ไปๆมาๆเวลาก็ล่วงเลยเกินอายุ30ปี ฉันคิดว่าเหมือนจะโตขึ้นแต่ในขณะเดียวกันก็ยังเป็นคนเดิมอยู่. ทีนี้ก็ไม่มั่นใจแน่ชัด อาจจะต้องถามคนใกล้ชิดว่ามีความเห็นตรงกันหรือไม่

ย้อนดูความทรงจำก่อนอายุ30ทีี่เฟซบุ๊คคอยย้ำเตือนขึ้นมา  เป็น7เป็น8ปีก็ยังเตือน ไม่ถามความสมัครใจของคนที่โดนเตือนบอกให้ว่าเหมือนโดนเอามีดกรีดแผลเป็นให้มันเปิดมาอีกครั้ง

ตอนนั้นเราคิดอะไรนะ มองเห็นรอยยิ้มสดใสในวัยเยาว์ (กว่านี้) และหน้าตาไร้เดียงสาที่ไม่รู้ถึงชะตากรรมในอีก7ปี8ปี ว่าจะพบเจอ พลิกผัน หมุนเวียน ซาบซึม และหลุดลอย ได้มากขนาดนี้

ภาพนั้นก็ยังคงนิ่ง คิดอยู่ถ้าเพื่อนร่วมึวามทรงจำอีกคนมามองเห็นภาพเดียวกัน ไม่แปลกที่จะมองเห็นคนอีกคน ความรู้สึกอีกอย่าง ฉันก็ไม่รู้. อาจจะเป็นมีดกรีดแผลก็ได้ หรือไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ แต่ฉันไม่อาจล่วงรู้ได้แล้ว

มิลาน คุนเดอรา กล่าวว่า มันเป็นความเขลาที่จะคาดหวังให้คนที่ร่วมชะตากรรมด้วยกัน. มีความทรงจำที่เหมือนกัน เธอ ฉัน เคยอยู่ที่เดียวกัน. ใช้เวลาร่วมกัน แต่วันนี้มองย้อนไปในวันเดียวกัน เธอคงไม่นึกถึงมุมเดียวกันกับฉัน

ภาพถ่ายมาแทนความทรงจำตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้. อยู่ๆก็เข้ามาสอดแทรกทุกวงการ. คนไข้ขอถ่ายรูปตัวเองบนเตียงเพื่อยืนยันกับหัวหน้างานว่าป่วย งานประชุมที่ต้องรวมคนถ่ายรูปกันก่อนเริ่มการประชุมเพื่อยืนยันว่ามันเกิดขึ้นจริง หรือการที่ฉันถ่ายรูปเพื่อยืนยันว่าฉันมีตัวตน ในเวลาที่มืดและแสงจากแฟลชหายไป ฉันอาจระเหิดไปไม่มีใครรู้หรืบันทึกในห้วงคำนึง

ทั่งหมดนี้คือเวลาเดินทางในbtsของฉัน