10 โมงเช้า

เกิ้ลมาถึงเกมมิ่งสเตเดียมเพื่อสแตนบายหน้างานก่อนถึงเวลาจริงถึงสี่ชั่วโมง ในวันนี้เธอเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆ หมวกแก๊ปสีดำที่มะขามแวะเอามาให้ที่บ้านเมื่อคืน เสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ็คเก็ตสีแดงสด กับกางเกงยีนส์สกินนี่สีขาว รองเท้าผ้าใบสีดำ เธอมีเวลาเดินทอดน่องเพื่อสำรวจบรรยากาศรอบๆ งานที่จัดอย่างยิ่งใหญ่สมกับเป็นลีคระดับประเทศที่มีเงินรางวัลกว่า 8 หลัก

ภายในงานมีการแสดงโชว์จากขบวนพาเหรดคอสเพลย์ที่แต่งตัวเป็นตัวละครที่ชื่นชอบเดินกันให้ขวักไขว่ พิธีกรสาวสวยกำลังเปล่งเสียงใสเชื้อเชิญผู้คนให้ร่วมกิจกรรมตามซุ้มเกมออนไลน์ต่างๆ ที่เตรียมของรางวัลไว้มากมายหวังดึงดูดผู้เล่นหน้าใหม่ เพราะเม็ดเงินจากคนเติมเกมเดือนๆ นึงนี่ไม่ใช่น้อยๆ ไม่งั้นเงินรางวัลของการแข่งคงไม่สูงถึง 8 หลักหรอก บางลีคใหญ่ๆ ระดับโลกนั่นมีเงินรางวัลพุ่งไปถึง 9 หลักเลยด้วยซ้ำ

ร้านรวงที่ตั้งขายของที่ระลึกจากทีมต่างๆ มีตั้งแต่เสื้อเจอร์ซีย์ที่ด้านหลังสกรีนเป็นชื่อในเกมที่นักแข่งใช้ถูกสวมไว้ที่หุ่น เสื้อแจ็คเก็ต หมวก กระเป๋า พวงกุญแจ กระบอกน้ำสารพัดของกุ๊กกิ๊กที่ถูกจัดทำขึ้นมาเพื่อแฟนคลับ

เกิ้ลเดินทอดน่องเอื่อยๆ ไปตามร้านของทีมต่างๆ จนมาถึงร้านขายของที่ระลึกทีมของตัวเอง สายตาคมกวาดมองไปทั่วทั้งร้าน ทั้งป้ายไวนิลขนาดใหญ่ที่สกรีนรูปนักแข่งพร้อมโลโก้ทีม ไหนจะสแตนดี้สูงเท่าตัวจริงเป็นรูปสมาชิกทีมทั้งห้าคนอีก ซึ่งพิเศษหน่อยตรงที่มีจัดโซนรองเท้าผ้าใบชื่อดังที่เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์อยู่ด้วย แฟนคลับหลายคนกำลังลองรองเท้าโดยด้านข้างมีโรลอัพเป็นรูปเธอถือรองเท้าผ้าใบสีส้มดูเด่นเป็นสง่า

สายตามาหยุดที่แฟนคลับสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกำลังยืนแอคท่าถ่ายรูปคู่กับสแตนดี้ของเกิ้ลโดยที่ไม่แคร์สายตาอีกหลายคู่ที่จับจ้องไปที่เธอ หากแฟนคลับสาวคนนั้นจะลองเลื่อนระดับสายตาจากมือถือขึ้นมาอีกสักนิดล่ะก็คงจะได้ถ่ายรูปคู่กับคนที่เธอคลั่งไคล้ที่ยืนอยู่ตัวเป็นๆ อย่างแน่นอน

ละสายตาจากแฟนคลับหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้น หันหลังจะเดินออกจากจุดที่ยืนอยู่ พลันแฟนคลับตาดีที่เดินสวนในระยะกระชั้นชิดสังเกตเห็นใบหน้าคมภายใต้หมวกแก๊ปที่ถูกกดลงต่ำพอดี รีบสะกิดเพื่อนที่เดินมาข้างๆ แล้วชี้มาทางเกิ้ลด้วยความตื่นเต้น

“นั่นพี่เกิ้ลนี่? ”

“ไหนๆ ” พูดพลางชะเง้อเอนตัวไปมาเพื่อมองให้เห็นหน้าได้ถนัด

“ใช่พี่เกิ้ลจริงๆ ด้วย!! ”

“พี่เกิ้ลคะขอถ่ายรูปด้วยหน่อยค่ะ”

“อ่าได้ค่ะ”

ทำให้เธอต้องยืนถ่ายรูปกับแฟนคลับคนแล้วคนเล่านานเกือบครึ่งชม. ไม่ได้รำคาญหรือลำบากใจอะไรหรอกนะ แต่บางคนที่ลืมปิดแฟลชแล้วมันสว่างวาบเข้าตามันทำให้เธอรู้สึกโลกหมุนแปลกๆ แต่ก็ฉีกยิ้มกว้างเพื่อให้เหล่าแฟนคลับได้เก็บภาพประทับใจไปนอนกอด จนเมื่อเธอเห็นว่าคนที่ขอถ่ายรูปเริ่มน้อยลงแล้วจึงเอ่ยเสียงนุ่มกับแฟนคลับที่เหลือเพื่อขอตัวไปยังหลังเวทีเพื่อเตรียมความพร้อมขึ้นแข่งในอีกชม.ข้างหน้า หลายคนยู่ปากทำหน้าเสียดายที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับนักกีฬาอีสปอร์ตสาวที่ชื่นชอบได้แค่ไม่นาน

เกิ้ลรีบเดินก้าวขาฉับๆ เลี้ยวไปยังห้องเก็บตัวที่อยู่ด้านข้างเวที แสดงบัตรผู้เข้าแข่งขันให้สตาฟที่ยืนเฝ้าทางเข้า ก่อนเปิดประตูที่มีป้ายกระดาษสีขาวแปะไว้ว่า Team wR8 เข้าไปเจอบีมกับจูนนั่งเล่นมือถือรออยู่ที่โซฟาอยู่ก่อนแล้ว

“หวัดดีบีม หวัดดีจูน”

“สวัสดีค่ะพี่เกิ้ล”

จูนพนมมือขึ้นเหนืออกไหว้เกิ้ลที่รับไหว้พลางยิ้มอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องไหว้พี่ก็ได้”

“โหยไม่ได้หรอกพี่ แก่ก็ยอมรับว่าแก่เถอะ”

“อ้าวพูดงี้...”

“จูนไปสแตนบายข้างนอกดีกว่า แบร่~”

เสียงใสเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นยังน่าหมั่นไส้เท่ากับที่ทำหน้ากวนประสาทก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป หนอยย...ไอ้เด็กนี่มันยอกย้อนไม่พอยังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก มันน่าลดส่วนแบ่งจริงๆ

จูนถูกคัดเลือกเข้ามาเป็นผู้จัดการทีมที่มีหน้าที่คอยจัดเตรียมตารางงานและการแข่งต่างๆ ให้กับสมาชิกทุกคน ซึ่งจริงๆ แล้วตำแหน่งผู้จัดการทีมนั้นเพิ่งจะมีได้ไม่นาน จากความคิดของมะขามที่เห็นว่าเกิ้ลที่เป็นกัปตันทีมต้องวิ่งวุ่นทำทุกอย่างคนเดียวก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจ จึงเสนอให้มีตำแหน่งนี้เข้ามา นั่นหมายความว่าเงินรางวัลจากการแข่งก็จะต้องถูกแบ่งให้ผู้จัดการทีมด้วยส่วนนึง ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ 5% จากเงินรางวัลในแต่ละลีคก็เถอะ แต่มันก็ทำให้จูนมีชีวิตที่หรูหราฟู่ฟ่าได้ในระดับนึงเลยแหละ สังเกตได้จากข้าวของเครื่องใช้ที่เป็นแบรนด์เนมซะทั้งตัว ในตอนแรกเป็นเหนือกับบีมที่คัดค้านหัวชนฝา แต่ด้วยไหวพริบของมะขามที่ยกเหตุผลต่างๆ นานามาอ้างบวกกับคะแนนโหวต 3:2 ทำให้ฝ่ายเธอชนะไป

บีมที่เพิ่งเล่นเกมในมือถือเสร็จเงยหน้ามาเจอเกิ้ลก็รีบกวาดสายตาไปรอบๆ จนเธออดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ขามไม่ได้มากับฉัน”

“ฉันไม่ได้มองหามะขามซะหน่อย”

โถ...ทำมาเป็นปากแข็ง แต่สายตานี่มองหาเพื่อนตัวเล็กของเธอชัดๆ

“ชอบแล้วทำไมแกไม่ลองจีบล่ะ? ”

“ก...แกรู้เหรอ? ”

บีมเก็บอาการไว้ไม่อยู่เผลอทำหน้าตาเลิ่กลั่กพลางพูดอย่างตะกุกตะกัก เกิ้ลจึงนั่งลงบนโซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลจากชายหนุ่มนัก เธอก็พอจะได้ยินจากเหนือมาบ้างแหละว่าบีมแอบชอบมะขาม แต่ก็แปลก คือชอบแล้วทำไมไม่จีบกันนะ? พี่เคก็อีกคน ชอบมะขามแต่ไม่ยอมจีบสักที

“มันก็ดูไม่ยากป่าววะ? ”

“แกกับมะขามไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ? ”

“บ้าเหรอ! ฉันกับขามเป็นเพื่อนกัน”

เกิ้ลขมวดคิ้วยุ่ง เอาอีกแล้ว จะต้องให้บอกอีกกี่คน อีกกี่ร้อยรอบว่าเธอกับมะขามไม่ใช่แฟนกัน!! ก็เพื่อนสนิทมั้ยเอ่ย ถึงแม้ว่าเพื่อนตัวเล็กของเธอจะน่ารักน่ามันเขี้ยวจนบางทีอยากจะบีบแก้มนุ่มทั้งวันก็เถอะ

“ทำไมถึงถามแบบนั้น? ”

“งั้นมะขามก็ชอบแก”

ไปกันใหญ่ละ มะขามเนี่ยนะจะชอบเธอ? สวยขนาดนั้น แล้วโปรไฟล์คุณเธอคือดีมาก เป็นทายาทเจ้าของธุรกิจส่งออกผ้าไหมหลักพันล้าน จะมาชอบคนอย่างเธอเป็นไปไม่ได้หรอก แถมเป็นผู้หญิงเหมือนกันด้วย

“บ้าเหรอ! ขามกับฉันเป็นเพื่อนกัน แกชอบก็จีบสิบีม”

“ฉันเคยจีบแล้วไง แต่มะขามบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ซึ่งเดาไม่ยากเลยว่าคือแกไอ้เกิ้ล”

“ฮัลโหลวเด็กๆ ”

ตองเปิดประตูเข้ามาโบกมือทักทายคนในห้องอย่างสดใส ก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปจับสีหน้าของเกิ้ลกับบีม ทำเอาผู้มาเยือนใหม่รีบเอามือปิดปากอย่างเสแสร้ง

“อุ๊ย! ฉันเข้ามาผิดจังหวะใช่มั้ย? ”

“ไม่เชื่อแกลองถามเจ๊ตอง”

“อะไรยะ? มีอะไรกัน? ”

ตองวางกระเป๋าถือแบรนด์ดังที่ทำจากหนังจระเข้ลงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เกิ้ล บีมจึงหันไปหากำลังเสริมทันที

“ไอ้เกิ้ลมันไม่เชื่อว่ามะขามชอบมันเว้ยเจ๊”

“เอ้า! ก็เข้าใจถูกแล้วนี่? ยัยมะขามป้อมจะไปชอบคนอย่างอีเกิ้ลเนี่ยนะ? ”

“อ้าวนังตอง พูดงี้ก็สวยดิ”

ร่างสูงเอื้อมมือไปล็อคคอตองก่อนจะหันมาบอกให้บีมที่ตอนแรกดูลังเลที่จะแกล้งกำลังเสริม แต่เพียงแค่เกิ้ลเอ่ยปากบอกว่าจะเลี้ยงชาบูเกรดพรีเมียมก็แปรพรรคเปลี่ยนพวกมาอยู่ฝ่ายเดียวกับเธออย่างไม่ต้องคิด พร้อมจี้เอวตองที่ร้องโหยหวนพลางดิ้นพล่านเหมือนผีที่โดนน้ำมนต์ราด มะขามที่เพิ่งมาก็กวาดตามองคนมาก่อนที่กำลังเล่นกันเป็นเด็กๆ อย่างงงๆ

“เล่นอะไรกันอ่ะ? ”

เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ เกิ้ลกับบีมหยุดแกล้งตองที่ตอนนี้นอนหายใจหอบตัวโยนอยู่ที่พื้นห้อง บีมรีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้วยิ้มกว้างพลางเอ่ยทักทายสาวผมบลอนด์ตรงหน้า เกิ้ลรีบลุกขึ้นตามบีมแล้วยิ้มแหยๆ ด้วยความที่กลัวเพื่อนตัวเล็กจะบ่นเพราะตองนั้นเป็นญาติทางฝั่งพ่อของมะขาม ก่อนจะเฉไฉทักเพื่อนตัวเล็กเรื่องหมวกแก๊ปที่วันนี้เธอใส่มาเช่นกัน

“ที่ซื้อเมื่อวานป่ะ? ”

