คำถามแรกที่โดนถามตั้งแต่ยังไม่ได้ขึ้นปีสาม ยังไม่ถึงเวลาฝึกงาน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งลุงป้าน้าอาบลาๆ ยิงคำถามนี้กันมารัวๆ  ... คำตอบก็คือ "ยังไม่รู้เลย...ดูก่อน" 

.

บางคนถามแล้วถามอีก ถามย้ำๆเป็นรอบที่สามที่สี่ก็มี คำตอบก็เหมือนเดิมอ่ะ... "ยังไม่รู้เลย...ดูก่อน" 

.

ตอนปีสองนั่นไม่รู้จริงๆอ่ะ คิดว่ามันยังมีเวลาคิดอีกเยอะเลย อีกตั้งปีนึงนะ กว่าเราจะฝึกยังมีเวลาๆ 

"ดีอย่างเดียวที่อยู่ใกล้ออฟฟิศ"

 (ถ้าให้พูดถึงเรื่องหอก็คงจะยาวไปสามหน้า งั้นอย่าไปพูดถึงเลยเนอะ)

.

เอากันตรงๆชีวิตที่ฝึกงานนี่เหนื่อยน้อยกว่าเรียนอีก(รึป่าวว่ะ?)

เหนื่อยแค่ตอนเดินขึ้นหอหกชั้นอ่ะเอาจริงๆ(อีกแล้ว)

.

ที่ออฟฟิศมีงานทุกวัน ปั่นกันทุกวัน(ตอนที่พิมพ์อยู่นี่ก็มีงานรออีกหกกระทู้แถมงานใหม่เพิ่มมาอีกสาม และได้ข่าวว่ามีงานนึงต้องเสร็จพรุ่งนี้ จริงๆควรเอาเวลาไปนั่งทำงานมากกว่ามานั่งพิมพ์บล๊อกนี่...) 

.

อยู่ออฟฟิศอิ่มเอมอุดมสมบูรณ์ ขนมเยอะแยะเต็มไปหมด 

เพื่อนๆที่ออฟฟิศแบกขนมเข้าออฟฟิศกันทุกวัน ไม่มีวันไหนไม่มีขนมกันจริงๆ แถมยังแบ่งมาให้มนุษย์อ้วนที่ควรจะลดน้ำหนักอย่างเราอีกแหนะ...น่าย๊ากกกกกจีจี

.

พี่ที่ออฟฟิศก็ใจดีจริงๆ เฮฮาปาจิงโกะ ไม่เคลียดเลยจริงๆ จะมีก็แต่แรกๆก็ทำตัวไม่ถูกเลย วันแรกที่เข้าไปกูนี่เคลียดอยู่คนเดียว ไปแบบไม่มีจุดหมายเจาะจงว่าจะทำอะไร คือเกร็งสุดพลัง อยากลุกไปเข้าห้องน้ำสักทุกนาที แต่ทำได้แค่นั่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนแม้แต่เข้าห้องน้ำ 

.

แต่พักหลังๆมานี่แฮปปี้มากๆ มีนอยๆบ้างเวลาเหนื่อยอากาศร้อน งานไม่เสร็จ หรือ มีเหตุให้หัวร้อน 

แต่รวมๆก็แฮปปี้นะ 

.

.

.

.

จริงๆ ก่อนมาฝึกงาน วางเพลนกับสหายไว้ว่าจะไปตระเวนกินโน้นนั่นนี่ รูทเมทของฉันถึงกับปริ้นแผนที่ของกินที่เยาวราชมา(นี่จริงจังกันสุด) แต่ ณ ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เฉียดไปเลย

.

ทุกวันนี้เอะอะเดินเจเจกรีนกันตลอด จนกูนี่ไม่ไปแล้ว ปวดขาโว้ยเดินไกล 

.

.

.

พูดก็จะหาว่าคุย...ไม่มีใครควายเท่ากูแล้ว...

ปล. ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน

ปล.2 เป็นไปได้อย่าหลงเข้ามาเลย 

ปล.3 ถ้ามันผิดพลาดประการใด รบกวนอินบ๊อกไปหาอิฮั้น อย่าเอาไปประจานเลย 

ทักมาบอกกันดีๆนะตะเอง 

ปล.4(สุดท้ายละจริงๆ) เราสัญญาว่าจะหอบขนมไปแบ่งเพื่อนๆที่ออฟฟิศด้วยเกียรติของมนุษย์อ้วน

.

.

.

.

.

.

.

.

ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้...ก็ขอบคุณมากนะฮ๊าาาา :)