จริงๆวันนี้เราจะต้องบินไปจาการ์ต้าแหละ แต่เมื่อวานนี้อยู่ๆตารางบินเราก็เปลี่ยนเฉยๆเลยกลายเป็นสแตนบายซะงั้น ทำเอาแพนิกปั่นป่วนไปหมดเพราะไฟล์ทที่จะบินต่อไปนี้จะเป็น First Operational Flight บินจริง ทำงานจริงอย่างเป็นทางการ ซึ่งเราผู้วิตกจริตง่ายเป็นนิจก็อยากได้ความแน่นอนในชีวิตบ้างว่าเมื่อไรจะบิน จะไปที่ไหน และบินกับเครื่องอะไร จะได้เตรียมตัวเตรียมใจ จัดกระเป๋า อ่านทบทวนความรู้ก่อน

ตอนนี้เลยอยู่ว่างๆ อ่าน safe talk ไปพลางๆก่อน ไปๆมาๆเริ่มขี้เกียจอ่านแล้ว แว๊บมาเล่าเรื่องไฟล์ทที่สองของชีวิตให้อ่านกันดีกว่าเนอะ :)



ย้อนกลับไปในช่วงที่เราเทรนนิ่งอยู่ วันนึงเรากลับมาบ้านพบกว่าอาลี่รูมเมทคนสวยแผ่หราอยู่กลางโซฟาในสภาพโทรมขั้นสุด และประโยคแรกที่นางพูดตอนที่เราเปิดประตูเข้าไปคือ

Just pray you won’t get a Cairo flight.

This is the worst flight I’ve ever got!

นี่ถึงกับช็อก แล้วบอกนางไปเบาๆว่า Cairo is my 2nd supy flight. นางก็ช็อก แบบเฮ้ยยย ยูได้เจดดาห์ที่พีคเชี่ยๆแล้วยังจะได้ไคโรต่ออีกเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว บ้ามากกกกกก เราก็ได้แต่ทำหน้าสลดแล้วถามเค้าว่าไอ้ที่ว่าแย่นี่มันแย่ยังไง ประมาณไหน นางก็ร่ายทุกสิ่งที่นางเจอทั้งไฟล์ทขาไปและขากลับให้ฟัง (จนไม่แน่ใจว่าระหว่างเจดดาห์กับไคโรอันไหนมันสาหัสกว่ากันเนี่ย)



เอาเถอะ มันก็ขึ้นอยู่กับไฟล์ทแหละนะ บางทีเราอาจจะโชคดี และไคโรอาจจะใจดีกับเราก็ได้ (มั๊ง…)







ตัดภาพกลับมาที่วันบินจริงๆ เราตื่นตั้งแต่ตีสี่ อาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า ทำผม กินข้าวเช้า และนั่งบัสไป HQ ตามปกติ รอเกตเปิด หยิบมือถือขึ้นมาจะนั่งอ่าน safe talk เผื่อว่าเขาจะถาม และทันทีที่หย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างขาดหายไป… ไอ้เชี่ยยยยยย ลืมหมวกกกกกกกกก!!!

ตอนนั้นคือหกโมงพอดี หกโมงสิบเกตเปิด หกโมงยี่สิบเก้าเกตปิด จุดนั้นคือวิ่งแบบไม่คิดชีวิตไปโบกแท็กซี่ โยนกระเป๋าลงเบาะหลังแล้วกระโดดขึ้นรถ ไปค่ะพี่สุชาติ! (ผิด!!)

เดชะบุญที่บ้านใกล้สนามบิน เลยกลับมาทันเวลาเกตปิดพอดี๊ วิ่งแต๊กๆๆเข้าห้องบรีพแบบลืมหายใจ พอเข้าไปปุ๊บทุกคนเช็คเอกสารอะไรกันเสร็จแล้ว รอเราอยู่ คือโคตรรู้สึกผิด ดีที่เป็น supy flight เขาเลยไม่ว่าอะไร ประกอบกับก่อนหน้านี้เราได้ส่งเมลไปหาเพอเซอร์ แนะนำตัวเสร็จสรรพ เขาเลยมีเมตตาจิตผ่อนหนักเป็นเบาให้…