“ใช่ๆ สวยเนอะ”

เกิ้ลพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วรีบชวนคุยต่อ ไม่เปิดช่องว่างให้คนตัวเล็กได้บ่นหรอก

“เมื่อกี้เราออกไปดูหน้างานมา มีแต่คนซื้อเสื้อสกรีนชื่อมิราเคิลทั้งนั้น”

“ใช่เร้อ? น่าจะอีเกิ้ลคลัทช์มากกว่ามั้ง”

มะขามเอ่ยเสียงใสพลางเอื้อมมือไปบีบแก้มกลมของเกิ้ล

ชื่อในเกมของแต่ละคนมักมาจากความชอบหรือความสนใจในตอนนั้นๆ มะขามก็เป็นคนนึงที่จงใจใช้ชื่อว่า MiraKle เพราะนอกจากจะออกเสียงใกล้เคียงกับชื่อของเกิ้ลแล้ว เธอยังตั้งใจเน้นที่ตัวอักษร M จากพยัญชนะต้นของชื่อเธอและ K จากจากพยัญชนะต้นของชื่อเกิ้ลอีกด้วย

ร่างสูงไล่สายตาไปยังสมาชิกแต่ละคน ตัวปัญหายังไม่โผล่หัวมาอีกแล้ว เธอถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางถามสมาชิก

“ไอ้เหนือล่ะ? ”

“รถติดมั้ง” บีมพูดพลางเล่นมือถือ

“เฮ้อ~ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันจะปลดมันจากทีมจริงๆ แล้วนะ”

สิ้นเสียงกัปตันทีม ทั้งห้องก็เงียบกริบเพราะทุกคนรู้ดีว่าเวลาเกิ้ลเอาจริงจะเป็นยังไง ตองที่เห็นบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดีจึงรีบปรบมือเสียงดังเพื่อดึงความสนใจและดึงสถานการณ์ให้กลับมาสู่สภาวะปกติ

“มาๆ ประชุมแผนกัน”

เหล่าสมาชิกพร้อมใจกันลากเก้าอี้ที่วางอยู่มุมห้องมานั่งเรียงแถวหน้ากระดาน ส่วนเกิ้ลนั้นก็เดินไปหยิบปากกาไวท์บอร์ด 3 สีมาขีดเขียนแผนการเล่น เหมือนอาจารย์ตามมหาลัยที่ยืนสอนนักศึกษายังไงอย่างงั้น ในขณะที่เกิ้ลอธิบายแผน จุดไหนที่สมาชิกทีมไม่เข้าใจก็มียกมือถามบ้างประปราย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก็เสร็จสิ้นการเตรียมแผนการเล่น ก่อนที่เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องคนมาใหม่ เหนือยิ้มแหยๆ แล้วเดินไปลากเก้าอี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ มานั่งที่แถวหลังสุด

“โทษที รถติด”

เกิ้ลถอนใจเบาๆ มันถึงเวลาที่เธอต้องจัดการเรื่องนี้อย่างจริงๆ จังๆ แล้วแหละ รอให้แข่งจบก่อนแล้วกัน

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เหนือที่นั่งอยู่ใกล้ประตูที่สุดจึงลุกไปเปิด เป็นน้องจูนนั่นเอง

“ทุกคนเปลี่ยนเสื้อเตรียมลงแข่งได้เลยนะ”

“รีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ”

กัปตันทีมคนสวยพูดพลางพยักหน้า บีมกับตองจึงหยิบเสื้อแข่งที่เตรียมมาเปลี่ยนแล้วเดินออกจากห้องไป เกิ้ลจึงหันไปหาเหนือแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ หากแต่ถ้าฟังดีๆ แล้วดูน่ากลัวไม่ใช่น้อย

“ไอ้เหนือ หลังแข่งเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เออ ขอให้ชนะ”

ถึงเวลาที่เธอกับมะขามต้องไปเปลี่ยนเสื้อบ้างแล้ว เพื่อนตัวเล็กที่เปลี่ยนเป็นเสื้อแข่งสีดำขลับ ด้านหลังสกรีนสีขาวชื่อ MiraKle กำลังยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก เกิ้ลที่สังเกตเห็นความกังวลปรากฎอยู่บนใบหน้าสวยของเพื่อนคนพิเศษจึงเอื้อมมือไปบีบไหล่ซ้ายเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

“เรารู้ว่าขามทำได้”

“....”

“มากอดหน่อย”

เกิ้ลฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด มะขามจึงหันมาใช้สองมือเล็กโอบกอดร่างสูงที่ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมจากเสื้อบวกกับกลิ่นสบู่จากผิวกายของร่างสูงทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นจริงๆ ริมฝีปากบางยกยิ้ม

“เราไปชนะลีคนี้ด้วยกันเถอะ”

“ต้องอย่างงี้สิ” เกิ้ลยิ้มตาหยีให้กับเพื่อนสาวของเธอ

ในขณะที่ทีมของเกิ้ลมายืนสแตนบายรออยู่หลังเวที เสียงนุ่มของโฆษกหนุ่มพากย์ปลุกเร้าอารมณ์ในฮอลล์ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เอาล่ะครับ ถึงเวลาแล้วกับการแข่งขัน xx Beyond Pro League รอบชิงชนะเลิศ ในวันนี้เรามาพบกับทีมน้องใหม่ที่น่าจับตามองอย่างไซก๊อดแทนกันเลยครับ”

เสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังขึ้นจากกองเชียร์ที่นั่งอยู่ด้านล่างเวที ที่แบ่งฝั่งกองเชียร์ตามโซนที่นักแข่งนั่ง

ถือว่าเป็นแมทช์ที่ยิ่งใหญ่อีกรายการหนึ่งก็ว่าได้ เพราะเท่าที่รู้จากน้องจูนคือบัตรเข้าชมงานถูกขายจนหมดเกลี้ยงตั้งแต่สองชั่วโมงแรก แอบภูมิใจนิดๆ ที่วงการการแข่งอีสปอร์ตโตเร็วขนาดนี้

ทีมคู่แข่งเดินขึ้นเวทีหลังจากสิ้นเสียงโฆษก สมาชิกทีมบางคนโบกไม้โบกมืออย่างขี้เล่นให้แฟนคลับของตัวเองและนั่งลงประจำที่ ก่อนที่โฆษกจะพูดต่อ

“และมาถึงทีมในตำนาน แชมป์ 8 สมัยกับทีมเรทครับ”

