สายกับเริ่มต้นใหม่ อันไหนมาทีหลังสุด?

ณ ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต

เวลาที่มีใครเลือกที่จะมายืนข้างๆ เรา ในฐานะคนพิเศษของเรา เป็นช่วงแสนวิเศษตามนั้น อะไรๆ ก็แลจะไม่เป็นปกติ เสมือนอาหารตามสั่งที่ลงท้ายด้วยคำว่า"พิเศษ" ปริมาณอาหารก็มากเกินพอดีไปในบางครั้ง

ความรู้สึกพิเศษก็เช่นกัน รักเอย ห่วงเอย เสียใจเอยก็ดูจะ"มาก"เป็นพิเศษ จนเกินความจำเป็น คล้ายกับคะน้าหมูกรอบพิเศษที่เพิ่มหมูมาอีก 4 ชิ้น คะน้า 1 ต้น และข้าวอีก 1 กระสอบ

คือข้าวมันมากเกินไป ล้นความต้องการ เหมือนความรู้สึกที่มากเกินไปจนกลายเป็นอย่างอื่นไป

อยากให้มากจนเกินไป จนมันกลายเป็น"ยัดเยียด" เป็นห่วงมากไปจนกลายเป็น"เซ้าซี้"

เรามักจะหลอกตัวเองเสมอว่า เพราะ"รักไง" ถึงทำไปแบบนั้น เรางี่เง่าเป็นพิเศษมั้ย? เวลาที่เขาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ รวมถึงเราจงใจสรรหา"คำด่าเจ็บๆ" เป็นพิเศษมั้ย เวลาที่ทะเลาะกันขึ้นมา

เพราะรักไง ถึงได้ทำร้ายเค้ารุนแรงไปเป็นพิเศษ

กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ตอนที่คำว่าเราทำมันพังไปหมดและแบมือขอโอกาสครั้งใหม่...ที่ทำพังไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

เพราะเราคิดเสมอ ว่ามันคงไม่สายที่จะเริ่มใหม่

เวลาได้อะไรใหม่มา เราสัญญากับตัวเองเสมอมั้ยว่าจะดูแลมันให้ดีที่สุด แต่เวลาผ่านไปทำไมเราลืมก็ไม่รู้ เนาะ

เรารักมากไปจนทำร้ายตัวเองและคนข้างๆ

จนกระทั่งมันสายจนไม่มีโอกาสเริ่มใหม่อีกแล้ว
เราถึงรู้ว่า เรางี่เง่า โมโหร้าย เอาแต่ใจเป็นพิเศษ เพียงเพื่อให้เราเป็นคนพิเศษของเขา ด้วยการง้อบ่อยๆ ขอโทษบ่อยๆ

มันจะสายไปมั้ย? ที่เราจะทำดีเป็นพิเศษ เพื่อรักษาแผลใจของที่หนักเป็นพิเศษเพราะความงี่เง่าของเรา

เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ทั้งเราและเค้า แต่คงเป็นเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีกแน่นอน

ไม่ว่าจะอยากขอโทษ จะอยากทำดีขนาดไหน
จะละอายใจในสิ่งที่ทำ ถ้ามันสายไปแล้ว
คงไม่มีประโยชน์

จะมารู้สึกตอนเค้าบลอคเราออกจากชีวิตไปแล้ว
มันก็คงไม่มีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีก