ฉันรู้จักหญิงสาวผู้หนึ่ง 

เธอผู้เป็นที่พึ่งของสรรพสิ่ง

เธอรับบทเป็นนักรับฟังควบคู่ไปกับนักเติมพลัง

ความสามารถพิเศษของเธอคือสามารถรับฟังผู้อื่นได้อย่างจริงใจ

เธออาจจะเกิดมาเพื่อเป็นที่พึ่งของมวลมนุษยชาติ, เธอคิด

เธอมีความสุขแม้กระทั่งกับเรื่องเล็กน้อย

น้ำหยดลงใบไม้ ดอกไม้ขยับเพราะลมพัดอ่อนๆ อากาศร้อนสามสิบสามองศา 

“วันนี้ต้องดีนะ”

เป็นประโยคที่เธอใช้บอกตัวเองในกระจกทุกวันตอนเช้า

เธอใช้ชีวิตได้อย่างราบเรียบราวกับเส้นตรงบนไม้บรรทัดสิบสองฟุต

หากต้องแก้ปัญหาให้กับชีวิตอันยุ่งเหยิงของเธอเอง

มันอาจจะหนักเกินกว่าจะรับมือไหว, เธอเตือนตนเองเสมอ

สิ่งที่เธอหวาดกลัวมากที่สุด

คงจะเป็นการที่เธอหยิบยื่นความหวังให้ผู้อื่นไม่ได้ล่ะมั้ง

ครั้งหนึ่ง ระหว่างที่เธอเดินเล่นบนสนามที่ปูด้วยหญ้าอันหนานุ่ม

ก้าวเท้าซ้ายออกไป ตามมาด้วยขวา ซ้ายและขวา ซ้ายและขวา

เธอสลับเท้าราวกับว่าตัวเธอเป็นตุ๊กตา

ที่ขับเคลื่อนด้วยจังหวะของบทเพลงจากกล่องดนตรียังไงยังงั้น

ฉันแทบจะจินตนาการไม่ออกเลย ว่าฉันเคยเห็นภาพไหนที่แสดงถึงความสุขได้มากเท่านี้มาก่อน

เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอเลือกเดินบนพื้นราบเรียบที่สุดเสมอ

เธอล้มลงบนพื้นด้วยความแรงเจ็ดจุดหนึ่งริกเตอร์

โอ๊ย!

สะดุดก้อนหินจนได้สินะ (เธอโกหก)

เธอปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นมาพักนึงแล้ว

เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับท้องฟ้า

คงมีแค่เธอกับท้องฟ้าที่รู้ความลับนี้, เธอนึก

น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอทั้งสองข้าง

เธอร้องไห้โฮ

เธอไม่ได้เจ็บเพราะ(แกล้ง)สะดุดล้มเลยแม้แต่น้อย

สงสัย 

เธอคงลืมไปแล้วว่า “ถ้าเธอไม่มีความสุข เธอจะไปสร้างความสุขให้คนอื่นได้อย่างไรกัน”

.

.

.

ฉันเห็นเรื่องราวทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น (: