เขาเป็นหนุ่มหล่อผมบลอนด์ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สูงร้อยแปดสิบเอ็ด ร่างกายกำยำ

แต่กลับใช้พละกำลังทำรายฉันจนเลือดตกยางออก เพียงเพราะมัวเมาไปกับสุรา

และความเครียดที่กัดกินเขา ฉันดันไปอยู่ผิดที่ผิดเวลาเองเลยต้องเจ็บตัว

นั้นคือจุดที่จบความสัมพันธ์ของเราลง

ฉันชื่อคามีเลีย แต่พ่อเรียกฉันว่า 'เอมิ' เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น พ่อเป็นคนไทยที่เป็นวิศวกรมาทำงานอยู่ญี่ปุ่น และแม่คือรักที่ไม่มันคงของพ่อ

ฉันกับแฟนหนุ่ม หรือ ผู้บ่าวเก่า รวมถึงพ่อ มาถึงจุดแตกหักของความสัมพันธ์พร้อมกัน

คืนนั้นฉันได้ดื่มเบียร์เป็นเพื่อนพ่อ ก่อนจะจองตั๋วเครื่องบินกลับมายังบ้านเกิดของพ่อ

พ่อลาออกจากงานมาหางานใหม่ ส่วนฉัน ยังเคว้งคว้างอยู่เลย 

ความจริงแล้วฉันมักช่วยงานของพ่ออยู่บ่อย ๆ จนมีทักษะวิศวกรอยู่บ้าง

แต่ถึงอย่างนั้น สายงาน R&D ของฉัน ก็ยังคงเป็นงานที่ปวดหัวพอตัว แต่ด้วยประโยคที่พ่อเคยพูดกับฉัน

หลังจากกลับมา พ่อเองก็ได้งานโดยทันทีจากเพื่อนสนิท

และเขาก็แนะนำให้ฉันรู้จักกับชายคนนึงที่บอกว่าฉันเหมาะกับที่นั่นมากที่สุด

แต่แลดูจะทำให้มันสนุกเนี่ย มันก็ก้ำกึ่งระหว่างคำว่าลำบาก กับ น่าตื่นเต้นไปเยอะเลย

ชวนให้สับสนชะมัด

"เธอรู้จักบริษัท คัสตอมทรีดีรึเปล่าล่ะ"

"ไม่รู้จักเลยค่ะ" ฉันตอบชายวัยกลางคนที่ดูจากแววตาและสีหน้า คงผ่านการทำงานหนักมาเยอะ และรวยมาก ๆ แน่ ๆ 

"ผมแนะนำที่นี่เลยนะ เพราะว่า ที่แห่งนั้นจะขาดคนอย่างคุณไปไม่ได้เลยล่ะ"

"ค่ะ ฉันจะไปหาข้อมูลเพิ่มเติมมาก่อนนะคะ แล้วจะพิจารณาอีกทีค่ะ"

ฉันวุ่นวายมาหลายเรื่อง และแทบจะไม่ได้เจอหน้าพ่อเลยในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา

ไม่รู้สิ บางทีฉันควรพักผ่อน ฉันเองก็มีบาดแผลที่อาจจะเป็นแผลเป็นจากชายคนนั้นอยู่

เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดแผลนั้นหรอก และไม่ได้เป็นคนรุนแรงอะไร

เพียงแค่ ฉันเองก็หมดรักไปพร้อม ๆ กับเขานั้นแหละ วงโคจรของเราคงเป็นเพียงแค่วงโคจรเส้นตัดที่ไม่ได้ขนานกัน 

ณ ร้านไอทีแห่งหนึ่ง ฉันมีเป้าหมายที่จะมาซื้อเครื่องมือทำมาหากิน

แต่ดันไปเจอชายหนุ่มที่นั่งกลุ้มอยู่ เขาสั่นขาขวาไม่เลิก ราวกับกำลังร้อนร้นมาก ๆ

ฉันรู้สึกเอ็นดูชายหนุ่มคนนั้นจนแอบขำอยู่เงียบ ๆ เขาคงเป็นหนุ่มราศีคนคู่ที่แลดูน่าจะโลกส่วนตัวสูงสุด ๆ ไม่แน่อาจจะเกิดวันเสาร์ด้วยก็ได้ 

