เช้าของแม่ - เก็บคำไว้รำลึก

ผ่านวันนี้ย่อมเป็นวันพรุ่งนี้
แต่บางคน กลับไม่มี เช้าวันใหม่
แม่เคยปลุก "ลุกเถอะลูก อาบน้ำไป"
"แล้วกินข้าวให้ไวก่อนไปเรียน"

เช้าวันนี้ หนูตื่นก่อนแม่ปลุก
นึกสนุกหยิบปากกามาขีดเขียน
วาดดอกไม้ลงผิวแม่อันนุ่มเนียน
หนูจะเปลี่ยนเช้าของแม่พบแง่งาม

วาดดอกหนึ่ง แตกหน่อ ต่ออีกหนึ่ง
ดอกที่สองเดี๋ยวก็ถึงดอกที่สาม
หนูกับแม่เคยวาดเล่นเป็นชั่วยาม
ใต้ดวงไฟวับวามตามบ้านเรา

แต่หนูวาดเพียงใดแม่ไม่ตื่น
แค่ชั่วคืน... ดอกไม้กลับเหี่ยวเฉา...
ลมหายใจหยุดกักมิหนักเบา
ไม่มีออก ไม่มีเข้า ไม่มีเลย

ร่างไม่กรุ่นกลิ่นแดดยามแดดอ่อน
ทั้งห้องนอนเย็นเยียบและเงียบเฉย
บ้านหวิวว้างโหวงใจไม่คุ้นเคย
ดวงตาเอ๋ย... มีน้ำใสไหลระริน

มือน้อยน้อยคอยเขย่าให้แม่ตื่น
แม้จะฝืนขืนแรงเสียหมดสิ้น
"ตื่นนะแม่ แม่จ๋า" มายลยิน
หนูไม่ผินหลังให้จนไกลกัน

หนูจะกุมมือแม่อยู่ตรงนี้
จวบพอดีพี่ชุดขาวมาปลอบขวัญ
สอนให้หนูรู้เรื่องไร้ชีวัน
และแบ่งปันเรื่องราวคราวจากลา

คนมั่งมี เขาคงมีวันพรุ่งนี้
แม่ไม่มีเช้าวันใหม่ให้ใฝ่หา
เหลือลวดลายดอกไม้ในวิญญา
สู่ดินฟ้า... ที่ไม่เคยเป็นของเรา

///

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น