Pairing : Jimin x Taehyung (MinV)

Note : นี่คือ มินวี นะคะ และ คิม แทมิน ก็คือคนคนเดียวกับลี แทมินค่ะ เราเปลี่ยนนามสกุลเล็กน้อยเพื่อความไหลลื่นของเรื่อง เอ็นจอยค่ะ 

_____________________________________________________________________________________________________

ร่างสมส่วนยกกระเป๋านักเรียนเบาหวิวพาดบนไหล่ มือขาวปลดกระดุมเม็ดบนและดึงให้ชายเสื้อนักเรียนออกมานอกกางเกง จีมินขยี้ผมจนยุ่งเหยิงพลางนึกถึงการบ้านจำนวนมากเกินที่เด็กมัธยมปลายคนนึงจะรับไหว ขาที่แข็งแรงจากการซ้อมเต้นก้าวอย่างไม่เร่งรีบไปที่ประตูโรงเรียน 

สายตาคมพลันเห็นใครบางคนคุ้นตาที่บริเวณประตู ร่างโปร่งผอมบางในเครื่องแบบที่ไม่เหมือนโรงเรียนเขา ใบหน้าครึ่งหนึ่งซ่อนไว้ใต้มาสก์สีดำ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ ชะเง้อหาอะไรสักอย่าง เมื่อเจ้าของตากลมสบกับดวงตาเรียวจึงกวักมือโบกหยอยๆ พอเห็นว่าอีกคนยังยืนงงอยู่ที่เดิม แทฮยองจึงขยับปากแบบไม่มีเสียงสั่งให้เดินมานี่  จีมินชี้มาที่ตัวเองแบบงงๆ แต่ก็ยอมเดินไปหา เดินไปยังทันไม่ถึงเจ้าตัว มือสีแทนก็คว้าหมับที่ข้อมือ ลากไปให้ไกลจากประตูโรงเรียนมากที่สุด

แทฮยองยกกระดาษขึ้นมาเช็ดคราบซอสมะเขือเทศที่มุมปาก หลังจากซัดเบอร์เกอร์หมูชิ้นใหญ่จนสาแก่ใจ ปากเล็กก้มดูดโคล่าอึกใหญ่จนต้องร้องอาออกมาด้วยความชื่นใจ แต่พอสบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของคนตรงข้าม ร่างโปร่งจึงขยับนั่งกอดอกหลังตรงเพื่อให้ดูน่าเกรงขามและเพิ่มความเป็นทางการขึ้นมา

"พร้อมแล้ว จะเข้าเรื่องละนะ" จีมินหรี่ตามองอีกคน จะไม่พูดหรอกนะว่าเขาพร้อมฟังมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ก็ต้องรอเจ้าของเรื่องที่หิวจัดจนไม่ยอมเล่า เอาแต่บอกว่าขอหาอะไรรองท้องก่อนจนมาจบที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ท่าทางจริงจังของแทฮยองทำเขาตื่นเต้นนิดหน่อย ว่าแล้วจึงก้มลงจิบโคล่าแก้วเล็กของเขาบ้าง 

คนฟังถึงกับสำลักพรวดจนคนนั่งตรงข้ามรีบส่งทิชชู่ให้  ส่ายมือส่ายหน้าปฎิเสธทั้งที่ยังไอโขลก ท่าทางตกใจเหมือนไม่คาดคิดทำเอาแทฮยองลังเล ร่างโปร่งช่วยตบแผ่นหลังกว้างเบาๆ ให้หายใจสะดวกขึ้น พอเห็นว่าอาการสำลักดีขึ้นจึงกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

"นี่! จีบพี่แทมินก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรังเกียจที่นายเป็นผู้ชายหรอกนะ ถ้านายจีบพี่แทมินจริงๆ ฉันก็ไม่ว่า แต่ในฐานะน้องที่รักพี่ชายมาก นายก็ต้องผ่านด่านของฉันไปให้ได้ เข้าใจมั้ย" ใบหน้าออกไปทางหวานทำหน้ามุ่งมั่นจนคนมองอมยิ้มออกมาเล็กน้อย  จีมินจิบโคล่าอีกอึกหนึ่งเพื่อเคลียร์คอให้โล่ง 

