บิวอิก (หรือที่หลายคนอาจคุ้นกับการออกเสียงว่าบูอิก) เป็นยี่ห้อรถยนต์จากสหรัฐอเมริกาที่ถือว่าเก่าแก่ที่สุดยี่ห้อหนึ่ง ตัวเราเองไม่ค่อยสันทัดเรื่องรถยนต์จึงขอข้ามเรื่องลักษณะเฉพาะทางด้านสถาปัตยกรรมหรือเครื่องยนต์ไปนะคะ เดี๋ยวเด๋อ555 แต่"พระเอก"ของนิยายเรื่องนี้น่าจะหล่อทีเดียวเชียว เพราะลุงคิงแกบรรยายไว้ว่าเป็นรถบิวอิกรุ่นโรดมาสเตอร์ สีมิดไนต์บลู กระโปรงหน้ากว้าง แถมแผงคอนโซลยังทำด้วยไม้มันขลับแบบพิเศษอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในโลกมนุษย์อีกด้วย...

ใช่แล้ว เจ้าบิวอิกคันนี้ไม่ใช่รถธรรมดา แต่มันก็ไม่ใช่ปีศาจ สัตว์ประหลาด มนุษย์ต่างดาว หรือแม้กระทั่งรถผีสิงแต่อย่างใด ทว่ามันคือ"ประตู" ...ประตูที่เปิดๆปิดๆตามอัลกอริธึ่มอะไรสักอย่างที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจของพวกเรา และที่น่ากลัวที่สุดคือ แต่ละครั้งที่ประตูเปิดเราไม่สามารถรู้เลยว่ามีอะไรรออยู่ที่หลังประตูบานนั้น --หรือในทางกลับกัน เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาหาเราหลังจากประตูเปิดออก

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งหลายประจำสถานีเล็กๆในรัฐเพนซิลวาเนียแห่งนี้ก็เช่นกัน เมื่อแรกรู้จักกับเจ้าบิวอิก, พวกเขาทั้งตื่นเต้นและตื่นกลัว (ใช่สิ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งถูกรถหน้าตาประหลาดนี่กินเข้าไปเลยนะ) แต่พอเวลาผ่านไปพวกเขาก็เริ่มชินและใช้ชีวิตร่วมกับมันมาได้เป็นสิบๆปีจนกระทั่งเอาเรื่องราวของรถจอมเขมือบมานั่งเล่าให้ลูกชายของเพื่อนร่วมงานผู้ล่วงลับฟังได้อย่างชิลๆ

ลุงคิงเล่าเรื่องนี้แบบสลับไปมาบทต่อบท ระหว่างเหตุการณ์ปัจจุบัน ณ ม้านั่งยาวหลังสถานีตำรวจที่บรรดาลุงๆอาๆผลัดกันมานั่งสูบบุหรี่ไปฝอยเรื่องรถประหลาดไป กับเหตุการณ์ในอดีตที่พวกแกเคยสู้รบตบตีกับมัน ความเห็นส่วนตัวเราคือมันค่อนข้างเรื่อยๆมาก จุดไคลแม็กซ์ก็ไม่พีคอะไรเว่อวังขนาดนั้น แต่ด้วยความที่มันตัดสับไปสับมาเรื่อยๆนี่แหละทำให้เราอยากพลิกอ่านบทต่อไปเร็วๆจนเจอบทสุดท้ายแบบไม่ทันตั้งตัว555 

เราอ่านเล่มนี้แบบไม่คาดหวังอะไรมากเลยไม่ค่อยผิดหวัง ใครชอบอ่านนิยายลึกลับนิดๆแฟนตาซีหน่อยๆลองหามาอ่านได้ค่ะ แนะนำนะ

(ขอบอกว่าตั้งแต่เริ่มพิมพ์มานี่พิมพ์บิวอิกเป็นคิวบิกสามรอบละ ชั้นอินบอมบ์ธนินอะไรเบอร์นั้นอ่ะ)

ภาพปกจาก wikipedia

#อ่านด้วย

It - Stephen King
Misery - Stephen King