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" พนักงานเดินมาถามฉัน นั่นทำให้อะไร ๆ มันง่ายขึ้นเยอะเลย

ระหว่างทางกลับหลังจากเสร็จธุระกับร้านไอทีแล้ว

ฉันก็มุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง 

ไม่แน่ . . . เพราะฉันไม่ได้เช็คสภาพอากาศ

หรือโลกมันรวนกันแน่ จู่ ๆ ฝนก็ตกจนฉันต้องรีบหาที่กำบังฝนที่ใกล้ที่สุด

ณ ศาลาผุ ๆ หลังคาถูปูอย่างดี ฉันเจอชายหนุ่มกำลังแกะสลักอะไรบางอย่างด้วยสมาธิที่แน่วแน่

เขาและดูเป็นคนรอบคอบดีที่มีที่รองเศษไม้เล็ก ๆ ในขณะแกะสลัก และไม่มีเศษไม่อันไหนร่วงออกจากล่องกระดาษลังนั้นเลย แต่จู่ ๆ

"โอ๊ย!!" เขาร้องเสียงดังหลังจากพลาดทำมีดแกะสลักบาดนิ้วตัวเอง จะว่าไปหมอนี่ แผลเต็มมือราวกับคนชอบทำร้ายตัวเองเลย

"เอ่อ เป็นอะไรไหมคะ"

"ปกติแหละครับ ผมมักเป็นแบบนี้บ่อย ๆ " เขาพูดพร้อมหัวเราะ ราวกับชินชาที่เห็นเลือดตัวเองไหล ในขณะที่กำลังห้ามเลือดด้วยทิชชู่ที่พกมา กลายเป็นกล่องเศษไม้นั้นเต็มไปด้วยทิชชู่เปื้อนเลือด

"ให้ฉันช่วยคุณนะ" หลังจากเลือดหยุดไหลก็พบว่าแผลไม่ได้กว้าง ไม่ได้ลึก แสดงว่ามีดแกะสลักนั้นต้องลับจนคมมากแน่ ๆ 

"เดี๋ยวฉันติดพลาสเตอร์ให้คุณนะ"

"ขอบคุณมาก ๆ เลยครับ พลาสเตอร์กันน้ำหรอ"

"ค่ะ มันจะได้ไม่แผลจะได้หายไว"

"ว่าแต่คุณก็มีแผลนะ"

"ใกล้หายแล้วค่ะ"

"งั้นหรอครับ ขอบคุณอีกครั้งนะ" ฉันดีใจที่เขาไม่ถามที่มาที่ไปของแผลนี้ เพราะไม่อยากคิดถึงผู้บ่าวเก่าผู้นั้นแล้วล่ะ

"ว่าแต่คุณ ชอบทำงานอดิเรกสินะคะ" เนื่องจากความเงียบ คงไม่มีอะไรนอกจากจะคุยไปเรื่อยเปื่อยกับคนแปลกหน้าที่พึ่งช่วยติดพลาสเตอร์ให้ ท่ามกลางฝนที่ไม่ยอมหยุดเสียที

"อ่อ ครับผมชอบงานที่ต้องใช่สมาธิกับใช้ความละเอียด แต่มันกลับทำให้ผมได้งานแปลก ๆ ด้วย"

"งานแปลก ๆ หรอคะ"

"ครับ งานที่คนจ้างพร้อมจ่ายเงิน ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงแค่งานถ่ายภาพกับเก็บรายละเอียดชิ้นงานสามมิติ"

"สามมิติหรอคะ" ฉันมีแต่คำถามมากมายในทุก ๆ ประโยคที่ชายคนนี้พูด

"ผมชื่อ อักษรรินทร์ เป็นพนักงานฝีมือของบริษัทคัสตอมทรีดีน่ะครับ"

"ชั้นชื่อ คามีเลีย เอมิ"

"ชื่อเพราะดีนะครับ"

"บริษัทที่คุณทำงานอยู่เป็นบริษัทแบบไหนหรอคะ" คำถามนั้นทำให้เขาวางมือจากสิ่งที่เขาทำ

"เป็นบริษัทรับแก้ปัญหาเล็ก ๆ น่ะครับ"

"รับแก้ปัญหาหรอคะ"

"ปัญหาที่แปลงเป็นสินค้าน่ะครับ คำพูดติดปากของฝ่ายการตลาด"

