Harry Styles/Louis Tomlinson

คำจำกัดความของคำว่า ‘นางฟ้า’ แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล

ด้วยความขึ้นชื่อเรื่องความคิดแหวกแนวกว่าคนอื่น ไม่แปลกที่ใครต่อใครคงจะคิดว่า ‘นางฟ้า’ ของเขาไม่พ้นจะต้องมีหน้าตาพิสดารตามไปด้วย

‘นางฟ้า’ ของแฮร์รี่ สไตลส์ ...ไม่ได้สวมชุดสีขาวสะอาดแลดูบางเบาเหมือนภาพวาดตามมหาวิหาร...หากเป็นชุดสูทเข้ารูปพอดีตัวแลดูคล่องแคล่วที่มักจะเป็นสีดำหรือเทาเสียส่วนใหญ่ ขับดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่สวยให้ดูโดดเด่น สะกดสายตาให้ตรึงยังร่างเล็กแต่ดูแข็งแรงปราดเปรียวอยู่ร่ำไป

‘นางฟ้า’ ของแฮร์รี่ สไตลส์...ไม่ได้มีเรือนผมสีทองสว่างราวรวงข้าวกระทบแสงแรกของวัน แต่เป็นสีน้ำตาลชวนนึกถึงโกโก้ผสมนมลงไปประมาณหนึ่ง เข้ากับสีผิวออกแทนเล็กน้อยของเจ้าตัวเป็นอย่างดี เส้นผมนั้นเล็กละเอียดจนอยากจะยื่นมือไปสัมผัสว่ามันจะนุ่มเพียงใด

‘นางฟ้า’ ของแฮร์รี่ สไตลส์...ชื่อว่าลูอิส ทอมลินสัน

เลขานุการส่วนตัวของเขา

กิตติศัพท์ของตัวเขาคงเลื่องชื่อน่าดูเพราะมีแค่ลูอิสคนเดียวที่สมัครเข้ามาในตำแหน่งนี้ เขาจึงแค่สัมภาษณ์ไปตามเรื่องเพื่อทำความรู้จักเบื้องต้น แล้วให้เริ่มงานในวันถัดไปทันที 

ตอนนั้นไม่คิดอะไรมากนอกจากให้มีคนมาทำงานนี้

อีกไม่นานเจอ ‘ของจริง’ เข้าไป...ไม่พ้นคงลาออกเหมือนคนก่อนๆ

แต่ลูอิสไม่เป็นเช่นนั้น ด้วยความที่จบมาทางด้านสถาปัตยกรรมศาสตร์และทำงานเป็นสถาปนิกหลายปีจึงทำให้สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างไร้ที่ติ ซ้ำยังดูเหมือนจะเข้าใจเขามากกว่าคนอื่นๆ

นานวันเข้า...เขายิ่งภาวนาให้ลูอิสอยู่กับเขาไปนานๆ

จนแฮร์รี่ สไตลส์วางมือจากวงการสถาปนิกเลยยิ่งดี

เขาขอมากเกินไปหรือเปล่านะ

“จ้องอะไรนักหนาคุณ...โน่นปราสาทอยู่ทางโน้น” เสียงแหลมสูงกว่าผู้ชายทั่วไปเอ่ยขึ้น ปลุกเขาจากภวังค์

แฮร์รี่หันมองไปยังปราสาทสีดำท่ามกลางแสงสุดท้ายของวันเพียงครู่ก็ผินกลับมายังร่างเล็กข้างตัว

พิศตั้งแต่วงหน้าเรียวสวย คิ้วเรียวได้รูปพาดเหนือดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่เฉี่ยวเต็มไปด้วยประกายแห่งความมั่นใจ  สันจมูกโด่งนำสายตาลงมายังริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนที่แม้เจ้าตัวจะสูบบุหรี่จัดเอาเรื่องก็ตาม

“คุณนี่หน้าสวยจริงๆนะ” เขาเอ่ยออกมาดื้อๆ ทำเลขาฯคนเก่งชะงักงัน สองแก้มระบายสีเรื่อประหนึ่งมีพู่กันที่มองเห็นแต่งแต้มลงไป

“ยิ่งหน้าแดงยิ่งสวย” ว่าต่อ รู้สึกถึงริมฝีปากยกยิ้ม

“อะไรของคุณ ปราสาทมัตสึโมโตะทำให้คุณเพี้ยนขนาดนี้เลยหรอ”

“ผมไม่ชอบโกหกเวลาดูศิลปะ ผมเห็นว่าสวยผมก็บอกว่าสวย” แฮร์รี่บอกหน้าตาย สองตายังไม่ละจากวงหน้าหวานละมุนนั้น

“คุณนี่มันจริงๆเลย” ลูอิสส่ายหน้าเอือมระอา ซึ่งเขาคิดว่ารู้จักเลขาฯของตนดีพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังเขิน

สถาปนิกใหญ่ไม่ตอบคำ เพียงเอนหลังพิงราวสะพาน ดวงตาจับนิ่งยังใบหน้าของคนข้างตัว

มองไม่เบื่อ...จ้องมองจากมุมไหน อย่างไรก็งดงาม

อย่างที่บอกลูอิสไป...เขาไม่ชอบโกหกเวลาดูศิลปะ

เห็นว่าสวยเขาก็จะบอกว่าสวย

ได้เห็น...รับรู้ผ่านผัสสะเนิ่นนานจนไม่อาจถอดถอนสายตา ร่ำร้องแต่จะมองร่ำไป จนแน่แก่ใจว่าเป็นความรู้สึกหนึ่ง

รัก...

เขารักลูอิส ทอมลินสัน