นายตำรวจ 223 กล่าวไว้ว่า หากความทรงจำของผมและเธอมีวันหมดอายุ ผมหวังว่ามันจะยาวนานถึงหมื่นปี 

ประโยคนี้ยังถูกหยิบยกขึ้นมากล่าวถึงอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สำหรับบางคน เราก็อยากให้ความทรงจำนั้นยาวนานถึงหมื่นปี แม้ว่าชีวิตเราจะสั้นกว่านั้นก็ตาม กับอีกบางคน ความทรงจำเพียงหนึ่งนาทีก็ยังยาวนานเกินไป  

เมื่อย้อนกลับมามองตัวเอง กับความรักที่จบลงไปเนิ่นนานที่ผ่านมา ฉันไม่แน่ใจว่า ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาน้้น มีความรู้สึกไหนที่มันจริงบ้าง หรือฉันเองที่เป็นฝ่ายทึกทักเอาว่าเราจะไม่มีทางปล่อยมือกัน เชื่อว่าเขาจะหนักแน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความคิดถึงจะดึงเรากลับมาหากันเสมอ ฉันเชื่อใครคนหนึ่งมากเกินไป เชื่อว่าเราเข้าใจกัน แม้อีกฝ่ายจะยังไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉันเชื่อเสมอว่าเขาจะไม่มีทางหันหลังจากกัน จะไม่มีวันไปชอบใคร และเขาจะอยู่กับฉันในวันที่หัวใจอ่อนไหว 

แต่สิ่งคิดผิดทั้งหมด ถ้าจะโกรธก็ควรโกรธตัวเองที่เชื่อใครหมดใจขนาดนั้น 

เขาปล่อยมือจากกันไปง่าย ๆ จนคิดว่าที่ผ่านมาฉันเคยมีความหมายอะไรกับเขาบ้างไหม? คำตอบที่ได้คือไม่ ฉันไม่เคยเป็นคนที่ใครอยากจะรักษาเอาไว้เลย ผลของการเปิดใจให้ใครกลับทำให้ฉันรู้สึกไร้ค่า และเริ่มกลัวที่จะให้ความรู้สึกและเริ่มต้นใหม่กับใครอีก กลัวการเริ่มแล้วต้องจบแบบเดิมซ้ำ ๆ กว่าจะพาตัวเองผ่านพ้นความเจ็บปวดแต่ละครั้งมาได้ก็สะบักสะบอมไม่ใช่น้อยเลย เมื่อเริ่มดำดิ่งลงสู่ความรัก คนเรามักจะไม่เผื่อใจถึงความทุกข์ที่มาเป็นของคู่กัน เข้าสู่ภาวะไร้สติ และทำอะไรประหลาดอย่างเช่นกินสับปะรดกระป๋องที่หมดอายุ พระพุทธองค์เคยตรัสไว้ว่า ”ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” ต่อให้รักมากขนาดไหน ยังไงก็ทุกข์ เราไม่มีทางหนีพ้นหากคิดจะรัก ไม่จากกันวันนี้ ถึงวันหน้าก็ต้องพลัดพรากจากกันอยู่ดี ความพอใจ รักใคร่ ชอบพอนั้นก็เป็นกิเลสตัณหาอย่างหนึ่งที่เป็นเหตุแห่งทุกข์ของมนุษย์

ผู้ใดไม่มีรัก ผู้นั้นก็ไม่มีทุกข์ เป็นเหตุและผล ที่ทำให้มนุษย์ไม่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดไม่ว่าในแง่ไหน คนเราชอบเอาหัวใจไปเสี่ยงกับความเจ็บปวด โดยมองข้ามความจริงที่ว่าทุกอย่างมีเกิดดับ ความรักเองก็ไม่พ้นสัจธรรมในข้อนี้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นนิรัันดร์จริง ๆ

ฉันภาวนาทุกวัน ให้หลุดพ้นจากสภาวะที่ใจเป็นแบบนี้ ฉันขออโหสิให้กับทุกอย่าง แต่ขอให้เราไม่พบเจอกันไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหน แม้จะยืนอยู่ตรงที่เดียวกันก็ขอให้ไม่เห็นกัน หากเดินสวนกันก็ขอให้ผ่านกันไป อย่ากลับมาสร้างความเจ็บปวดให้กันและกันอีกเลย 

ความรักไม่เคยเหมาะกับฉันอย่างไร

มันก็เป็นเช่นนั้นเสมอ

ในเมืองที่ประชากรมากมาย เคยสงสัยไหมว่าเหตุใดจึงมีคนเหงา เราอาจรายล้อมด้วยคนแปลกหน้ามหาศาล กับความสัมพันธ์อันฉาบฉวย เราต่างไขว่คว้าหาใครสักคนมายืนข้าง ๆ เพื่อกลบความเปลี่ยวเหงาที่มีในใจ จากคนแปลกหน้า สู่คนคุ้นเคย ล่วงเลยจนกลายเป็นคนรัก แล้ววันเวลาก็ทำให้ใครบางคนกลับไปไม่รู้จักกันเฉกเช่นในตอนแรก ความเจ็บปวดจากความรัก แม้เพียงนาทีเราก็อยากลบมันให้หมด จนไม่เหลือเศษเสี้ยวความทรงจำนั้นอีกเลย นับประสาอะไรกับหมื่นปี