Pairing : Blake Shelton , Adam Levine
Genre : drama , angst , drabble
Rate : PG - 13
Note  : เรื่องนี้ไม่ได้เป็นภาคต่อของ in the eyes (1) นะคะ แยกกันอ่านได้ (:

เบลคเชลตันลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ  โครงหน้างดงามของอีกฝ่ายสะกดเขาไว้
ได้ทุกครั้งตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นจนถึงวินาทีปัจจุบัน ขณะที่เขานั่งอยู่ข้างๆคนตัวเล็กกว่า

"จะมองหน้าฉันอีกนานไหม, เชลตัน"เขาเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากจอโทรทัศน์ตรงหน้าราวกับภาพที่กำลังแสดงอยู่นั้นเป็นเรื่องน่าสนใจหนักหนา
เบลคยิ้มขณะที่เชยคางอีกฝ่ายให้สบตาเขา แต่อดัมกลับหลุบตาลงต่ำ เขาถอนใจพลางหันหน้าหนี

"มองตาฉัน"ฝ่ามืออุ่นหน้าจับแขนอดัมแผ่วเบาก่อนจะก้มลงจูบลงบนริมฝีปากแดงเจ่อนั่นอย่างนุ่มนวลสอดลิ้นเข้าเกี่ยวกระหวัดไปมาจนอดัมครางสะท้าน ร่างโปร่งเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอคนตัวโตอย่างเผลอไผลจูบหอมหวานดำเนินไปครู่ใหญ่ก่อนเขาจะหอบหายใจถี่แล้วค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดแข็งแรง เหงื่อผุดซึมขึ้นเล็กน้อยพร้อมๆกับแก้มขาวซีดที่ปรากฏเป็นสีแดงเรื่อ เบลคหัวเราะเบาๆกับอาการแสนน่ารักของคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงประทับจูบเบาๆที่ปลายจมูกเล็ก 

"อย่า-หลบ-ตา ซิตี้บอย" ทั้งที่ระยะห่างระหว่างใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบแต่เบลคก็จงใจพูดชัดถ้อยชัดคำ ใช้ปลายนิ้วเชยคางอีกฝ่ายขึ้น  เขายกยิ้มอย่างพอใจเมื่ออดัมประสานสายตากับเขาเปลือกตาสีซีดกระทบกับขอบตาล่างที่แดงช้ำจากการอดนอนเบลคยกนิ้วโป้งขึ้นไล้ที่รอยคล้ำใต้ตาแผ่วเบา "เหนื่อยมากไหม?"เขาเอ่ยถามพลางดึงให้ร่างบอบบางนั่งลงบนตักอดัมพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนขณะที่เอนศีรษะพิงกับอกหนา "อดัม.." เบลคเอ่ยเรียกอีกครั้งอย่างเป็นห่วง

ช่วงนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเงียบกว่าปกติ  แถมสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดี

"อือ"เขาครางตอบปรือตาขึ้นมองอีกฝ่ายราวกับง่วงนอนนักหนา

"เป็นอะไรไปทำไมช่วงนี้เงียบจัง หืม" 

"เปล่า"เขาตอบเพียงสั้นๆก่อนจะพลิกตัวซุกเขากับแผ่นอกคนตัวโต

"ไม่สบายเหรอเปล่า"

ศีรษะเล็กส่ายไปมาเบาๆก่อนจะพูดเสียงอู้อี้  "แค่เหนื่อยน่ะ" "แล้วก็เลิกเซ้าซี่ฉันสักที คันทรี่เชร็ค"

เบลคระเบิดหัวเราะกับประโยคสุดท้ายของอีกฝ่ายคันทรี่เชร็ค ?

"ฉันเป็นเชร็คงั้นเหรอ?"

"อือเชร็ค"

"ถ้าฉันเป็นเชร็คแล้วนายเป็นอะไรหืมด๊องกี้เจ้าลาโง่เหรอ"

"อือ.."

"เบลค...ค.." อดัมเอ่ยเรียกเสียงยานคาง ตาใกล้จะปิดอยู่รอมร่อแต่ก็สู้อุตส่าห์ต้านแรงโน้มถ่วงเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลน่าหลงใลตรงหน้า  เขาเผยยิ้มกว้างจนดวงตายิบหยี "ง่วง พาไปนอนหน่อย" เบลคหัวเราะอีกครั้งริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาถามเสียงสั่นพร่าที่ริมใบหูอีกฝ่าย  "ขอร้องฉันสิ"  อดัมผละออกจากอ้อมกอดทันที ดวงตาเบิ่งกว้างอย่างขาดไม่ถึง

"ทำไมฉันต้องขอร้องด้วยห๊ะ" เบลคก้มหน้าลงให้อยู่ในระดับเดียวกับอีกฝ่าย เขายกยิ้มมุมปากก่

"ถ้างั้นก็เดินเข้าห้องนอนไปเองซี่"

อดัมส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ  "ไม่เอา เหนื่อยไม่อยากลุกแล้ว"

เบลคหัวเราะเสียงใสอย่างอารมณ์ดี"เลือกเอาพูดกับฉันดีๆ หรือจะเดินไปเอง"

มันมักมีสารบางอย่างแฝงอยู่ในดวงตาสีเฮเซลคู่นั้นเสมอ  และครั้งนี้ก็เช่นกัน
อดัมช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างออดอ้อนดวงตาสีอ่อนที่สะท้อนเพียงภาพเขา
ทำให้เขาหวั่นไหวราวกับสาวน้อยมีรักแรกพบ  เขารู้ว่าอดัมน่ารัก  แต่ว่า..

"พาไปนอนหน่อยน้ามายคันทรี่เชร็ค"  เอ่ยเสียงอ่อนพร้อมแววตาร้องขอ

และเท่านั้น

หัวใจ

ก็ระเบิดเป็นจุณ

เบลคยิ้มกว้างประทับจูบบนหน้าผากคนตัวเล็กก่อนจะช้อนร่างอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนเขากระซิบแผ่วบา   "ได้เสมอ พริตตี้บอย"