"ฉันไม่ได้จีบแทมินซักหน่อย นายเข้าใจผิดไปไกลเลยแทฮยอง" 

ร่างโปร่งมุ่ยหน้า ติดจะฉุนนิดๆ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของพี่ชายทำหน้าไม่เดือดร้อน ก็เห็นอยู่ว่าหมอนี่ทำตัวติดกับแทมินยังปาท่องโก๋ เจอกันที่โรงเรียนทั้งวันไม่พอ ตกเย็นยังไปซ้อมเต้นด้วยกัน แถมบางวันยังโผล่มานั่งกินข้าวเย็นที่บ้านเขา เสาร์อาทิตย์ก็ไม่เว้น ชวนพี่ชายไปดูหนังบ้าง ไปเกมเซ็นเตอร์บ้าง ไปเดินเล่นสวนสาธารณะบ้าง เดือดร้อนถึงเขาที่ต้องพยายามยัดตัวเองเข้าไปเป็นก้างขว้างคอในทุกกิจกรรม เนี่ย...แทฮยองคนฉลาดควรได้รางวัลน้องชายดีเด่นสาขาผู้เสียสละตัวเองปกป้องพี่ชายจากคนเจ้าเล่ห์แบบนี้ ก็พี่แทมินน่ะ ไร้เดียงสาจะตาย

"ไม่เชื่อ! จะบอกให้ว่านายโกหกไม่เก่งเอาซะเลย จีมิน ถ้านายจีบพี่แทมิน นายก็ต้องแสดงความจริงใจออกมาให้ฉันเห็นสิ!" 

จีมินเลิกคิ้วนิดหน่อยเมื่อเรื่องนี้เริ่มออกทะเลไปไกลกว่าที่คิด ระหว่างเขากับคิม แทมิน เป็นความสัมพันธ์แบบรุ่นพี่รุ่นน้อง มาเจอกันได้เพราะชื่นชอบการเต้น พอได้พูดคุยกันมากขึ้นก็พบว่ามีไลฟ์สไตล์คล้ายๆ กัน ไม่ได้มีความคิดว่าจะจีบบุคคลที่พูดถึงเลยซักนิด แต่เมื่อเห็นใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง จีมินกดยิ้มลึกที่มุมปากก่อนจะเอ่ยถาม

"แล้วไอ้การแสดงความจริงใจที่ว่านี่ ต้องทำยังไง?"

เจ้าของตากลมกะพริบปริบๆ ก่อนจะเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่จะได้ทำอะไรสนุกๆ ร่างโปร่งถูมือเหมือนคนที่กำลังตั้งใจจะทำบางอย่าง

"ก็ไม่ยาก นายก็แค่ทำตัวเป็นว่าที่แฟนของพี่ชายที่ดี นายก็ต้องเลี้ยงข้าวฉันบ้าง พาฉันไปกินขนมบ้าง ถ้าฉันอยากได้อะไรก็ซื้อให้ บางที...ฉันอาจจะ แค่อาจจะนะ ยอมให้นายไปเดทกับพี่แทมินแบบไม่มีฉันไปเป็น กขค.บ้างก็ได้" จีมินได้แต่พยักหน้ารับไม่ได้โต้แย้งใดๆ จนแทฮยองกระหยิ่มยิ้มย่องคิดในใจว่าหมอนี่อาจจะไม่ได้ฉลาดอย่างที่คิด 

"ความคิดนายน่าสนใจดีนะ" แทฮยองยิ้มกว้างจนตาหยีราวกับได้รับคำชม จนไม่ได้สังเกตสีหน้าฝ่ายตรงข้ามที่เหมือนจะกระตุกไปเล็กน้อย  

"งั้นไปกันเลยมั้ย" จีมินตีหน้าขรึมแล้วขยับลุกยืน คว้ากระเป๋านักเรียนเตรียมออกจากร้าน แทฮยองที่ยังตามไม่ทันได้แต่มองหน้าอีกคนงงๆ 

"ไปกินขนมไง นายอยากกินอะไรล่ะ เลือกเลย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" ลาภปากลอยมาอย่างนี้แล้วจะช้าอยู่ไยร่างผอมบางรีบคว้าเป้ของตัวเองแล้ววิ่งจู๊ดตามจีมินออกจากร้านไปทันที

"ฉันอยากกินไอติมมมมม!!!!"