ก่อนจะเล่าต่อต้องอธิบายเพิ่มอีกนิดหน่อยว่าการลงตำแหน่งของ A380 และ B777 แตกต่างกัน เนื่องจาก A380 เป็นเครื่องใหญ่ ลูกเรือเยอะ เพอเซอร์จะส่งเมลมาหาพวกเราก่อนว่าจะอยู่ตำแหน่งไหน เพราะวันที่บินจริงๆจะไม่มีเวลาในห้องบรีพพอที่จะมาลงตำแหน่งกันได้

ทางฝั่งของ B777 ที่เราบินในไฟล์ทนี้จำนวนคนจะน้อยกว่า เวลาลงตำแหน่งก็จะเลือกเอาในห้องบรีพนั่นแหละ นอกนั้นก็เหมือนๆกัน พูดคุยเกี่ยวกัยหัวข้อที่น่าสนใจ กัปตันเข้ามาทักทาย และนั่งบัสไปที่เครื่อง





เนื่องจากนี่คือ supy flight เราก็ได้ไปนั่งในห้องนักบินะหว่างช่วงเทคออฟและแลนด์ดิ้งอีกแล้ว ซึ่งเราแอบหลับสัปหงกหลายรอบมากจนกัปตันขำ โดยเฉพาะตอนลงที่ไคโรแล้วระหว่างรันเวย์กับจุดจอดเครื่องบินมันไกลมาก นั่งนานมากกกกก เราหลับไปเลยจนกัปตันแซว



พอถึงไคโรกัปตันก็พาเดินออกไปดูรอบๆตัวเครื่อง สิ่งที่ตื่นตาตื่นใจกว่าการได้เอามือไปแตะเครื่องยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาเครื่องบินพาณิชย์ (B777 ใหญ่สุด เครื่องยนต์สองตัว ส่วน A380 มีเครื่องยนต์สี่ตัว ขนาดย่อมเยาว์กว่า) ก็คือการที่ได้ไปเหยียบแผ่นดินอียิปต์แล้วโว้ยยยย กรี๊ดดดดด รู้สึกว่ามาถึง คือตอนไปเจดดาห์เราไม่ได้ยื่นส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายออกจากเครื่องบินเลยไง คือยังถือว่าอยู่ในเขตแดนของสหรัฐอารับเอมิเรตส์ นี่แบบออกไปแล้ววววว วู้ฮู้ววววววว



ส่วนเรื่องที่พีคกว่านั้นคือตอนขากลับไปดูไบ เราไม่ได้นั่งในห้องนักบินแล้วเพราะอยากช่วยทำเซอร์วิสในเคบิน เลยได้ไปนั่งที่ครัวตรงท้ายเครื่อง ระหว่างที่เทคออฟไปได้ซักพัก เพื่อนก็ชี้ๆให้ดูว่านี่ไงยู ตรงนี้มองเห็น ปิระมิด ด้วยนะ ไอ้เราก็แบบ หนายยูววววววววววววววว อยู่ตรงหนายยยยยยยยยยยยยย (พยายามดุ๊กดิ๊กชะเงื้อคอดูแต่ติด seatbelt อยู่ขยับไปไหนไม่ได้) เคบินซุปเปอร์ไวเซอร์ที่นั่งอยู่ด้วยกันก็ขำแล้วอนุญาตให้ลุกไปดูได้



อู้หูววว ขนลุกอะ เห็นปิระมิดของจริงแล้ว เรียงๆอยู่ใกล้ๆกัน 3 ที่ ตอนนั้นคือเชี่ยยยยย ชีวิตนี้คุ้มค่าแล้ว เห็นปิระมิดของจริงแล้วแม้ว่าจะเห็นจากระยะไกลก็เถอะ แล้วเราจะได้ไปเห็นของจริงๆใกล้ๆ เรากลับมาอียิปต์ ไว้เจอกันนะ!