ทีมเกิ้ลเดินออกจากหลังเวที เสียงดนตรีดังขึ้นเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ในฮอลล์ให้ครึกครื้นฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น ร่างสูงกวาดตามองอย่างรวดเร็วไปยังกองเชียร์ที่นั่งอยู่ฝั่งของเธอ ถึงแม้ว่าจะผ่านการแข่งขันมาแล้วกว่า 20 รายการ เก็บชัยชนะมาแล้วกว่า 15 ลีค แต่นั่นไม่ได้ทำให้เกมเมอร์สาวหายตื่นเต้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในเวลานี้ที่เธอรับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ในอกข้างซ้ายทำให้เธอรู้ว่าต่อให้ผ่านไปอีกกี่รายการแข่ง เธอก็ยังรู้สึกเหมือนวันแรกที่ก้าวเข้าสู่วงการอีสปอร์ต ความสำเร็จที่เธอได้รับกลับมาหลังจากการโหมฝึกซ้อมอย่างหนักมันทำให้เธอรู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

สมาชิกทุกคนนั่งประจำที่ ร่างสูงหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเพื่อปรับอารมณ์และดึงสมาธิให้กลับมาอยู่ในเกมตรงหน้า ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มขึ้น ทุกคนในทีมมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวและมีชั้นเชิงในการเล่นแทบจะเทียบเท่ากับทีมของเธอ หากพลาดพลั้งสมาธิหลุดไปคิดเรื่องอื่นเพียงแค่เสี้ยววินาทีอาจหมายถึงความพ่ายแพ้ที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ตองเซ็ตสโมคไวๆ ดิ”

“ก็ปาไปแล้วไงแล้วแกจะโผล่ไปก่อนทำไมล่ะยัยมะขาม”

ตองกับมะขามมีปากเสียงกันในขณะที่เริ่มเกมไปได้สักพัก เนื่องจากรอบนั้นคนตัวเล็กตายในจุดที่ควรจะได้เปรียบตามที่ฝึกซ้อมกันไว้ เธอจึงเล่นอย่างระมัดระวังตัวมากขึ้นจนกลายเป็นเสียจังหวะแทน

จบครึ่งแรก ผลออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไรนักเพราะทีมเกิ้ลตามหลังคู่แข่งอยู่ 4:8 ความเครียดที่ถูกสะสมไว้ตลอดการแข่งขันในครึ่งแรกส่งผลให้ไม่มีสมาชิกในทีมคนไหนอยากจะเสวนาพูดคุยกัน เพราะต่างก็รู้ว่าหากพูดออกมาตอนนี้มีแต่จะโทษกันไปมาเสียมากกว่า แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ได้แพ้จริงแน่ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง

“ไม่เป็นไร อย่าเพิ่งเครียด ผ่อนคลายกันหน่อย”

“....”

เกิ้ลพูดใส่เฮดโฟนแต่ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ จากเพื่อนร่วมทีม ทุกคนเหมือนยังอยู่ในภวังค์อารมณ์ของตัวเอง แต่แล้วเสียงใสของมะขามก็ได้ทำลายความเงียบอีกครั้ง

“รีบเอาชนะแล้วไปกินชาบูกันเถอะ ต้องพาตองไปนัดคิวโมหน้าด้วยเนี่ย”

“เออว่ะ เดี๋ยวคลินิกปิดก่อน”

“อยากกินเนื้อวากิวอยู่พอดี”

ร่างสูงรู้สึกได้ถึงความกดดันในทีมรอบตัวค่อยๆ สลายไป เกิ้ลจึงมองกล้องเว็บแคมที่กำลังฉายภาพเธอขึ้นจอใหญ่ก่อนจะวิ้งค์ให้คนดูที่ป้องปากโห่ร้องตะโกนเรียกชื่อเธออย่างหลงใหล เสียงเชียร์กลับมาดังกระหึ่มฮอลล์อีกครั้ง จากที่กำลังจะยอมจำนนต่อความพ่ายแพ้ ก็เหมือนมีมือลึกลับมาฉุดให้ลุกขึ้นและมีแรงฮึดสู้เพื่อคว้าชัยชนะอีกครั้ง

เกิ้ลดึงหนังยางมัดผมที่อยู่ข้อมือขวามามัดผมอย่างลวกๆ มะขามที่นั่งข้างๆ ลอบมองร่างสูงพลางยกยิ้มที่มุมปาก กัปตันทีมเอาจริงแล้วสินะแบบนี้

เริ่มเกมครึ่งหลัง มะขามเก็บ Ace อย่างปาฏิหาริย์สมชื่อที่เธอใช้ ทั้งสองทีมผลัดกันแพ้ชนะ จนคะแนนสูสีตีตื้นมาหยุดที่ 15:15 และสถานการณ์ตอนนี้คือเพื่อนร่วมทีมตายหมดเพราะโดนคู่แข่งดักทางได้ ดังนั้นจึงเหลือเพียงเกิ้ลแค่คนเดียว ส่วนฝั่งตรงข้ามยังเหลือ 3 คน

เสียงเชียร์ฝ่ายตรงข้ามดังกระหึ่มแต่นักแข่งไม่สามารถรับรู้บรรยากาศด้านนอกได้เพราะอยู่ในห้องเก็บเสียง แถมหูฟังที่ทางรายการจัดเตรียมไว้ให้ก็ยังเป็นแบบตัดเสียงรบกวนอีก ความกดดันที่เกิ้ลรู้สึกได้ถาโถมกดทับมารอบๆ ตัวจนเธอรู้สึกหายใจติดขัด แฟนคลับที่นั่งอยู่หลายคนถอดใจที่จะเชียร์ต่อเพราะสถานการณ์ตรงหน้าบ่งบอกว่า 1:3 ยังไงก็ไม่มีทางสู้ได้ แต่อยู่ๆ เกิ้ลก็ยกยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบว่า

“ตอง อีก 2 นาทียังจองคิวโมหน้าทันใช่มั้ย? ”

ไม่รอคำตอบของตอง เกิ้ลโยนระเบิดแฟลชขึ้นฟ้า มือขวาที่บังคับเมาส์ขยับอย่างรวดเร็วเพื่อใช้ทักษะรีคอยล์ก๊อด (การควบคุมวิถีกระสุนของปืน) และฟลิกช็อต (การสะบัดยิง) เพื่อสังหารทีมตรงข้าม 3 คนที่ดักรอเธออยู่ตายเรียบ สรุปผลคะแนนจึงออกมาว่าทีมของเธอเป็นผู้ชนะ เพื่อนในทีมลุกขึ้นมาหาเกิ้ลที่ถอดหูฟังแล้วยิ้มกว้าง

เธอทำสำเร็จแล้ว

เสียงเชียร์ในฮอลล์ตะโกนเรียกอีเกิ้ลคลัทช์ดังกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิ้ลทำได้ หากแต่เธอมักจะแก้สถานการณ์ให้พลิกกลับมาชนะอีกทีมแบบ 1:3 และ 1:4 อยู่บ่อยครั้ง

เพื่อนร่วมทีมต่างก็มารุมล้อมเกิ้ล ตองขยี้ผมที่มัดอย่างลวกๆ ของเธอจนยุ่งไม่เป็นทรง ส่วนบีมก็แท็กมือกับเกิ้ลอย่างหยอกล้อ มีเพียงมะขามที่ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ แต่มีหรือที่คนอย่างเกิ้ลจะลืมเพื่อนคนพิเศษ เธอฉุดมือเล็กดึงรั้งเข้าหาตัวพลางกอดมะขามไว้ ก่อนจะใช้ริมฝีปากกดจูบเข้าที่กลุ่มผมหอมส่งผลให้เพื่อนตัวเล็กของเธอถึงกับเสียอาการทำอะไรต่อไม่ถูก ใบหน้าสวยเปลี่ยนสีเพราะเลือดสูบฉีดด้วยความเขินอาย ก่อนที่นักแข่งสองทีมจะเดินเรียงแถวเพื่อจับมือแสดงน้ำใจต่อกัน

“ผู้ชนะการแข่งขัน xx Beyond Pro League รอบชิงชนะเลิศได้แก่ทีมเรทครับ!! ”

เสียงโห่ร้องปรบมือด้วยความยินดีดังขึ้นพร้อมกับทีมของเกิ้ลขึ้นรับโล่และป้ายเงินรางวัล สมาชิกในทีมยิ้มกว้างในขณะที่ช่างภาพกำลังถ่ายรูปเพื่อทำข่าว

เมื่อเสร็จพิธีการบนเวทีก็ชวนเพื่อนร่วมทีมเดินลงไปหาแฟนคลับที่ยืนรอพวกเธออยู่ ทั้งถ่ายรูป เซ็นลายเซ็นที่เสื้อ แปะมือ และกอดกับแฟนคลับที่มาเชียร์เธอ หลายคนยื่นของให้กับเกิ้ลที่รับไว้พลางก้มหัวขอบคุณ

แก๊งปาร์กัวร์ที่นำทัพโดยหนุ่มขี้แกล้งเดินเข้ามาทักทายอย่างอารมณ์ดี ยืนคุยกันได้สักพักเธอก็ลากเพื่อนร่วมทีมให้มาถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึก เคหันหน้ามาถามเธอที่กำลังทอดสายตาไปยังมะขามที่กำลังยืนถ่ายรูปกับแฟนคลับชายอยู่ ทำให้เธอหันกลับมาหาผู้ร่วมสนทนาตรงหน้า

“พรุ่งนี้วิ่งป่ะ? ”

“ถ้าตื่นไหวจะโทรหานะพี่”

“แล้วรอบนี้น้องมะขามมาด้วยมั้ยครับ? ”

เคเลื่อนสายตาไปหามะขามที่เดินกลับมายืนยิ้มอยู่ข้างเกิ้ล

“ไปค่ะ”

“งั้นไว้เจอกันนะ”

“ขอบคุณนะพี่ที่มา”

โบกมือลาแก๊งปาร์กัวร์ยังไม่ทันเสร็จ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ทำให้คนแถวนั้นถึงกับต้องหันไปมองทางต้นเสียง

“พี่เกิ้ลขาาาาาาาาาาา”

“อ้าว! มะเฟือง ไม่ได้เจอกันซะนาน”

ตั้งแต่ที่ มะเฟือง น้องสาวแท้ๆ ของมะขามเป็นเฟรชชี่ที่มหาลัยเอกชนชื่อดังทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนแต่ก่อน เด็กคนนี้ช่างฉอเลาะน่ารักน่าเอ็นดู ขี้อ้อนเป็นที่หนึ่ง เจอหน้ากันทีไรก็พี่เกิ้ลคะ พี่เกิ้ลขา ทำตัวเป็นลูกแมวน้อยคอยอ้อนขอขนมอยู่ตลอดๆ ทำให้เธออดขับรถพาไปกินขนมร้านประจำไม่ได้สักที

มะเฟืองกระโดดกอดเกิ้ลที่กอดตอบเธอด้วยความเอ็นดูจนมะขามถึงกับเบะปากมองบนเพราะหมั่นไส้น้องสาว

“นี่ยัยลูกกรอก พี่แกอยู่ตรงนี้ย่ะ! ”

“ก็เรื่องของพี่ขามดิ”

“นี่ฉันเป็นพี่แกจริงๆ รึเปล่าเนี่ย? ”

มะเฟืองหันไปทำจมูกย่นใส่พี่สาวก่อนจะหันกลับมาอ้อนร่างสูง เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อของเหล่าสูกสาวชื่อผลไม้ดังขึ้น

“มะเฟือง ทำดีๆ สิลูก”

“สวัสดีค่ะคุณอา”

เกิ้ลรีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง ทีนี้เป็นฝั่งครอบครัวของเธอเดินเข้ามาบ้าง

“แม่ พี่แกต”

“คุยกับน้องไปก่อนเถอะเกิ้ล”

ว่าแล้วแม่ก็หันไปยืนคุยกับพ่อแม่มะขามเฉยเลย เธอจึงกลับมาจนใจเจ้าเด็กขี้อ้อนที่ยังกอดเธออยู่อีกครั้ง

“พี่เกิ้ลเก่งมากอ่ะ สุดจะแบก”

“พี่กากจะตาย พี่ขามของมะเฟืองต่างหากที่แบกทีม”

“พี่ขามน่ะอ่อนด๋อย”

แล้วมะเฟืองก็โดนพี่สาวเขกกระโหลกไปทีนึง เลยทำหน้ายู่อ้อนหนักกว่าเดิมอีก

“เนี่ยพี่เกิ้ลดูดิ พี่ขามทำร้ายเฟืองอีกแล้ว”

“โอ๋ๆ เดี๋ยวพี่ตีพี่ขามให้นะ แย่จริงๆ เลยเนอะ”

เกิ้ลโอ๋น้องพลางยกยิ้มมุมปากให้เพื่อนตัวเล็กที่ทำตาโตอ้าปากค้างเพราะไม่นึกว่าร่างสูงจะเป็นไปกับน้องด้วย

“งั้นย้ายสำมะโนครัวไปบ้านเกิ้ลเลยนะ”

“ได้เหรอ? ”

มะเฟืองหันไปทำตาวิบวับใส่มะขาม ก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างกวนอารมณ์ ปากก็พูดเจื้อยแจ้วออกมา

“แต่ก็คงไม่ได้หรอกเนาะ เพราะพี่ขามน่ะช...อุ๊บ!!! ”

คนตัวเล็กรีบล็อคคอพลางเอามือปิดปากน้องสาวที่ชักจะพูดมากเกินไปแล้ว

“มาถึงก็ดีดเหลือเกินนะ”

“แล้วนี่พวกเด็กๆ จะไปไหนกันต่อมั้ย? ”

แม่ของมะขามหันมาเอ่ยถามทั้งสอง มะขามจึงยิ้มหวานแล้วพูดเสียงใส

“เดี๋ยวไปฉลองกับทีมค่ะคุณแม่”

“คุณแม่ขา เฟืองอยากไปฉลองกับพี่ขามด้วยอ่ะ”

มะเฟืองรีบวิ่งไปเกาะแขนมารดาหวังจะได้ในสิ่งที่ต้องการ แต่แล้วก็ต้องทำหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินในสิ่งที่มารดาของตนเอ่ยออกมา

“ไม่ได้ลูก ให้พี่ๆ เค้าไปฉลองกัน”

“งั้นพ่อกับแม่กลับก่อนนะ”

“อย่ากลับดึกนักล่ะ”

“ได้ค่ะ”

หลังจากโดนฝากฝังให้ดูแลเพื่อนตัวเล็ก เธอก็ยกมือไหว้อำลาพ่อแม่ของมะขามอีกครั้ง กอดเจ้าเด็กน้อยขี้อ้อนอีกสักที ก่อนที่มารดากับพี่ชายของเธอเดินเข้ามาสวมกอดลูกสาว

“แม่ เกิ้ลทำได้”

“แม่ดีใจด้วยนะเกิ้ล”

เธอโอบกอดคนที่เธอเรียกว่าแม่ไว้ น้ำตาที่ตอนแรกเธอสามารถกลั้นเอาไว้ได้กลับไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว แม่ของเธอลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู

“อย่ากลับดึกล่ะ น้าฝากคุมเจ้าเกิ้ลด้วยนะหนูมะขาม”

“ได้เลยค่ะคุณน้า ไม่ต้องห่วง”

ประโยคหลังแม่ของเธอหันไปฝากฝังเธอกับเพื่อนตัวเล็กซะงั้น แถมคุณเธอก็ตกปากรับคำซะด้วยนะ เข้าขากันดีจริงจริ๊ง!

เมื่อเปลี่ยนชุดกันเสร็จเรียบร้อย เกิ้ลก็นัดแนะสถานที่ฉลองกันเป็นร้านชาบูปิ้งย่างแบบพรีเมียม หลังจากจูนโทรจองโต๊ะเรียบร้อยแล้วเธอก็บอกให้บีมกับตองและจูนเดินทางไปที่ร้านก่อน เพราะตัวเธอเองนั้นมีอีกเรื่องที่ต้องสะสาง

“เออๆ รีบตามมานะ”

“ห้ามชิ่งนะพี่เกิ้ล จูนไม่มีตังจ่าย”

“เออรู้แล้วน่า ไปได้ละ”

ร่างสูงโบกมือไล่ตัวป่วนที่หัวเราะร่วนพลางเดินออกจากห้องไป เมื่อประตูถูกปิดลง ความเงียบก็ได้เข้าปกคลุมในห้องทันที

“ไอ้เหนือ…”

“ฉันขอโทษ”

อ้าว...อะไรของมันวะเนี่ย? เกิ้ลขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากที่เหนือยอมขอโทษเธออย่างง่ายๆ ซึ่งผิดวิสัยคนอย่างมันสุดๆ

เธอเคลียร์ปัญหาทั้งหมดอยู่พักใหญ่ จบลงที่เหนือเข้าใจและยอมรับผิดทุกสิ่งอย่าง เธอไม่สนหรอกว่าไอ้เหนือมันยอมเพราะเห็นว่ามะขามเก่งหรือเพราะกลัวโดนเด้งออกจากทีมกันแน่ แต่อย่างน้อยมันบอกจะปรับปรุงตัว ก็ไม่เสียหายที่จะลองให้โอกาสเพื่อนร่วมทีมอีกครั้ง

เหนือเดินแยกไปอีกทางเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า เหลือเพียงเธอกับเพื่อนตัวเล็กที่ยังยืนอยู่ เกิ้ลจึงหันไปยิ้มให้เพื่อนตัวเล็ก

“ขับรถดีๆ นะ”

“เราไม่ได้ขับรถมา”

“อ้าวแล้วเมื่อเช้ามายังไง? ”

“ก็มาพร้อมกับที่บ้านนั่นแหละ”

เธอจึงจับมือนุ่มของมะขามให้เดินไปด้วยกัน “งั้นไปกับเรา”

สองสาวจึงเดินไปที่ลานจอดบิ๊กไบค์ เธอหยิบหมวกกันน็อคออกมาจากเป้พลางเก็บหมวกแก๊ปเข้าไปแทนที่ แล้วยื่นหมวกให้เพื่อนตัวเล็กที่ยกยิ้มพลางรับมาสวม หลังจากเช็คว่าเพื่อนตัวเล็กนั่งกอดเอวเธอได้อย่างปลอดภัยแล้วก็ออกเดินทาง ใช้เวลาไม่นานมากนักก็ถึงร้านชาบู

บรรยากาศภายนอกร้านถูกเซ็ตไว้เพื่อถ่ายรูปโดยเฉพาะ ลูกค้าที่รับประทานอาหารจนอิ่มแล้วจึงกระจายตามจุดถ่ายรูปต่างๆ สองสาวก้าวเท้าเดินเข้าไปในร้านที่ถูกแต่งตามสไตล์โมเดิร์นเน้นสีสบายตา พนักงานชายที่ยืนหาวอยู่จึงรีบกุลีกุจอพาไปยังจุดหมายหลังจากที่เกิ้ลบอกเลขโต๊ะไป มีเพียงบีมที่นั่งเล่นมือถือรออยู่ก่อนแล้วเพราะขี่บิ๊กไบค์มาเช่นกัน

สายตาของบีมเลื่อนมาหยุดที่เกิ้ลอย่างจงใจ เธอจึงเปิดโอกาสให้บีมอยู่กับเพื่อนตัวเล็กของเธอตามลำพังตามคำเว้าวอน (ผ่านทางสายตา) ของชายหนุ่ม

“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

มะขามทำท่าจะเดินตามมาแต่เธอรีบมือยกขึ้นห้ามพลางเอ่ยเสียงนุ่มดักไว้

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวเรากลับไปเอาของที่รถด้วย”

เธอเดินอ้อมไปนั่งไถมือถือเล่นในห้องน้ำสักพักแล้วเดินไปที่รถเพื่อหยิบหมวกแก๊ปของเธอและมะขามในกระเป๋าเก็บหมวกกันน็อค ยืนมองผู้คนที่กำลังถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน

คงจะคุยกันเสร็จแล้วมั้งป่านนี้ เธอจึงตัดสินใจก้าวเท้าเดินตรงกลับไปที่โต๊ะ แต่แล้วก็เห็นเพียงแค่บีมที่นั่งอยู่คนเดียว ไม่มีแม้แต่เงาของเพื่อนตัวเล็ก