"น่าสนใจดีนะคะ แล้วซีอีโอของคุณเป็นคนยังไงหรอคะ"

"ผมว่าหัวหน้าน่ะ คงเป็นคนที่ เชื่อในเรื่องโชคชะตาพอสมควรเลยล่ะ"

"ฉันก็เชื่อเรื่องนี้เหมือนกันนะคะ"

"ว่าแต่ คุณทำงานอะไรหรอครับ วันนี้คงเป็นวันหยุดที่ดีเลยว่าไหม"

"ชั้นจบ R&D มาน่ะคะ และกำลังว่างงานอยู่"

"งั้นหรอครับ คุณทำให้ผมนึกถึงเมธาวดีเลย ผู้หญิงคนแรกของบริษัทที่ทุกวันนี้จะหยุมหัวกับหัวหน้าอยู่แล้ว"

"เอ๋ เป็นการทำงานแบบไหนกันคะเนี่ย"

"แหล่งรวมวงโคจรที่เป็นเส้นขนานนั่นแหละครับ นิยามบริษัทนี้สำหรับผม"

"อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณนะคะคุณอักษรรินทร์"

"ยินดีครับ" เขาทำหน้างง ๆ ใส่ฉัน แน่ล่ะฉันประหยัดเวลาที่จะสืบหาข้อมูลไปเยอะเพราะชายที่บังเอิญเจอตอนฝนตก 

"งั้นชั้นขอตัวนะคะ ฝนหยุดแล้ว"

"ครับ เดินดี ๆ นะครับ"

"บางทีเราอาจจะได้เจอกันอีกนะคะ"

"ห้ะ" ฉันแกล้งพูดกระซิบไปงั้นแหละ ใจฉันยังลังเลอยู่เลย กับคำพูดของชายวัยกลางคน

และคำพูดทิ้งท้ายของเขาทำให้ฉันตัดสินใจเขียนเมลส่งให้กับบริษัททันที เพราะระบบของบริษัทนี้ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยอะไรเลย แผนการทำงานก็น่าจะตาลปัดพอสมควร

"อาจมีบางอย่างที่ทำให้คุณมาพบกับผมนะ คามีเลีย เอมิ เชื่อใจคนแปลกหน้าอย่างผมคุณอาจจะไม่ผิดหวัง"

นั่นแหละ ชั้นเชื่อว่าความบังเอิญที่เราได้พบปะกับอะไรในแต่ละวัน มีบางอย่างแอบแฝงรอให้เราค้นหาคำตอบอยู่เสมอ

// ณ บริษัทหรือฉายาบ้านสังสรรค์แห่งคัสตอมทรีดี

"เอาแล้วไง พังไม่เป็นท่าอีกแล้ว อักษรรินทร์!!!"

"โห . . .วิธาน นี่มันไลน์สั่งที่เยอะเลยนะทำไมเละเทะแบบนี้ล่ะ"

"คงเป็นเพราะวัสดุที่ใช้ไม่ได้มาตฐานน่ะ คุณเมธาวดี!!!"

"นี่นายจะมาโวยวายอะไรกัน ผลการทดสอบนายก็สรุปออกมาเองนี่ว่าใช้ได้"

"เฮ้ย! นี่ทุกคนใกล้เวลาเลิกงานแล้วนะ"

"ขอทำโอทีด่วนเลยบอส/พ่อน้ำตาลหวาน" ทุกคนตะโกนใส่ซีอีโอที่วางท่าจะบอกให้ทุกคนเลิกงาน

"เราเลิกงานไม่ได้หรอกนะ เพราะออเดอร์ชุดนี้สำคัญมาก และผมก็ทำดราฟแรกยังไม่ผ่านเลย"

"นี่นายแอบมาทดสอบวัสดุที่บริษัทตอนเที่ยงคืนงั้นหรอ"

"บอส ผมขอโทษแต่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้นี่นา"

"คุณพ่อน้ำตาลหวาน ห่วงคนในบริษัทก็ดีอยู่หรอกค่ะ แต่ก็ห่วงเครดิตคุณด้วย "

"เอ่อ . . .แต่ว่า"

"คุณเลือกพวกเรามาทำงานกันเองนะบอส ไว้ใจพวกเรา แค่ช่วงนี้"