สำหรับไฟล์ทนี้มีเรื่องราวประทับใจด้วยแหละ จากเอนทรี่ที่แล้วที่เราบอกว่า เราอยากเป็นความทรงจำที่ดีของใครซักคนบนโลก และตอนนี้เราได้เป็นแล้วนะ :D

เรื่องของเรื่องคือไฟล์ทขาไปไคโรมีคู่รักเพิ่งกลับมาจากฮันนีมูน และสายการบินเรามี Special Meal เป็นเค้กไว้สำหรับโอกาสพิเศษ ในฐานะที่เป็น supy เลยได้เป็นคนเอาเค้กไปแสดงความยินดีกับเขาด้วยแหละ (ฝ่ายชายน่าจะเป็นคนแอบสั่งไว้ให้แหละนะ — บริการนี้ไม่คิดเงินเพิ่มนะฮะ ถ้าสนใจมาบินกับเราได้นะ ฮาาา)

วินาทีที่ฝ่ายหญิงเห็นเค้กคือดีใจมาก เซอร์ไพร์สมาก น้ำตาปริ่มสุด เราก็เอากล้องโพลารอยด์มาถ่ายรูปให้เขา เขียนการ์ดกับวาดรูปเล็กๆให้ ทั้งคู่ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก แล้วก็คุยกันนิดๆหน่อยๆเกี่ยวกับฮันนีมูน กลายเป็นว่าคู่นี้เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพและภูเก็ตจ้า เขาชอบเมืองไทย ทะเลไทย และอาหารไทยมากๆ เลยคุยกันยาวเลยเรื่องอาหารว่าลองชิมเมนูไหนมาบ้าง ทำเอาหิวๆเหมือนกัน

เขาลงจากเครื่องก็เดินมาขอบคุณแล้วขอบคุณอีก ได้ถ่ายรูปด้วยกันด้วย ปลื้มใจเหลือเกิน









ส่วนขากลับเรามีโอกาสทำเซอร์วิสจริงๆแล้วกับการเสิร์ฟอาหารและเก็บถาด ทำทุกอย่างเชื่องช้ามากจนต้องหันไปบอกเพื่อนข้างหลังที่ทำ bar cart ว่าขอโทษจริงๆนะที่ช้า เขาก็ใจดีไม่เป็นไร โอเค take your time มีลูกเรือที่กลับจากไคโรก็มาทักว่ายูเป็นเด็กใหม่หรอ supy ล่ะสิ ดูออกเลยว่าตื่นเต้น ก็ขำๆไป

อ้อ ขากลับค่อนข้างบันเทิงสำหรับเราเพราะครึ่งลำเป็นพนักงานที่จะไปประชุมอะไรซักอย่างเกี่ยวกับยาที่กัวลาลัมเปอร์ ทุกคนเลยรู้จักกันหมด เหมือนเป็นปาร์ตี้ย่อยๆของบริษัทซะงั้น ซึ่งข้อเสียคือผู้โดยสารจะติดเล่นกันและไม่ค่อยฟังแอร์อย่างพวกเราเตือนเท่าไรเวลาที่สัญญาณให้คาดเข็มขัดเตือน แต่โดยรวมก็สนุกดี เห็นเขาถ่ายรูปเซลฟี่กัน เราก็เข้าไปโฟโต้บอม อาสาไปถ่ายรูปให้ โดนลากเข้ามาถ่ายรูปด้วย ใกล้ๆจะแลนดิ้งก็มีผู้โดยสารมาขอถ่ายรูปด้วย สนุกมาก จอยมาก เซื้งมากเหลือเกิน



อย่างที่บอกแหละว่ามันแล้วแต่ไฟล์ทเนอะ ไคโรที่ใครๆบอกว่าแย่กลายเป็นไฟล์ทที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีและมีค่ามากๆสำหรับเรามาก เราจะจดจำความรู้สึกเหล่านี้ไว้และจะพยายามทำให้ทุกไฟล์ทสนุกสนานเฮฮาแบบนี้นะ :D







จากนี้ไปก็รอคอย first operational flight แล้วแหละ เมื่อกี้ตารางเพิ่งอัพเดตใหม่ สรุปว่าโดนมูฟคูเวตทิ้งไปแล้วบินไปเพิร์ธจ้า ส่วนซิดนีย์-โอ๊คแลนด์ยังอยู่เหมือนเดิม ถ้าไปออสเตรเลียบ่อยขนาดนี้ ต้องได้หนุ่มออสซี่แบบพี่คริสหรือเลียมมาฝากแม่แล้วแหละเนอะ อิ______อิ <3







เจอกันใหม่ไฟล์ทหน้านะ

ขอให้ไม่โดนเปลี่ยนไฟล์ทเถอะ สาธุ เหนื่อยจะตื่นเต้นล้าววววว




ด้วยรัก...จากเมืองทะเลทราย