร์ตันแล้ว ขอพักหายใจสักประเดี๋ยวแล้วจะกลับไปสู้ชีวิตต่อนะ

อากาศรอบตัวค่อย ๆ ทวีความเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลมหนาวยามเย็นพัดเอาหมู่เมฆทึมเทาให้กลับมาบดบังแสงอาทิตย์อีกครั้ง เป็นสัญญาณให้เราค่อย ๆ ลุกจากกองใบไม้ ปัดฝุ่นออกจากเสื้อโค้ท พร้อมกับกอดขอบคุณและบอกลาต้นไม้ใหญ่ผู้ให้ที่พักพิงแก่กายและใจอันเหนื่อยล้าในช่วงยามบ่ายของวันนี้

หายใจเข้าลึก ผ่อนลมหายใจออกยาว และทิ้งตะกอนขุ่นในใจออกไปพร้อมกัน

โอบกอดรับพลังจากต้นไม้ สายลม และธรรมชาติรอบตัวไปสมานรอยแตกร้าวในดวงใจ

ขอให้ใช้ชีวิตอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องเร่งรีบนักหรอก ทุกอย่างมีเวลาของมัน

ใด ๆ ในจักรวาลนี้ล้วนหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนกันไปเป็นวัฎจักร

อดใจทนกับความเหน็บหนาวที่กำลังจะผ่านเข้ามาอีกนิด

เพราะอีกไม่นาน ฤดูใบไม้ผลิจะวนกลับมาอีกครั้ง

ไว้ค่อยเริ่มกันใหม่ เมื่อปีใหม่เดินทางมาถึงก็แล้วกันนะ

รักเสมอ

ด้วยรัก… จากใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนกลางกรุงลอนดอน