-----

2.
"งง...งงฉิบหายเลยล่ะ มึงพูดเรื่องอะไรวะ"

ผมมองที่แก้วน้ำเปล่า หยดน้ำเล็กๆ กำลังไหลลงตามแรงดึงดูดโลก มันสะท้อนภาพเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์หลายแก้ว

"ความโดดเดี่ยว ในความไม่โดดเดี่ยว"

ที่จริงแล้วหยดน้ำนั้นเล็กเกินกว่าจะมองเห็นอะไรได้ แต่จินตนาการก็ใหญ่พอจะไปขยายภาพเหล่านั้น

"โหย กูไม่ได้เหมือนมึงนา สมองไม่สามารถประมวลคำพูดปรัชญางี้ได้หรอก ไม่เข้าใจเว่ย"

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังนั่งฟังอยู่ตรงนี้ ทั้งที่รู้ว่าผมทำให้เขาเข้าใจไม่เคยได้

"เช่น ทั้งที่กูมีมึงนั่งอยู่ด้วยตรงนี้อย่างคนเป็นเพื่อนที่ดีมาก ทั้งที่กูมีแม่และพ่อและน้องที่รักกูมากๆ ทั้งที่มีคนที่รักกูรอบตัวไปหมด แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว"

เขาพยักเพยิดหน้าและเริ่มเขย่าขาอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยความเป็นธรรมชาติ

"มึงเมา มึงเหงา ถูกมั้ย? เพราะงั้นมึงกลับบ้านไปนอนซะ"

เขาเมาแล้ว เพราะผมยังไม่ได้แตะแอลกอฮอล์แม้แต่น้อย อย่างมากก็แค่ได้ไอระเหยเข้าทางจมูกเท่านั้นเอง

"ใช่ คงจะเป็นอย่างนั้น กลับบ้านกันเถอะ"

ความโดดเดี่ยวจะคงอยู่อย่างนั้นแม้คุณจะได้ระบายมันออกไปให้ใครฟังแล้วก็ตาม มันเป็นกฎ

3.
จะไปแล้วนะ ผมบอกเขา เขาบอกว่าไปสิ จะไปไหนก็ไปเลย ปกติก็ไม่เห็นต้องบอกกันอยู่แล้วนี่

เขาไม่ได้ว่าผมหรอก นั่นมันก็แค่คำพูดปกติ เพราะการบอกกล่าวไม่เคยปรากฏอยู่ใน 'การกระทำปกติ' ของเรา

จะไปแล้วนะ ผมบอกผู้คนผ่านอินเทอร์เน็ต หลายคนถามว่าไปไหน ผมจึงตอบไปว่า เดี๋ยวก็รู้

ผมเคยเจอผู้หญิงคนหนึ่งเล่าให้ผมฟัง มันเป็นเหมือนเรื่องแต่ง ที่มาจากเรื่องจริง


"คุณมองไปรอบตัว
แล้วก็พบว่าทุกคนก้าวไปสู่โลกใบเดียวกันหมด 
ทำไมก็ไม่รู้ คุณหาทางไปไม่เจอ
แล้วคุณก็รู้สึกว่างเปล่า 
ไร้ตัวตน 
ไม่จำเป็นที่จะต้องดำรงอยู่อีกต่อไป
...แล้วคุณก็ตาย"

ผมถามเธอว่าไม่ตายไม่ได้หรือ

"ถ้าใครที่ทนไม่ไหวกับความโดดเดี่ยว ก็จะต้องตายไป"


มันเป็นกฎ