นั่นคือธรรมชาติของคนเราที่สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า

สิ่งที่อยู่ด้านหลังนั้นเป็นสิ่งที่เราหลงลืมหรือก้าวผ่านมันมาแล้ว หากจะเปรียบก็คงเป็นอะไรที่ไม่สำคัญ

เราสนใจคนที่อยู่ตรงหน้าเรา สองมือของเราพยายามไขว่คว้า เอื้อมไปให้ถึงเขา สองขาที่เร่งก้าวเดินเพื่อตามให้ทัน เราพยายามทุกอย่างเพื่อตามเขาให้ทัน ... หรือเพียงแค่ให้เขาหันมาสนใจ

เราอาจจะลืมไปว่ามีคนนึงที่เดินตามหลังเรามาด้วยรึเปล่า ถึงมีเราจะเดินช้าลงเพืี่อให้เขาตามเราทันมั้ย

แต่ถ้าเราหยุดลงเราจะตามคนข้างหน้าทันมั้ย
แน่นอนว่าไม่ ...

แต่เราอาจจะลืมไปว่า เราเองก็อยู่ด้านหลังของเขาคนนั้น เขาก็คงจะตามคนอื่นอยู่เหมือนกันรึเปล่า

ถ้าเป็นแบบนั้นก็เหมือนว่าไม่มีเส้นชัย
สำหรับการวิ่งตามใครคนนึงที่กำลังตามอีกคน

ตามทันสิ ถ้าเขาหยุดรอเราบ้าง?
เขาจะหยุดทำไม ก็ในเมื่อเขาสนใจสิ่งที่อยู่ข้างหน้า เขาจะสนใจสิ่งที่อยู่ด้านหลังที่ไม่น่าสนใจทำไม

รู้ว่าไม่มีเส้นชัยยังวิ่งต่ออีกมั้ย?
พยายามต่อไปอีกแค่ไหน ทุ่มเทให้เขาเป็นร้อย
เขาไม่อยากได้ซักหนึ่ง เขาไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ เขาผิดไหม?

เพราะนั่นคือธรรมชาติของเราไม่ใช่เหรอ

ราตรีสวัสดิ์