ในประเทศและโลกที่ผู้คนชอบบอกว่า ‘ทุกคนมีความงามเป็นของตัวเอง’ แต่ก็เชิดชูค่านิยมความขาวเนียนกันขึ้นมาเต็มสื่อโฆษณา แกย้อนแย้งอ่ะ 555

ขีดเส้นคุณค่าและ Beauty Standard ของสิ่งต่าง ๆ ไว้ชัดเจน เสร็จแล้วก็เอาคนที่อยู่ในสแตนดาร์ดนั้นมาพูดให้กำลังใจว่า ‘ทุกคนมีคุณค่าและความงามในแบบของตัวเอง เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ/ค่ะ’ 

(เฮ้อ)

เท่านั้นไม่พอ ทุก ๆ วันยังต้องโดนกดดันจากมาตรฐานของสังคมอีก ส่วนคนที่บอกว่า ‘ทำไมต้องแคร์มาตรฐานสังคม’ ส่วนใหญ่ก็คือคนที่เกิดมาปุ๊บเข้ากับมาตรฐานปั๊บ ตั้งแต่ชาติกำเนิดและอะไรตั่งต่าง ไปจนถึงเรื่องที่ว่า แกไม่ต้องลำบากจนถึงขั้นแย่ เลยมองข้ามเรื่องพวกนี้เพื่อไปสนใจสิ่งอื่นได้

ไม่แปลกใจที่คนรอบตัวเราป่วยเป็นซึมเศร้ากันหมด ความกดดันจากสิ่งที่ควบคุมไม่ได้มันสูงจนมนุษย์เครียดจนจะเป็นบ้า (เราก็เป็นหนึ่งในนั้น) 

แล้วค่ายามันถูกมากมั้ง? คนเป็นซึมเศร้าบางคนก็ดันอยู่ในชนชั้นที่มองข้ามเรื่องปัจจัยอื่นได้ จนกล้ามาพูดว่า ‘คนไม่เป็นอยากเป็น คนป่วยอยากหาย’ งั้นก็ถามหน่อยเหอะว่าเงินเฟ้อขนาดนี้ ค่าครองชีพสูงขนาดนี้ เงินเดือนกับสวัสดิการห่วยขนาดนี้ มันอนุญาตให้คนชนชั้นล่างเป็นซึมเศร้าได้จริงดิ?