ครั้งแรกคือช่วงประมาณกันยายนปี 2557 เป็นช่วงที่กิจกรรมที่คณะและสาขาเข้ามาแบบไม่ขาดสาย ทั้งกิจกรรมรับน้องของสาขาและกิจกรรมประกวดดาวเดือนของคณะ ซึ่งรุ่นน้องให้ผมถ่ายรูปดาวเดือนให้เพื่อจะได้เอารูปไปทำเป็นสไลด์เปิดตัว แล้วพองานเข้ามาถี่ๆแบบนี้สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่ผมทำรูปเสร็จก็คือเบื่อการถ่ายรูปไปเลย เบื่อหนักมากถึงขั้นตอนวันไปเที่ยวก็ไม่ได้พกกล้องตัวใหญ่ไปเลย ใช้โทรศัพท์ถ่ายและแทบจะไม่ได้ถ่ายอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมาเลย ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆถ่ายมาเยอะจนรวมเป็นอัลบั้มอัพลง facebook ได้เลย

ครั้งที่สองคือเมื่อต้นปี 2559 ที่ผ่านมานี่เอง ซึ่งครั้งนี้หนักกว่าครั้งแรกหลายเท่า คือเป็นความรู้สึกที่สะสมมานานหลายเดือนแล้วเพิ่งจะมาแสดงอาการ ความรู้สึกที่ว่าคือการที่ผมเสพเทคนิคการถ่ายรูปมากเกินไป และเมื่อเสพมากเกินไปสิ่งที่ตามมาคือการถ่ายรูปแต่ละครั้งต้องคิดก่อนถ่ายนานหน่อยว่าจะต้องถ่ายออกมาเป็นแนวไหนและต้องการจะสื่ออะไรกับคนดูรูป แล้วต้องจัด position ของรูปโน่นนี่นั่นอีกเพื่อให้ได้ภาพที่เราต้องการตามที่ได้ไปอ่านเทคนิคมาสารพัด ซึ่งเป็นเรื่องดีนะที่ทำให้เราต้องคิดไตร่ตรองก่อนถ่ายเพื่อให้ได้ภาพที่ออกมาดูดีสื่อออกมาตรงประเด็น แต่การรับของแบบนี้มากเกินไปมันก็ไม่ต่างอะไรจากขยะที่เอามาก็รกเนื้อที่ในสมองเปล่าๆ และแทนที่จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นกลับกลายเป็นคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยจนไม่ได้ถ่ายออกมา และกลายเป็นรู้สึกเซ็งตัวเองและหมดอารมณ์ที่อยากจะถ่ายรูปในที่สุด

มีอยู่วันหนึ่งผมได้ดู GGCooking ตอนที่พี่จอร์จจี้ทำ Strawberry CreamCheese Tart มีช่วงหนึ่งที่พี่จอร์จจี้เล่าถึงประสบการณ์ที่ตัวเองชอบเล่นดนตรีและเลือกที่จะเรียนมหาวิทยาลัยในสายดนตรี จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เรียนนั้นเริ่มไม่ใช่ตัวเอง เพราะในมหาวิทยาลัยนั้นมันลงลึกในเชิงเทคนิคมากจนขาดความสุขในการฟังดนตรีนั้นๆไปเลย 

ผมนั่งดูเสร็จถึงกับน้ำตาไหลเพราะมันคือสิ่งที่ผมกำลังประสบอยู่นั่นเอง ผมชอบถ่ายรูปแต่การที่ผมเรียนรู้เทคนิคมากเกินไปเลยกลายเป็นว่าถ่ายรูปแต่ละทีคิดนู่นนี่นั่นเยอะแยะมากจนไม่ได้ถ่ายออกมาซักที และหลังจากวันนั้นผมจึงได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราชอบงานอดิเรกอะไรจงทำอย่างที่มันเป็นงานอดิเรกอยู่แล้วอย่าเอาไปทำเป็นงานจริงๆเลย