อยากได้เล่มนี้ตั้งแต่เห็นวันที่ลงในร้านออนไลน์เป็นวันแรก แล้วสุดท้ายก็ไปซื้อมาได้จริงๆ ตอนแรกลืมไปแล้วว่าอยากได้ แต่ว่าไปเจอพอดีก็เลยสอยมาซะเลย
(ป.ล. ตอนนี้จะเขียนในมุมมองความรู้สึกส่วนตัวของเราเฉยๆ ถ้าใครมาอ่านกรุณาอย่าใส่ใจและเลือกที่จะชอบมันในแบบของคุณเองนะ)
ปกติชอบอ่านพวกวรรณกรรมญี่ปุ่นอยู่แล้ว (ไม่ได้อ่านเยอะเท่าไร แต่ก็อ่านมากกว่าฝั่งตะวันตก)
ที่สังเกตตัวเองมาพักใหญ่ว่าทำไมชอบหนังสือของคนเขียนเชื้อชาตินี้นัก อันดับแรกก็คงเป็นเพราะ 'ความ(โคตร)ธรรมดา' ของตัวละครหลัก
มันธรรมดามากถึงขั้นเกือบแย่ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ซวยมากก็ไม่ใช่คนเก่ง (เฮ้อ ชีวิต มันจะไปรอดไหมเนี่ย) เอาง่ายๆ ก็คือเข้าขั้นชีวิตมืดมนไปแล้วทั้งที่อยู่แค่มอปลาย
อย่างซาคุระในเรื่องนี้ ตัวคนเขียนเลือกที่จะให้ซาคุระบรรยายว่าชีวิตของตัวเองก็แย่อยู่นะ...มีปัญหาเรื่องครอบครัว ร่างกายก็ไม่สมบูรณ์เพราะเคยเกิดอุบัติเหตุ (ซึ่งสาเหตุน่ารักดี ตกต้นไม้ขาหักเพราะปีนไปช่วยแมว - บ้าเอ๊ย! 55) คือเคยดีมาก่อน แต่แม่งซวยอ่ะ วันหนึ่งทุกอย่างก็พลิกหน้าเป็นหลังงี้ (ร้อง)
ความพิเศษของเรื่องนี้ที่ทำให้เราอยากลองอ่านก็เพราะมันเกี่ยวกับพลังแล้วก็ยมทูต คือเป็นหมวดแฟนตาซีด้วย ไม่ได้คาดหวังว่าอ่านปั๊บจะชอบปุ๊บ อยากเสพความเรื่อยๆ กับอารมณ์เย็นๆ ในวรรณกรรมญี่ปุ่นมากกว่า แต่มันก็มีอะไรมากกว่าที่คิด
มีเรื่องที่เราไม่สามารถตัดสินได้อยู่ คือถ้าเอามุมมองทางศาสนาไปจับ มันจะออกมาแบบไม่เป็นเหตุเป็นผลเลย (อาจจะมีเหตุผลแหละ แต่เราคงไม่ยอมรับ ฮ่า) แต่ถ้าเอาเรื่องของ 'ความเป็นมนุษย์คนหนึ่ง' ไปจับ ก็เข้าใจว่าเกิดเรื่องต่างๆ ในนั้นขึ้นเพราะอะไร
แต่ละเคสที่ตัวเอกต้องไปคลี่คลายมันก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ เริ่มตั้งแต่เหตุการณ์ของชิโนมิยะ ยูมาเลย แล้วพอใกล้จบช่วงนั้นก็จะเป็นจุดที่ร้อง ฮะ?! อะไรนะออกมาอีกรอบ เป็นประเด็นที่คนอ่านหลายคนอาจจะเดาได้อยู่แล้วแหละ แต่ก็ยังรู้สึกประทับใจที่มันมีประเด็นนั้นอยู่ เพราะถ้าไม่มี เรื่องอาจจะเรียบง่ายเกินไป
ส่วนข้อเสีย (ของคนอ่านอย่างเรา) ที่ทำให้รู้สึกว่าเรื่องกลับมาน่าเบื่อนิดๆ ก็คือเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร เพราะว่าเราดันไม่อินเรื่องความรักความผูกพันระหว่างชายหญิงนี่สิ อ่านมาเกือบจบแล้ว มาเจอช่วงท้ายๆ รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาเลย ฮืออออ
อาจเพราะเราเอาสภาพแวดล้อมกับประสบการณ์ของตัวเองไปตัดสินตัวละครด้วย (เกิดการเปรียบเทียบกันไปโดยไม่ได้ตั้งใจ) เลยรู้สึกว่า ไม่ มันยังไม่ใช่ เวลาพูดเรื่องความรักพวกนี้จะรู้สึกว่าไม่ใช่ตลอดเลย คิดว่าถ้าเราที่อ่านคือตัวเองตอนมอปลาย ก็คงจะรู้สึกอินนั่นแหละ
ที่มานั่งเขียนนี่ก็ยังอ่านไม่จบ (ใกล้ละ แต่ยังไม่จบ) ขอไปอ่านต่อก่อนแล้วกัน
รอลุ้นว่าตอนสุดท้ายจะมีอะไรมาให้เราร้อง ฮะ?! ได้อีกไหม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in