.

.

.

"โหวว....อันนี้อร่อยมากเลยอ่ะจีมิน" ลิ้นสีสดแลบเลียริมฝีปากแดงระเรื่อด้วยความอร่อย ตากลมมองไอศกรีมในถ้วยของตัวเองก่อนจะเหลือบมองถ้วยของเขา จีมินแทบขำพรืดออกมากับท่าทางไร้เดียงสานั่น อายุสิบเจ็ดแล้วแต่ก็ยังทำตัวเหมือนเด็กน้อยแบบที่แทมินบอกชัดๆ ท่าทางไม่เป็นมิตรของแทฮยองลดลงไปมากเมื่อเขาเอ่ยปากว่าจะเลี้ยงอาหารบ่อยๆ 

"เอาสิ ชิมได้นะ" เป็นอีกครั้งที่แทฮยองยิ้มกว้างออกมา เอื้อมมือหมายจะตักไอศกรีมในถ้วย แต่จีมินเบี่ยงถ้วยหลบมือนั้น 

"เดี๋ยวฉันป้อนนายเอง" เจ้าหมานั่งรอกะพริบตาปริบๆ จีมินตักไอศกรีมคำเล็กแล้วยื่นไปป้อนให้ถึงปาก เจ้าตัวลิ้มรสอยู่ซักพักก่อนจะโคลงหัวเหมือนใช้ความคิด

"ฉันว่าของฉันอร่อยกว่า แต่ว่านายก็ดูแลคนอื่นดีเหมือนกันนะ"

จีมินไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำพูดนั้น เขาเพียงแต่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ทั้งสองคนตักไอศกรีมใส่ปากไปเรื่อยพร้อมทั้งพูดคุยถึงภาพยนตร์เรื่องโปรดของตัวเองที่คุยกันค้างไว้ตั้งแต่ก่อนเข้ามาที่ร้านขนมหวาน แทฮยองเพิ่งพบว่าจีมินและเขามีความสนใจเหมือนกันในหลายๆ เรื่อง กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาใกล้หนึ่งทุ่มแล้ว ทั้งคู่ก้าวออกมานอกร้าน จีมินเสนอว่าจะไปส่งให้ถึงบ้านแต่อีกฝ่ายปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ไปเจอแทมินที่ป่านนี้คงถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว คนตัวขาวฟังเหตุผลแล้วอมยิ้มเล็กๆ ก่อนแยกย้ายเขาเอ่ยกับคนตัวบางอีกเล็กน้อย 

"แทฮยอง วันเสาร์นี้เราไปดูหนังเรื่องนั้นกันมั้ย" จีมินยกนิ้วขึ้นเกาแก้มแบบเวลาที่ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง แทฮยองเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนใช้ความคิด

"ถ้านายไม่ไปก็ไปเป็นไร เดี๋ยวฉันไปชวนพี่แทมินก็ได้" พอได้ยินคีย์เวิร์ดสำคัญ วิญญาณน้องชายผู้จงรักภักดีเข้าสิงทันที แทฮยองตอบตกลงโดยย้ำซ้ำๆ ว่าไม่ต้องไปชวนแทมินมา รู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เหมือนได้สิ่งของถูกอกถูกใจของอีกฝ่าย

"รีบทำคะแนนจังเลยนะ กลัวฉันจะไม่ชอบนายขนาดนั้นเชียว" เจ้าของปากแดงยู่หน้าไม่สบอารมณ์ รู้สึกเสียเปรียบยังไงไม่รู้ที่ดันไปตกลงจะไปดูหนังด้วย

"ว่างั้นก็ได้ ฉันกลัวนายไม่ชอบฉันจริงๆ นั่นแหละ" 