“อ้าวแล้วขามล่ะ? ”

“มะขามไปตามแกไง เห็นไปนาน”

เกิ้ลนั่งลงข้างชายหนุ่มที่ตอนแรกเงยหน้ามาตอบเธอเสร็จก็กลับไปม้วนแผ่นทิชชู่เล่นอย่างเหม่อลอย

“แล้วเป็นไงบ้าง? ”

“มะขามยืนยันเสียงแข็งว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และไม่ให้โอกาสใครทั้งนั้น”

“เอออย่าคิดมาก”

เธอบีบไหล่ชายหนุ่มที่เพิ่งจะอกหักมาหมาดๆ อย่างปลอบใจ แล้วรีบลุกขึ้นต่อสายหาเพื่อนคนพิเศษแต่ไม่มีใครรับ เท้าก็ก้าวเดินตามหาในห้องน้ำ หน้าร้าน ลานจอดรถแต่ก็ไร้วี่แววจนเกิ้ลเริ่มกังวลว่าเพื่อนตัวเล็กของเธอจะโกรธจนหนีกลับบ้านไปแล้ว แต่แล้วก็เจอมะขามนั่งเล่นมือถืออยู่ที่ชิงช้าในสวนข้างร้าน เธอจึงนั่งยองๆ ข้างเพื่อนตัวเล็กแล้วยิ้มให้ สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์เรา”

“โทรมาเหรอ? ไม่เห็นขึ้นเลย”

แถได้โคตรไม่เนียนเลยแม่คุณ โทรไปเป็นสิบสายบอกไม่ขึ้นนี่น่าเอาระเบิดไปปาที่ค่ายมือถือแล้วแหละ

“แล้วมานั่งตรงนี้ทำไมหืม? ”

“เกิ้ลไม่ได้ไปเอาของจริงๆ ใช่มั้ย? ”

นั่นไง คิดแล้วไม่มีผิด เพื่อนตัวเล็กกำลังงอนอยู่จริงๆ แต่เตรียมแผนสำรองไว้แล้วแหละ

“....”

“เกิ้ลแค่อยากให้เรากับบีมอยู่ด้วยกันใช่ป่ะ? ”

เธอมองหน้ามะขามที่ตอนนี้หน้าบูดและคิ้วขมวดยุ่ง จึงเอาหมวกแก๊ปที่ถือไว้ในมือมาสวมให้เพื่อนตัวเล็ก

“ก็ลืมหมวกกันทั้งคู่เนี่ย”

“อ้าว…”

สีหน้าของมะขามดูตกใจเล็กน้อย ร่างสูงจึงรีบยกยิ้มให้เพื่อไม่ให้เป็นการผิดสังเกต

“เรากลับไปเอาหมวกมาให้ไง”

“....”

“งอนอะไรหืม? ”

“เปล่า”

ก่อนจะได้ง้อคนตรงหน้าต่อ เสียงมือถือของมะขามดังขึ้น พอรับสายก็ได้ยินเสียงแจ๋นๆ ของตองดังขึ้นทันที

(อยู่ไหนยะหล่อน? แล้วอยู่กับอีเกิ้ลรึเปล่า หายหัวไปทั้งคู่นี่คิดจะชิ่งใช่มั้ยยะ!)

“ใจเย็นตอง ฉันนั่งอยู่ในสวนเนี่ย เดี๋ยวเข้าไป”

นี่ขนาดไม่ได้เปิดลำโพงนะ ยังได้ยินทุกคำพูด สุดจริงเลยเจ๊ตอง!

ทันทีที่สองสาวนั่งลง บรรยากาศของคนร่วมโต๊ะก็ครึกครื้นขึ้นทันตาเห็น ทุกคนสั่งวัตถุดิบตามใจจนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างให้วางของ จูนรับหน้าที่แจกจ่ายเสบียงโดยมีเหนือกับบีมเป็นมือปิ้งคีบเนื้อลงย่างอย่างไม่หยุดพัก รวมถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ไม่ว่าจะเป็นเหล้า ไวน์ เบียร์ หรือโซจูก็มาเสิร์ฟอย่างไม่ขาดสาย

คำเตือน สุราเป็นเหตุทำให้เกิดการทะเลาะวิวาท อาชญากรรม และทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลง

“เออเกิ้ล แกรู้ได้ไงวะว่าศัตรูอยู่ตรงไหนบ้าง? ”

บีมเอ่ยถามถึงเหตุการณ์ในการแข่งด้วยความสงสัย เกิ้ลที่กำลังเคี้ยวเนื้ออยู่จึงดื่มโค้กตาม สายตากวาดมองเพื่อนร่วมทีมที่จ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว มีเพียงแค่เสียงคลอจากดนตรีของทางร้าน ไม่มีใครปริปากพูดขึ้นมาจนกว่าจะได้รับคำตอบของเจ้าตัว เพราะต่างก็สงสัยในเรื่องนี้ไม่แพ้กัน 1:3 เลยนะ ใครๆ ก็คิดว่าชวดเงินรางวัลแปดหลักแล้วแท้ๆ

“ได้ยินเสียงน่ะ”

“เสียง? ” ตองเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้

“ใช่ เหมือนอีกทีมมือไปโดนตัวละครให้ขยับนิดนึงน่ะ”

ตองอ้าปากหวออย่างไม่เชื่อหู เหนือพูดอย่างอึ้งๆ เพราะถ้าเป็นเสียงขยับของตัวละครในเกมมันเทียบเท่ากับเสียงถอนหายใจเบาๆ ด้วยซ้ำ

“โอ้โห ถามจริง? เสียงแค่นั้นน่ะนะ? ”

“อือ แล้วฉันก็เดาตำแหน่งคนอื่นเอาน่ะ โชคดีที่เดาถูก”

กัปตันทีมพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา หากแต่สมาชิกในทีมทุกคนต่างก็ทึ่งในพรสวรรค์ของเกมเมอร์สาวที่อยู่ตรงหน้า

ไขข้อข้องใจในวันนี้ไปเป็นที่เรียบร้อย ปาร์ตี้จึงดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่ เธอเริ่มรู้สึกแน่นท้องขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่แน่ใจว่าเป็นผลพวงจากที่กินเนื้อเข้าไปซะเยอะ หรือเพราะดื่มแต่น้ำอัดลมกันแน่

“ไอ้เกิ้ลไม่กินเหล้าเหรอวะ? ”

เหนือเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เห็นกัปตันทีมเอาแต่คีบเนื้อใส่ปาก

“เออ ขี่รถมา”

“แล้วดูยัยคนข้างๆ ซิ มันแคร์อะไรที่ไหน? ”