"ผมพอจะช่วยอะไรได้บ้างอยู่นะ"

"คุณควรทำงานของคุณไปนะคะหัวหน้า" ลลิตาถึงกับขู่ในพฤติกรรมของซีอีโอ เพราะเธอเองก็นำพาบริษัทมาถึงจุดที่ต้องทำอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยทำ แต่ค่าตอบแทนนั้นงามยิ่งกว่าดอกทิวลิปสีชมพู

แต่ตอนนี้พนักงานทั้งบริษัทกำลังรุ่มร้อน จากการคำนวณอะไรหลาย ๆ อย่างที่ผิดพลาด และต้องสมหัวกันแก้ปัญหา

หลายชั่วโมงผ่านไป จากห้องที่เป็นระเบียบตอนนี้เริ่มกลายเป็นห้องที่โดนพายุถล่ม

"นี่ทุกคน ผมของีบหน่อยจะว่าอะไรรึเปล่า"

"เดี๋ยวชั้นไปเอาผ้าห่มมาให้นะคะพ่อน้ำตาลหวาน" พูดจบเมธาวดีก็พุ่งไปเสียบปลั๊กน้ำร้อน พร้อมรับบทเป็นบาริสต้า ผลิตแหล่งพลังงานฉุกเฉิน และเดินไปหยิบผ่าห่มอุ่น ๆ มาให้หัวหน้า ผู้ที่เป็นดังคนขับรถไฟพี่พยายามประคองผู้โดยสารในโบกี้ให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

"นี่ทุกคนใครจะเอากาแฟหรือโกโก้ร้อนหน่อยไหม"

"ตอนนี้ขอโกโกร้อนสี่ที่และตามด้วยกาแฟเย็นทีหลังนะ"

ในขณะที่ทุกคนกำลังแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น คนขับรถไฟก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา เหมือนกำรถไฟที่กำลังหยุดขบวนกลางทางเพราะมีปัญหาขัดข้อง และต้องการช่างฝีมือดีมาซ่อมโดยด่วนเพื่อไปให้ถึงที่หมายโดยเลทให้น้อยที่สุด

"เอ๋ มีเมลส่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่" ธัชวินท์บ่นพึมพำในใจด้วยความเหนื่อยล้าจากงานของตัวเอง

"R&D หรอ เอ๊ะ!!"

"คามีเลี เอมิ ชื่อเพราะดีแหะ"

ผู้เป็นคนขับรถไฟเหมือนจะเจอช่างซ่อมเก่ง ๆ เข้าให้แล้ว

"ทุกคน ใครมีอะไรค้างคาอยู่รีบเขียนลงโพสต์อิทแล้วแปะมันลงกำแพงเดี๋ยวนี้!!!"

"เอ๋" วิธานหันมามองอย่าไม่เข้าใจ แต่ธัชวินท์ก็หยิบโพสต์อิท พร้อมปากกายื่นให้กับทุกคนแล้ว

"ไม่ต้องห่วง วันนี้ผมจะเลี้ยงเบียร์ให้กับปัญหาที่เกิดขึ้นนี้เอง ผมอยากให้ทุกคนปล่อยวาง"

ความสามารถพิเศษเฉพาะของธัชวินท์ คือสายตาที่ทำให้พนักงานในบริษัทเชื่อใจเขา แม้ว่านั้นจะดูเป็นคำสั่งที่ไม่น่าทำตามเท่าไหร่นัก และไม่นานโพสต์อิทก็แปะอยู่เต็มห้อง จากนั้นไม่นานธัชวินท์ก็เรียบเรียงปัญหาไว้ตามลำดับความสำคัญที่ควรจะเป็น

"เอาละ ได้เวลาดื่มกันแล้วล่ะ"

ในคืนนั้นพนักงานทุกคนต่างดื่มให้กับปัญหาและความเครียดที่เจอ ปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปราวกับสายน้ำที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่นานทุกคนก็ผ่านค่ำคืนแสนโหดร้ายและตื่นมาพร้อมความสดชื่น ด้วยพลังงานเต็มเปี่ยม พร้อมเผชิญกับปัญหาที่เจออยู่

