จนกระทั่งมาถึงเรื่องอัพเดทชีวิต ตอนที่แยกย้ายไป ทั้งเราแล้วก็เพื่อนเราก็ไปผ่านเรื่องยุ่ง ๆ ของตัวเองมา จบลงที่การสนทนาเกี่ยวกับเรื่ิองความรัก ซึ่งตัวเรามองว่ามันเป็น Last Priority ของชีวิตมาตลอด (เพราะห่วยเรื่องนี้ ไม่เคยรอดเกิน 6 เดือน + ไม่เคยคิดเรื่องการมีครอบครัวแบบจริงจังเลยสักครั้ง) ก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองได้ว่า จริง ๆ แล้ว แม้ว่าบางทีเวลาที่เราไปตกหลุมรักใครแล้วมันไม่สมหวัง แต่สุดท้าย เราได้รูัจักความกลัวของตัวเอง

เรากลัวว่าตัวเองจะสูญเสียการควบคุม เรารู้ว่ามีเรื่องราวหรือปัจจัยอีกมากมายในโลกที่เราควบคุมไม่ได้ เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาก็เลยพยายามฝึกควบคุมความคิดและการกระทำของตัวเองให้ได้มาตลอด

แต่ตอนที่ความรู้สึกพวกนี้เกิด (ตอนไปชอบหรือตกหลุมรักใครสักคน) แล้วยิ่งเกิดในเวลาที่เราไม่ได้ต้องการความสัมพันธ์ มันเลยทำให้เราไม่ทันได้ตั้งตัว

เราตกใจ ตื่นเต้น หวั่นไหว มีความหวัง สั่นคลอน ครุ่นคิด กังวล แล้วเราก็กลัว…

เรากลัวเสียใจ กลัวเข้าใจผิด กลัวอ่อนไหวเกินเหตุ กลัวความคาดหวังของตัวเอง กลัวความไม่เหมาะสม กลัวไม่คู่ควร กลัวถูกตัดสิน กลัวถูกมองว่าเป็นตัวตลก กลัวการถูกเอาความรูัสึกมาล้อเล่น กลัวอีกคนจะรู้ว่าเรารู้สึกยังไงตอนที่ยืนข้างกัน กลัวตาย เพราะเราอาจจะไม่อยากตายแล้ว กลัวแม้กระทั่งว่าตัวเองจะรู้สึกกลัว ความกลัวยาวเป็นหางว่าว

จนเราต้องกลับไปตั้งคำถามกับตัวเองว่า เรากลัวขนาดนี้ได้ยังไงวะ? กลัวจนบทสนทนาง่าย ๆ ยังไม่กล้าเริ่ม กลัวจนต้องหนีไปอ่านหนังสือคนเดียวทุกครั้งที่เขาอยู่ด้วย เว้นระยะห่างให้มากที่สุด ทั้งที่จริง ๆ อยากลองทำความรู้จักมากที่สุด กลัวจะไปล้ำเส้น กลัวบ้าบออะไรเยอะแยะไปหมด แค่พลาสเตอร์ติดแผลอันเดียวยังไม่กล้าให้เอง 

เก่งทุกเรื่อง ไปเที่ยวคนเดียวสุดหล้าฟ้าเขียวไม่เคยกลัว แต่ดันกลัวการตกหลุมรัก.. โคตรแย่ (หัวเราะทั้งน้ำตา)

เราคงไม่มีทางที่จะเก่งในเรื่องนี้ได้ในเร็ววัน แต่ก็ดีที่วันนี้ได้รู้จักความกลัวของตัวเอง และไม่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป หลังจากนี้้เราก็คงปล่อยให้มันเป็นไป อีกอย่าง เราคิดว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่เราคงต้องกลับมาทำความเข้าใจตัวเองอีกรอบ จนกว่าจะได้รู้จักทุกด้านของตัวเอง

ป.ล. แต่ถ้าจบเรื่องนี้กับตัวเองได้เมื่อไร ขอให้ไม่ต้องไปชอบหรือตกหลุมรักใครอีกแล้ว