วันศุกร์ที่ 13 พฤศจิกายน 2558
ที่นั่ง 64C | EK 373
เวลา 23:10 น. ตามเวลาประเทศไทย
"เชี่ย... นี่ตัดสินใจถูกป่ะวะที่พาตัวเองไปอยู่ไกลขนาดนี้..."
คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวขณะที่กำลังเครื่องบินค่อยๆถอยและเลี้ยวเพื่อเข้าสู่รันเวย์ ก่อนที่จะค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เราใจหายแว๊บแปลกๆตอนที่เครื่องบินค่อยๆไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ ทิ้งแสงไฟของเมืองไว้เบื้องหลังก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหมู่เมฆและท้องฟ้าสีดำที่มองไม่เห็นดาว สิ่งเดียวที่เห็นคือไฟสีแดงที่กระพริบเป็นระยะๆตรงปลายปีกเครื่องบินนั่นแหละ
ความรู้สึกแปลกๆโหวงเหวงในขณะนี้อาจเป็นเพราะไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าจะได้กลับมาอีก ก็ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่านี่คือสิ่งที่เลือกแล้ว คืออนาคตที่เลือกเดิน เพราะฉะนั้นจะมาโลเลเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ เอาเถอะ ไม่เด่นไม่ดังจะไม่หันหลังกลับไป จากนี้เป็นไงเป็นกันวะ สู้!
เท้าความให้รู้จักกันสักเล็กน้อย :)
เราชื่อพลอย เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย เรียนในคณะที่ก็ไม่ได้ชอบมากแต่ก็เรียนได้ เลือกเรียนตามสิ่งที่พ่อแม่อยากในเรียนนั่นแหละนะ วาดภาพอนาคตไว้เสียดิบดีว่าต่อไปจะต้องเดินตามโร้ดแมพของครอบครัวอย่างไรบ้าง แต่สุดท้ายโชคชะตาก็เล่นตลก จับพลัดจับผลูมาเป็นแอร์โฮสเตสสายการบินตะวันออกกลางเสียได้ เลยต้องจำใจจากเจ้าจำจรหอบชะลอมกับกระเป๋าเดินทาง ย้ายบ้านมาอยู่เมืองทะเลทรายนี่แหละ
เป็นการเริ่มต้นก้าวเข้าสู่วัยทำงานและการเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อนข้างจะ...ไกลจากบ้านเกิดเมืองนอนไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ได้สานฝันในวัยเด็กที่อยากเป็นแอร์เพราะบ้านอยู่ใกล้ดอนเมือง เห็นเครื่องบินขึ้นๆลงๆผ่านหลังคาบ้านทุกวัน อยากเป็นอย่างพี่สาวสวยๆที่ยิ้มใจดี รับผิดชอบคำพูดของตัวเองที่อยากเดินทางรอบโลกก่อนอายุ 35 ปี และเลือกเส้นทางชีวิตด้วยตนเองเสียทีละนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in