ความปั่นป่วนในท้องทำให้สมองเริ่มคิดว่าฉันอาจยืนไม่ไหว มวลความวูบวาบลื่นไหลทั่วร่างจนมาถึงใบหน้าพร้อมกับความร้อนระอุ เขายังคงทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนหนาว ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ฉันคาดไว้เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เพราะหยาดฝนหรืออะไร ดินรอบหลุมลื่นผิดปกติ และฉันก็ก้าวพลาดตกลงไปในหลุม
"เป็นไร ทำไมหน้าแดง"
ฉันกวาดรวมสติที่กระจายลอยล่องไปทั่วกลับมาให้ได้มากที่สุดและพยายามประกอบมันให้เข้าที่ในจิต มีบางชิ้นที่ยังคงลอยต่อไป แต่ตอนนี้ฉันต้องตอบอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะสังเกตอะไรบางอย่าง
"ป่วยไง"
ความเงียบดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังทำให้สติของฉันแตกกระจายอีกครั้ง ในขณะที่เขาดูจะไม่ได้รับผลกระทบจากความเงียบนี้เลย ในสมองของเขาความเงียบนี้คงเบายิ่งกว่าเสียงนกแสกกระพือปีก
"ตัวร้อน เลยหน้าแดง"
พอประโยคนี้ถูกปล่อยออกไปเขาก็ตอบกลับมาอย่างนิ่งสงบเหมือนเดิม
"ยังไม่หายเหรอ ไปนอนพักเหอะ"
ความเงียบเบาลง สติของฉันเริ่มคงที่
"ใกล้หายแล้ว"
คำสุดท้ายถูกดึงออกห่างเสียงลากยาวและสูงทำให้ดูร่าเริงเหมือนปกติ เขาคงไม่ผิดสังเกตอะไรนัก
"ดีแล้ว"
หลังคำตอบสั้นๆเขาก็ยันตัวขึ้นจากขอบระเบียง มันเป็นสีขาวอมเทา จากฝุ่น ฟ้าฝนและกาลเวลาจากตรงนี้มองลงไปผ่านอีกสามชั้นก็จะเป็นพื้นดินที่ถูกถมทับด้วยปูน ไม่มีคน มีเพียงร่มมากมายหลากสี กระจายทั่วพื้นที่ เราสองคนเลือกที่จะคุยกันอยู่บนนี้เพราะหยดน้ำจากฟ้า
เขายื่นโทรศัพท์ฉันกลับมา ในนั้นเปิดหน้าเว็บของนักวาดคนหนึ่งอยู่ เต็มไปด้วยแมวหน้าตาน่ารัก
"วาดให้ตัวนึงดิ ขอแมวสามสี"
เขาหัวเราะเบาๆ
"ไม่รู้จะวาดได้มั้ยเดี๋ยวลองดูละกัน"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in