มีเวลา15นาที และฉันไปถ่ายรูปที่วัดโพธิ์ - ชักรูป

ใน24ชั่วโมงของแต่ละวัน เราสามารถทำอะไรกับเวลาที่ยาวนานนี้ได้บ้าง หลายคนหมดไปกับการเรียนหรือการทำงานกว่า8ชั่วโมง อยู่บนท้องถนนเดินทางไปกลับอีก2ชั่วโมง กลับถึงบ้านนั่งเล่นโทรศัพท์ติดตามอักษรย่อดาราชายอีกราวๆ3-4ชั่วโมง ซึ่งก็รวมการทานข้าวเย็น อาบน้ำ โปะสกินแคร์ไปในนั้นด้วย ที่เหลือก็คงจะเป็นการบิวต์ให้ตัวเองง่วงและหลับไป เพื่อตื่นมาเริ่มลูปของชีวิตแบบนี้อีกครั้งไม่รู้จบ
วันนี้ดิฉันใช้เวลา15นาทีก่อนจะกลับบ้านมาถ่ายรูปค่ะ ตั้งเป้าไว้ว่าจะมาถ่ายที่วัดโพธิ์ เห็นเมื่อวานแดดดี วันนี้ต้องเป็นวันของฉันแน่ แต่ความจริงมักจะไม่เหมือนกับภาพที่ฝันเท่าไหร่นัก คือมีแดดจริง แต่เบาบางกว่าเมื่อวานมาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีนี่เนอะ
ถามว่าทำไมใช้เวลาแค่15นาที เหตุผลก็คือกว่าจะเลิกงาน กว่าจะกระวีกระวาดเก็บของออกจากออฟฟิศ กว่าจะได้ลิฟท์ กว่าจะโดยสารMRTไปโผล่วื้บขึ้นที่สถานีสนามไชย เซย์ไฮให้มิวเซียมสยาม แล้วเดินเข้าวัดโพธิ์ก็คือเย็นมากแล้ว ตอนไปถึงเป็นเวลาที่เริ่มโพล้เพล้ ตะวันคล้อยต่ำ นักท่องเที่ยวเริ่มบางตา ประตูเข้าวัดหลายๆจุดก็ทยอยปิด ก็เลยเป็นสาเหตุว่าทำไมใช้เวลาเพียงเท่านี้เพื่อชมคงามงดงามของสถาปัตยกรรมยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์แห่งนี้นั่นเองค้า
และแน่นอนค่ะ ไม่คาดหวัง ย่อมไม่ผิดหวัง ภาพดังต่อไปนี้พยายามคัดแล้ว คัดอีก ถ้าแสงไม่รั่ว ไม่ใช่ดิฉันจริงๆ คือเป็นมนุษย์โรคจิตชอบเปิดฝาหลังกล้องแล้วยิ้มให้แผ่นฟิล์ม55555555 เอาเป็นว่าไปชมภาพกันดีกว่าค่ะ

เราชอบสถาปัตยกรรมกระเบื้องหลากสีนี้มากๆ มันอ่อนช้อย มันวิจิตร

มันแฮนด์เมด มันแอลิแกนซ์ มันโอกูตูร์ หลงรักกระเบื้องสีเหล่านี้เข้าอย่างจัง
ยอดซุ้มประตูทางเข้าวัด ชอบมาก พาสเทลเอยกรุบกลอยใจ ดอกไม้ดอกใจ อ่อนช้อยเสียจริงชะเอิงเงิงเงย

ลวดลายดอกไม้ตรงหลังคานั้น มันวิจิตรบรรจงมุ่งตรงพระศรีอาริย์จริงๆค่ะ สวยงามมากแม่ ไม่ไหว ปาดน้ำตาปลาบปลื้ม
ประตูทางเข้าไปยังอะไรสักอย่าง เขาน่าจะเรียกกุฏิไหมคะ มีน้องทั้ง2เฝ้าอยู่หน้าประตู
พระเจดีย์4องค์ ถ้าพระเจดีย์สามองค์คงต้องไปกาญจนบุรี หมู่พระเจดีย์ตรงนี้
มีต้นบอนไซ (รึเปล่า) ตั้งประดับอยู่ แต่ดิฉันเรียกต้นข่อยอะค่ะ ไม่รู้ถูกไหม
ตุ๊กตาเฝ้าประตูศิลปะแบบจีนๆ จีนแบบไหนหรอ จีนแบบเลือดข้นคนจาง ลื้อทำอ๊ะป่าวอาสร ลื้อทำอ๊ะป่าว
ความช่อฟ้า ใบระกา จอ กุน ดีมากๆ แสงแดดที่สาดมากระทบกับหลังคาที่พร้อมสะท้อนแสงนั้นกลับออกไปในทุกเมื่อ
ให้ระยิบระยับราวกับมีใครสักคนกำลังร่ายมนตราอยู่ตรงนั้น บรรยายล่ายวรรณกรรมมากเลยอาสร ว่าแต่ลื้อทำอ๊ะป่าว
พระบรมมหาราชวังที่ดิฉันทำแสงรั่วเข้าไปแล้วครึ่งเขตของพระบรมมหาราชวัง
นี่เป็น15นาทีที่ดิฉันมีความสุขมากๆ ทำงานมาทั้งสัปดาห์ ได้มาปลดปล่อยความเครียด ได้อยู่กับตัวเองสักครู่หนึ่งแบบไม่มีคนอื่นรู้จักและไม่มีใครคาดหวังอะไรกับเรา ทุกครั้งที่กดชัตเตอร์ ก็เหมือนกดปล่อยความเหนื่อยล้าทั้งสัปดาห์ออกไป เห้ย มันขนาดนั้นเลยหรอ อ๋อก็ไม่หรอกค่ะ แต่อยากเขียนจบสวยๆแค่นั้นเอง55555 แต่ไอ้ที่บอกว่ามีความสุข ก็มีความสุขจริงๆด้วยสิ?