1

เราโตขึ้นตอนไหน?

เคยถามตัวเองในวัยเด็กไหม ว่าตอนไหนกัน ที่เราจะพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเราโตแล้ว

ตอนที่พ่อให้เราตัดเล็บเอง ตอนที่ข้ามถนนเองได้

หรือเป็นตอนที่เริ่มกินเผ็ดได้ ตอนที่กินกาแฟแล้วไม่คิดว่ามันขมอีกต่อไป ข้อนี้น่าสงสัยเหลือเกิน ทำไมกาแฟที่มันขมมากๆในวัยเด็กถึงได้กลายมาเป็นสิ่งที่แทบจะขาดไม่ได้ในชีวิตประจำวัน

 เพราะโตขึ้นแล้วต่อมรับรสขมกับรสเผ็ดมันพัฒนาขึ้นหรือยังไง (ซึ่งในทางกลับกันมันอาจจะฝ่อแล้วก็ได้)

นั่นเป็นสิ่งที่คิดในวัยเด็ก เราไม่รู้จริงๆว่ามันมีเส้นแบ่งอะไรที่จะพาเราก้าวข้ามไป

เพราะเราไม่ได้คิดว่ามันซับซ้อน

ก็แค่โตขึ้น... โตเป็นผู้ใหญ่ แล้วตอนนั้นก็คงจะใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่ แบบที่คนโตเขาทำกัน

ก็นั่นแหละ

กินกาแฟ กินเผ็ด เรียนจบ ทำงานแต่งงาน มีลูก อะไรก็ว่าไป

2

เราในช่วงมหาวิทยาลัยไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก

หลักๆก็คือห่างพ่อแม่เพราะไปอยู่หอ ซึ่งชีวิตที่ห่างไกลพ่อแม่สอนอะไรหลายอย่าง

ไม่ได้คิดว่าตัวเองเข้มแข็ง ไม่ได้คิดว่า “เห้ย ฉันเก่งแล้ว ฉันอยู่ด้วยตัวเองได้”

ไม่เลยสักนิด.....

เราทบทวนตัวเอง ว่าทำไมเราไม่ได้คิดว่าเราโตขึ้นเลย

เรายังกลับบ้านง้องแง้งงอแงเป็นเด็กกับพ่อแม่เราเสมอ

เราหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังกับมุกตลกของพ่อ ยังงอแงอยากให้แม่ทำกับข้าวที่เราชอบให้กิน

ยังเล่นอะไรปัญญาอ่อนกับน้อง ยังติดเพื่อนทั้งเพื่อนมหา’ลัย เพื่อนมัธยมยิ่งหนักเข้าไปใหญ่

เรายังเป็นเด็ก

เราตัดสินใจอะไรไม่ได้

เราไม่มีความรับผิดชอบ

เราคิดแบบนั้น

แม้เราจะกินเผ็ด (ได้บ้าง จริงๆแล้วไม่ค่อยชอบ) เรากินกาแฟ (อันนี้ติดมากเพราะเราต้องปั่นงานดึกๆ)

แต่ก็ไม่นี่ ไหนล่ะ....การโตเป็นผู้ใหญ่

3

ปีสี่ไม่ใช่ปีที่เรียนหนักสุดสำหรับเรา แต่เป็นปีที่เราครุ่นคิดอะไรมากมาย

เราทบทวนตัวเอง เราคุยกับตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม

เรามีปัญหา

เราพบปัญหา

ปัญหาคือเราไม่มีความทะเยอทะยาน....

ตลกล่ะ เราไม่เคยคิดเลยสักนิดว่ามันสำคัญกับชีวิตขนาดนั้น

จนกระทั่งเมื่อเรากำลังจะเรียนจบเราถามตัวเองว่าอยากทำอะไรหลังจากนี้

ซึ่งมันไม่มี

ว่างเปล่า ... เราหวาดกลัวการไม่มีความทะเยอทะยาน เราไม่มีแรงผลัก

เราฉุกคิด

เรามาทำอะไรตรงนี้

เราเริ่มเกลียดสิ่งที่เราเป็น เกลียดสิ่งที่เราทำ

มีช่วงหนึ่งที่ไม่อยากไปเรียน เพราะเรารู้สึกเหมือนกำลังวิ่งเข้าหากำแพง เหมือนเจอทางตัน ซึ่งไม่มีแรงส่งให้เราก้าวข้ามกำแพงนี้ไป

เรากำลังเติบโตมาเจออะไร นี่เองหรือ การโตเป็นผู้ใหญ่

4

ยังคงว่างเปล่า....เรากำลังคิดว่าเราเติบโต

เรากำลังห่างออกจากความเป็นเด็ก อีกนัยหนึ่งคือเรากำลังละทิ้งความเป็นเด็ก

ยอมรับเลยว่าเราดึงตัวเองลงหลุมมืดๆของเรา ซึ่งมันแย่ มันกำลังทำให้ทุกอย่างแย่

มืดสนิท

มันไม่ถึงขั้นมืดมิดตลอดเวลา แต่ไอ้ภาวะประหลาดนี่มันกัดกินทุกอย่างเมื่อมันเกิดขึ้นในหัว

ไม่สามารถมีความสุขได้ เราคิดแบบนั้น

เราอ่านหนังสือ เราอยากอยู่กับตัวเอง และเผื่อว่าเราจะพบอะไรสักอย่างในนั้น

แรงผลักอะไรสักอย่าง....  

5

เราที่ตอนนี้เรียนจบ และยังไม่พบแรงผลักที่ว่านั่น

แต่ถ้าถามว่าไอ้ภาวะนั้นมันยังมีอิทธิพลกับเรามากมายเหมือนช่วงก่อนไหม ก็คงไม่

เราพาตัวเองไปเจอเรื่องราวที่คิดว่าเรากำลังสนใจ

เราเริ่มสัมผัสความทะเยอะทะยานแม้จะเพียงนิดหน่อย.....แต่เรากำลังเอาชนะตัวเอง

สิ่งนี้แหละ ที่ทำให้เราคิดว่าเรากำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ

เราตอนนี้ กับเราเมื่อสองปีก่อน หรือแม้กระทั่งแค่ปีก่อนก็ไม่เหมือนกัน

สิ่งหนึ่งที่เราดีใจคือ เมื่อเรารู้สึกว่าเรามีปัญหาและเราทบทวน เราทำความเข้าใจตัวเองจนเรารู้ว่าปัญหาคืออะไร อะไรที่พาเราไปเจอกำแพงนั่น

ตอนนี้เราไม่ได้กระโดดข้ามกำแพง

อุปมาให้ฟังก็คงเป็นการค่อยๆต่อบันไดขึ้นไปล่ะมั้ง

เชื่องช้า ค่อยเป็นค่อยไป

6

เรามีพื้นที่ที่เราได้ใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่และเรามีพื้นที่เล็กๆให้เราใช้ชีวิตแบบเด็กๆ

เรายังเป็นเด็กเวลาอยู่กับครอบครัวและกับเพื่อนเหมือนเดิม

แต่ตอนนี้ที่นั่งพิมพ์ข้อความเหล่านี้อยู่ ก็คิดว่ารู้จักตัวเองมากขึ้น คิดเยอะขึ้น ทบทวนตัวเองเสมอ

กลั่นกรองความคิดของตัวเองออกมาได้ (อย่างน้อยตอนนี้ก็843คำแล้วล่ะนะ)

นี่แหละพื้นที่ๆเราได้ใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่

เสียใจ ร้องไห้ แสวงหา เจ็บปวดผิดหวัง ท้อแท้ มืดมิด ความสุข ฯลฯ อะไรที่พบเจอและสั่งสมให้เราเป็นเราทุกวันนี้ขอบคุณนะ

ไม่ได้คิดว่าต่อจากนี้จะมีแต่ความสุข นี่ไม่ใช่เรื่องราวปรัชญาชีวิต จิตวิทยาเพื่อความสำเร็จ เราเขียนมันเพราะอยากถ่ายทอดตัวเราออกมาเป็นตัวหนังสือแค่นั้นแหละ มันโอเคนะถ้าต่อไปจะต้องร้องไห้ทุรนทุรายผิดหวังกับอะไรสักอย่าง

เติบโตและสูญเสียอะไรบางอย่าง มันมาคู่กัน

7

ที่แน่ๆตอนนี้รู้แล้วว่าคนเราคงไม่ได้โตขึ้นเพียงเพราะกินกาแฟกินเผ็ดแน่นอน :)