จีมินว่าแล้วประสานสายตากับอีกคนเนิ่นนาน ไม่มีใครพูดอะไรอีกจนแทฮยองต้องเป็นฝ่ายหลบตาเพราะจู่ๆ ก็หน้าร้อนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ หน้าตาบึ้งตึงเข้าไปใหญ่เพราะไม่เคยรับมือกับสถานการณ์ประหลาดเช่นนี้ สงสัยที่แทมินพูดไว้จะเป็นเรื่องจริง อย่าไปยุ่งกับหมอนี่ มันเพี้ยน แทฮยองกระชับเป้ให้มั่นคงก่อนจะเดินหนีจีมินมาโดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่ตะโกนบ๊ายบายดังลั่นตามหลังมา

เด็กหนุ่มยืนมองจนแน่ใจว่าแทฮยองเดินขึ้นรถบัสไปเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นอยู่พักใหญ่ เขาจึงหยิบมาเปิดดูพบข้อความมากมายจากรุ่นพี่ตัวต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด ถ้ามือถือของเขาอ่านข้อความที่ส่งมาได้ น้ำเสียงของมันก็คงเกรี้ยวกราดน่าดู

.....................................................................

TM: 'แทแทอยู่กับนายหรอ? จมิง!'

TM: 'แกลักพาตัวน้องฉันไปไหน!!'

TM: 'กี่โมงกี่ยามแล้วว้อยย แกเอาน้องฉันไปไว้ที่ไหนบอกมา!!!'

TM: 'ปาร์ค จีมิน!!!!! แกรีบเอาแทแทของฉันมาคืนเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!'

TM: 'แกทำอะไรน้องฉันหรือเปล่า ไอ้เด็กปีศาจ!!!!!!!!!!'

JIMIN : 'ถลุงเงินค่าขนมผมเกือบหมดตัวแน่ะ'

TM: 'ที่บ้านฉันไม่คบคนจน!!!!! ฉันจะบอกให้แทฮยองเลิกคบแก'

JIMIN : 'ใจเย็นดิพี่ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย จะให้เลิกแล้วหรอ :) '

TM: 'กวนตีน ไอ้เด็กเวร ฉันจะฟ้องแทฮยอง!!!!!!!!'

.....................................................................

อย่างที่เขาบอกไปนั่นแหละ ความคิดเรื่องจีบแทมินไม่เคยมีอยู่ในหัวเลยซักนิดเดียว จนกระทั่งเห็นเจ้าของตาแป๋วกับยิ้มหวานๆ นั่นแหละ จีมินถึงได้เทียวไล้เทียวขื่อไปโผล่ที่ต่างๆ ที่แทมินอยู่ ชวนแทมินไปทำกิจกรรมนู่นนี่ เผื่อว่าจะมีโอกาสได้เจอน้องชาย แต่ไอ้คนพี่โคตรฉลาดแถมหวงน้องยิ่งกว่าไข่ในหิน กว่าจะผ่านด่านแทมินมาได้ จีมินก็แทบกระอัก เขาสงสัยว่าโรคขี้หวงจะส่งต่อกันทางกรรมพันธุ์ คนน้องก็ดันเป็นโรคหวงพี่เหมือนกัน ติดตามแทมินไปทุกที่อย่างกับเป็นเงา 

ในโชคร้ายยังมีความโชคดี แทฮยองซื่อบื้อชะมัด ที่อีกคนโผล่มาหน้าโรงเรียนวันนี้ว่าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายแล้ว การหลอกล่ออีกฝ่ายจนยอมตามใจเขาได้เหนือความคาดหมายยิ่งกว่า จีมินเปิดโปรแกรมแชทขึ้นมาอีกครั้ง ส่งข้อความไปตอดเล็กตอดน้อยคนในความคิดเพื่อความกระชุ่มกระชวย อีกฝ่ายส่งเพียงสติ๊กเกอร์หน้าบูดกลับมา เรียกรอยยิ้มมากมายบนใบหน้า จีมินจะส่งข้อความกลับไป แต่แล้วมือกลับชะงัก ออกจากโปรแกรมสนทนา กดหมายเลขสิบเอ็ดตัวแล้วโทรออก 

"ฮัลโหล แทฮยอง คุยได้มั้ย"

จบ.

Talk : นั่นแหละค่าทั่นผู้ชม หวานๆ วัยใสกันพอกรุบกริบนะคะ ติชมได้เหมือนเดิม ขอบคุณทุกทั่นค่ะ/คำนับสี่ทิศ