เมื่อพูดถึงความผิดหวัง เรามักนึกถึงบรรยากาศชวนสลดหดหู่แทบไม่เคยเลยสักครั้งที่เราจะมองความผิดหวังด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ

เราเลยงุนงงสงสัย เมื่อเห็น กิตติพล สรัคคานนท์ เริ่มต้นเขียนบทความชุดหนึ่งที่พูดถึงความผิดหวังล้วนๆ

          เหตุผลหนึ่ง นั่นเป็นเพราะเราคุ้นชินกับบทบาทของการเป็นนักเขียนสายวรรณกรรม และการเป็นบรรณาธิการประจำสำนักพิมพ์ 1001 ราตรี การที่เขาออกมาวาดลวดลายเล่าเรื่องราวในลีลาแบบอื่น

จึงเป็นอะไรที่ชวนติดตามยิ่งนัก

          เหตุผลที่สอง เป็นเพราะด้วยท่าทีที่คล้ายจะเศร้าซึม กิตติกลกลับเล่าเรื่องราวความผิดหวังได้แบบแสบๆ คันๆ บางครั้งก็ทำให้เราขำกับอารมณ์ขัน บางครั้งก็ทำให้เราจุกกับถ้อยคำที่ทิ่มแทง

          และที่สำคัญ เขาพูดถึงความผิดหวังในแบบสบายๆ จนคล้ายกับว่าถ้าไม่ขุดคุ้ยเรื่องนี้มามากพอ เขาก็คุ้นชินกับมันพอประมาณ

          บางทีเขาอาจพบความผิดหวัง เพื่อมาเขียนเรื่องความผิดหวังก็เป็นได้

          เราไม่รู้ว่ากิตติพลพบความผิดหวังมามากมายเพียงใด แต่ด้วยสายตาที่มองเห็นความผิดหวังของเขา ทำให้กิตติพลค้นพบศิลปะในความไม่สมหวังเหล่านั้น

          กิตติพลพาเราไปพบความผิดหวังในหน้าประวัติศาสตร์ ผ่านเรื่องเล่าที่เกิดกับตัวบุคคลที่มีอยู่จริง ตัวละครในวรรณกรรม นักปรัชญาผู้ช่ำชอง พระกับนางชี ไปจนถึงสิ่งประดิษฐ์ที่ถูกลืมเลือน

          เรื่องราวของเขาทำให้เรามองความผิดหวังในมุมใหม่ เพราะต่อให้พยายามหลีกหนีสักเพียงใด เราก็ต้องพบเจอกับความผิดหวังอยู่ดี

          คงไม่เกินไปนัก ถ้าจะกล่าวว่าความผิดหวังไม่ต่างอะไรไปจากเงาของเรา และคงจะดีถ้าเราได้เข้าใจความเศร้าซึมที่จับได้ในชั้นบรรยากาศหรือสังเกตเห็นศิลปะที่ถูกสร้างจากความผิดหวังเหล่า
นั้นได้

          เพราะศิลปินที่หมั่นผลิตความผิดหวังออกมาไม่ขาดสาย ก็ไม่ใช่ใคร นอกจากมนุษย์ทั่วๆ ไป—อย่างพวกเรานี่เอง