ในยามเช้าที่ท้องฟ้าโปร่ง ไร้เมฆหมอก มองเห็นใบไม้สีเขียวได้สดกว่าปกติ

พนักงานทุกคนมาถึงที่หมายพร้อมกัน ทุกอย่างดูปกติ เว้นแต่ว่ามีหญิงสาวไม่คุณหน้ายืนอยู่หน้าประตูบริษัทอยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดีวันอังคารที่แสนวุ่นวายนะทุกคน" ธัชวินท์กล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"สวัสดีค่ะฉันชื่อคามิเลีย เอมิ เป็นพนักงานฝ่ายวิจัยและพัฒนา" 

// คืนนั้นฉันได้รับการตอบเมลที่ดูแปลกประหลาดมาก

"ผมรับคุณเข้าเป็นพนักงานแล้ว รบกวนคุณเข้ามาทำงานพรุ่งนี้เลย"

เหมือนเป็นคำสั่ง แต่ดูเป็นคำขอร้องที่น่ารักมาก ๆ

ฉันมาถึงที่หมายก่อนเวลาสิบนาที พบว่าชายที่ส่งเมลมาหาฉันเข้าอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว สูทสีน้ำเงินทำให้เขาดูดีมาก ฉันเดาว่าคน คนนี้คงเกิดราศีมีนแน่นอน เขาพาชั้นเข้าไปดูห้องทำงานและพบโพสต์อิทแปะอยู่เต็มผนัง เขาอธิบายปัญหา และบรีฟงานให้ฉันฟัง และนั่นทำให้ฉันตื่นเต้นมาก ๆ ที่จะเริ่มงานในวันแรก

หลังจากทุกคนแนะนำตัวเสร็จ ธัชวินท์ก็พาทุกคนเข้าประชุมโดยด่วน ไม่รู้เขาเอาเวลาไหนไปทำสไลด์ แต่หัวข้อที่ประชุม คือการทำงานนี้ให้บรรลุก่อนวันกำหนดส่งอีกสามวัน และค่อยทำงานอื่นควบไปอีกสี่งาน ช่างดูเป็นสัปดาห์นรกสิ้นดี และฉันก็เสนอแนวทางแก้ปัญหาที่ทำให้สีหน้าของพนักงานทุกคนคลายกังวลลง และห้องที่ดูเป็นส่วนตัวกับเครื่องทดสอบวัสดุแสนแพงก็มาอยู่ในการดูแลของฉันแทนคุณวิธาน แน่นอนล่ะเหมือนชั้นถอดกระเป๋าหนัก ๆ ออกจากไหล่เขา ทำให้เขาทำงานได้ดีขึ้น งานสี่งานที่ต้องควบทำไปด้วยกลับเสร็จสิ้นภายในวันเดียว และผลการทดสอบวัสดุทำให้เห็นได้ชัดเลยว่า งานใหม่ที่รับมานั้นไม่ใช่งานธรรมดาจริง ๆ 

"นี่ผมพลาดไปเยอะเลยสินะ คุณคามีเลีย เอมิ"

"เรียกฉันเอมิเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ และไม่แปลกหรอกนะคะที่มันจะพลาด ก็คุณเล่นควบงานหนัก ๆ ไปสองงานแบบนี้ พักผ่อนบ้างนะคะ"

"ผมไม่เชี่ยวชาญมากกว่า หน้าที่นี้เป็นของคุณตั้งแต่แรกแล้ว"

"สาว เลิกงานกันเถอะ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นงานของอักษรรินทร์ที่ต้องไปส่งพัสดุ และงานใหญ่ของนายวิธาน" ลลิตา เธอดูสดใสกว่าวินาทีแรกที่เจอ

"ขอบคุณคุณมากนะเอมิ ไม่ได้คุณคงแย่เลย ไม่ว่าลมอะไรจะหอบคุณมา ผมขอบคุณคุณจริง ๆ" คุณธัชวินท์น้อมตัวให้ฉัน ทำให้ฉันต้องรีบโค้งคำนับให้รวดเร็ว เขาดูไม่คนไม่ห่วงตำแหน่งที่มีอยู่เลย

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ขอบคุณหัวหน้าเหมือนกันนะคะที่รับฉันเข้าทำงานโดยไม่ลังเล"

"งั้นเอาเป็นว่าทุกคนเลิกงาน แล้วมาลุยต่อกันพรุ่งนี้นะ"