ผมมันคนขึ้ลืมที่ช่างจดจำที่สุดในโลก

‘พี่คิดอะไรอยู่’

ชอว์นถามผมข้ามแก้วกาแฟ

แสงแดดส่องคาเฟ่ในลอนดอน กระทบผมน้ำตาลหยักศกของเขาพอดี ปรายตามองแล้วก็นึกถึงคืนก่อน 

เหมือนเทพบุตรที่มีวงแหวนเรืองแสงลอยอยู่เหนือหัวยังไงยังงั้น

ผมพอได้เรื่องการเริ่มต้น ลื่นไหลกับคำหวานเมื่อคุยระยะแรก การหลบสายตา คุมสีหน้า บังคับให้ตัวสงบต่อให้ความคิดในใจเตลิดไปถึงไหนๆ

สบตาแล้วกลับรีบเผลอใจลืมความช้าเร็วของเวลา

แต่ผมมันห่วยกับสิ่งที่ตามมา กองเส้นด้ายที่พันกัน สายหูฟังที่เป็นเงื่อนตายแล้วแก้ไม่ออก กับใจที่สับสนเมื่อหันกลับไปมองเส้นทางที่ผ่าน

อยากจะสลัดมันทิ้ง แล้วปลีกตัวหนี

คนขี้ขลาด คุณคงว่าผม

แต่มองรอยยิ้มกว้างบนหน้าอบอุ่นนั้นแล้วก็แทบลืมความกังวลกับหยากไย้เส้นประสาทในหัว

ละลายอยู่ในความเป็นเขา

ตกลงผมกล้าหรือผมกลัว ผมก็ไม่เคยแน่ใจ

อยู่ตรงกลางได้ไหมนะ

ตรงความลังเลที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายที่ตรึงอยู่ที่เขา

(เหลวไหลสิ้นดี)

‘เรื่อยเปื่อย’ ผมว่า ยกแก้วน้ำเงินเข้มขึ้นจิบกาแฟดำ ฮอลบอร์นยังพลุกพล่านในช่วงเช้า เหมาะกับความเป็นย่านมหาลัย

ความจริงมันยุ่งเหยิง หนาวเย็น และซับซ้อน เด็ดขาด ถาวร และหนักแน่นเกินความยืดหยุ่นไร้สาระในหัว 

ผมสะดุดขาตัวเองในความจริงบ่อยครั้ง

ยืนเหม่ออยากเพ้อขอกดรีไวน์สิ่งที่เกิด แล้วก็ยังหยุดอยู่ตรงที่เดิม

เวลาไม่เคยโกหกใคร

อย่าหวังเลยว่าหัวใจโลเลจะทนไหว

ชอว์นยิ้มแล้วดึงมือผมมากุม

เขานั่งอยู่ตรงข้าม มอคค่าชิโน่ที่หมดไปค่อนแก้วกับอโวคาโดโทสต์ที่เหลือคำเดียวอยู่บนโต๊ะระหว่างสองแขนนั่น

ผมเรียนรู้ที่จะยิ้ม ในวันที่ไม่มีเรื่องให้ยิ้ม มองตาคนแล้วฉีกริมฝีปากกว้าง ปั้นเสียงให้หวาน

ชีวิตสอนผมอย่างนั้น

แต่ก็กลัวจับใจว่าใครเขาจะมองทะลุไปถึงข้างใน 

อย่างชอว์น หนึ่งคนที่มักอ่านผมถูก จับสายตาเหนือรอยยิ้ม แล้วถามผมว่าเป็นอะไรกันแน่

‘ถ้าให้พี่บอกว่าคิดอะไรอยู่’ ผมบิครัวซองบนจานขึ้นกิน ชอว์นมองนิ่ง

แววตาเขาทำผมหวั่นใจ

‘พี่คงอธิบายไม่หมดหรอก’

เขาเหมือนผงช็อคโกแล็ตในวันที่ผมเลือกกาแฟดำ นมอุ่นกับน้ำผึ้งราดด้วยความหวังดีที่เข้มข้นจนน่ากลัว

ผมควรเป็นอย่างที่ผมเป็นต่อไปหรือเปล่า

คนเขียนเพลงรักที่อยู่อย่างไร้รัก

สูดกลิ่นชาวานิลลาไปวันๆ เพื่อแทรกตัวอยู่ในความหอมหวานเบาๆที่เจืออยู่ในอากาศ 

เก็บความหวาน

ตักตวงสายตาคนตรงหน้า

แล้วพยายามไหลไปกับความคิด

‘แต่ถ้าพี่คิดถึงผมอยู่ละก็—‘

รู้สึกถึงแรงบีบเบาๆที่มือ ชอว์นเอียงคอมองผม ตาจ้องตา แล้วผมก็นึกถึงภาพกราฟฟิคที่เคยเห็นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

อีกหนึ่งคำตอบของคำถามว่าคุณจะลบอดีตหรือไม่ คือการลืมมันไปเสียให้จบ

‘ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะฮะ.’