จากที่เคยโทรปลุกกันทุกเช้า คุยเล่นทุกพักเที่ยง เซย์กู๊ดไนท์ก่อนนอน 

ตอนนี้มีเพียงแค่ข้อความสั้นๆ ว่า ทำอะไรอยู่ ทานข้าวด้วยนะ นอนได้แล้ว 

บางทีมิสคอลไป เขาไม่โทรกลับ ก็รู้สึกเฉยๆ แตกต่างจากเมื่อก่อน ที่แทบจะบุกไปที่ทำงาน ไปที่บ้าน

บางทีเขามิสคอลมา ผมเองก็ไม่โทรกลับ เขาเองก็ไม่เซ้าซี้ มิสคอลมารัวๆเหมือนเมื่อก่อน

"ถ้าหมดรัก ก็เลิกกันไปดีกว่าเปล่าวะ" เพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งบอกกับผม

ผมไม่ได้หมดรัก เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกดีกับสิ่งที่ผมเป็นตอนนี้สักเท่าไหร่ แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง

"คนฉลาด มักจะโง่ ตอนมีความรักเนาะ มึงว่าไหม? ตอนคนอื่นมีปัญหาความรัก ก็ชอบบอกให้เขาไปคุยกัน พอเป็นเรื่องของตัวเอง เอ๊า ทำไม่ได้เฉย ตอนนั้นกูบอกมึงแล้ว มันไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย ที่จะไปคุยกับแฟน เข้าใจกูยังครับ"

เข้าใจถ่องแท้เลยครับ

พอเห็นหน้าเขา มันพูดไม่ออก มันทั้งกลัวรอยยิ้มบนใบหน้าเขาจะหายไป มันทั้งกลัวกับคำตอบ 

ขอให้พระเจ้ามอบความกล้าให้กับ 'คิมจงอิน' คนนี้ด้วยเถอะครับ

อยากจะเดทกับแฟนในวันวาเลนไทน์ ให้ใครๆอิจฉาเหมือนเมื่อก่อน