สิ้นเสียงตอง เธอหันไปมองสำรวจเพื่อนคนพิเศษที่ตอนนี้กระดกไวน์จนหมดแก้ว แอลกอฮอล์ที่คุณเธอเพิ่งดื่มเข้าไปทำให้เลือดในตัวยิ่งสูบฉีดมากขึ้น ส่งผลให้ผิวที่ขาวผ่องของมะขามเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด จูนมองพี่สาวผมบลอนด์ยกซดประหนึ่งคือน้ำเปล่าหมดไปอีกแก้วจึงเอ่ยเสียงหวาน

“พี่ขาม พอก่อนมั้ย? ”

“ยัยจูน แกบอกให้ยัยมะขามพอแต่แกก็ซดเอาๆ ไม่ต่างกันนะ”

“แหมพี่ตอง จูนวิ่งวุ่นทั้งวันเลยวันนี้”

เกิ้ลยกยิ้มให้จูนที่กำลังรินโซจูใส่แก้วตัวเอง ถ้านับจริงๆ ก็เป็นแก้วที่ 7 แล้ว คอแข็งดีเหมือนกันนะเด็กคนนี้

“ขอบคุณนะจูนที่คอยอำนวยความสะดวกให้ทีมเรา”

“ตบรางวัลให้ผู้จัดการเยอะๆ สิคะคุณกัปตัน”

“ได้คืบจะเอาศอก”

“งั้นให้พี่ขามพาจูนไปช้อปปิ้งก็ได้ ไม่ง้อพี่เกิ้ลหรอก แบร่~”

ไม่พูดเปล่า จูนยกแก้วโซจูไปชนกับมะขามแล้วยกซดกันอีกครั้ง ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ ยอมให้สักวันแล้วกัน

“แกก็กินสิวะไอ้เกิ้ล รถไว้ค่อยมาเอาพรุ่งนี้ก็ได้ มาๆ ”

บีมที่ตอนนี้เมาหน้าแดงไปเป็นที่เรียบร้อยก็รินเหล้าบ๊วยที่ส่งกลิ่นหอมใส่แก้วว่างที่วางอยู่ข้างๆ แล้วส่งให้เกิ้ลที่รับไว้พลางมองน้ำเมาอย่างชั่งใจ

“แท็กซี่ก็มี ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก”

“มาๆ ชนแก้วๆ ”

เหนือยกแก้ว ทุกคนจึงยกแก้วมาชนแล้วดื่มจนหมด ตองที่หันไปเจอมะขามยกไวน์กระดกรวดเดียวหมดแก้วก็ร้องห้ามเสียงหลงด้วยความเป็นห่วง

“เฮ้ยๆ เบาหน่อยนังมะขาม! อีเกิ้ลแกก็ดูมันหน่อยสิวะ!! อย่าให้มันดื่มเยอะ”

“เออๆ ”

“มันไปตายอดตายอยากเหล้าเบียร์มาจากไหนเนี่ย”

เกิ้ลจับมือเพื่อนตัวเล็กที่กำลังจะยกขวดไวน์เชอรี่ซดหลังจากที่เพิ่งดื่มแก้วที่ 4 หมดไป

“พอ ดื่มเยอะแล้ว”

“อีกแก้วนึง”

“แก้วบ้าอะไรล่ะ! นี่มันขวด”

“นะคะ นะๆ ”

ไม่พูดเปล่า คุณเธอส่งสายตาเว้าวอนมาให้ด้วยนี่สิ แบบนี้จะใจแข็งได้อีกสักเท่าไหร่กันไอ้เกิ้ลเอ๊ย

“งั้นเราทิ้งไว้นี่นะ”

“เกิ้ลไม่กล้าหรอก”

มะขามเอามือเกาะแขนแล้วเอนตัวซบคนข้างๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มกลมของเกิ้ลอย่างมันเขี้ยว จูนที่เปลี่ยนมาดื่มเบียร์ช่วยพวกบีมแทนก็ยกแก้วขึ้นดื่ม สายตาทอดมองทั้งสองอย่างเงียบๆ

“เกิ้ลน่ะห่วงเราจะตาย”

“จะไม่เป็นห่วงก็วันนี้แหละ”

เหนือเอาตะเกียบเคาะแก้วเพื่อเรียกความสนใจจากเพื่อนร่วมทีม สะอึกไปทีนึงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงยานๆ ตามแบบฉบับคนเมา

“วันนี้ป๋าเหนือเลี้ยงเอง ในฐานะที่พวกแกทุกคนชนะมา”

“จริงดิป๋า” ตองเกาะแขนเหนือที่ตอนนี้เอามือตบหัวหล่อนแปะๆ ด้วยความเมา

“เออ เผื่อยัยตองมันจะเอาเงินไปอัพซีซีนมอีก”

ประโยคนั้นเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี การสังสรรยังคงดำเนินต่อไปจนได้เวลาร้านปิด สมาชิกในทีมแต่ละคนเดินโซซัดโซเซมายืนโบกแท็กซี่ริมฟุตบาทเพื่อเดินทางกลับบ้าน บีมทำท่าจะเดินกลับไปที่ลานจอดรถแต่ก็ถูกเหนือดึงคอเสื้อลากกลับมา

“แกจะไปไหนไอ้บีม”

“กลับบ้านงาย”

“เมาไม่ขับโว้ย! โน่นแท็กซี่ ไปๆ ฉันไปกับแกเอง”

“แกก็เมาเหมือนกันแหละไอ้เหนือ”

“ไม่ได้มาววว”

เกิ้ลส่ายหน้าเบาๆ ไอ้คนที่บอกไม่เมาเมื่อกี้มันยังเดินสะดุดธรณีประตูล้มหน้าทิ่มอยู่เลย ไม่พอ มันยังก้มลงไหว้ปลกๆ เพราะคิดว่าไปเหยียบเท้าใครเข้า แต่ก็ให้กลับเป็นเพื่อนบีมน่ะดีแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวมันแอบขี่รถกลับบ้านคงจะอันตรายไม่น้อย ดูจากสภาพคงไม่พ้นนอนเล่นในคูน้ำไม่ก็ไปนอนเล่นใต้สิบล้อแน่ๆ

เธอที่ดื่มเข้าไปนิดหน่อยตามแรงยุของเพื่อนยังมีสติดี แต่เพื่อความปลอดภัยก็กลับแท็กซี่เช่นกัน แถมคนที่แม่อุตส่าห์ฝากฝังให้ดูแลเธอตอนนี้เมาหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดือดร้อนเธอต้องพยุงจนแทบจะอุ้มขึ้นแท็กซี่อย่างทุลักทุเล

“เกิ้ลจ๋า วันนี้เค้าขอนอนบ้านเกิ้ลได้ม้าย? ”

ติดตามอ่านตอนล่าสุดได้ที่ ReadAWrite ค่าาาา จิ้มตรงนี้ได้เลยยย