ฉันจำได้ว่า ฉันเริ่มเขียนหนังสือตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย  ซึ่งไอเดียนี้มันมาจากการได้เรียนวิชาการเขียนบันเทิงคดีตอนชั้นปีที่2  .ในคาบเรียนฉันได้เรียนทั้งการเขียน เรื่องสั้นนวนิยาย และบทละคร  ทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจในการเป็นนักเขียน  พอขึ้นชั้นปีที่สี่ ฉันก็เริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นสิ่งแรกและส่งไปให้เพื่อนอ่าน (ไม่กล้าส่งเข้าตะกวด เอ๊ย ประกวด  ) 

   เหตุผลของการเป็นนักเขียนก็มาจากวิชาวิชาการเขียนบันเทิงคดี  นี่แหละ เพราะตอนนั้น ฉันเรียนการเขียนบทละครปรากฏว่าพอเขียนบทละครส่งอาจารย์ไป ได้รับคำคอมเม้นท์มาว่า ฉากเยอะไป  มันทำให้ฉันคิดว่า แล้วบทละครที่ดีควรเป็นอย่างไร มีกี่ฉาก  เพราะนิยายที่ฉันแต่งเองฉันว่ามันก็มีฉากมากแล้วนะ  55 นอกจากวิชานี้แล้ว กวีนินพนธ์ในวิชาวรรณคดีก็มีส่วน   เลยเกิดแรงบันดาลใจอยากเป็นนักเขียนเพราะอยากจะ มีบทประพันธ์เป็นของตัวเอง  และแต่งได้แค่ประตูเพราะแต่งกลอนไม่เป็น  ก็เลยเลือกเรียนวิชาเลือกเสรีที่เกี่ยวกับการขีดเขียน เพราะอยากมีผลงานเป็นของตัวเอง       ณ จุดนี้เลยเริ่มสนใจการขีดเขียนขึ้นมา  ไม่นานงานเขียนของฉันก็ผุดขึ้นในคอมฯ  และบล็อก เป็นดอกเห็ด  ฉันมักใช้เวลาในช่วงกลางคืน เขียนบทความเรื่องสั้น นวนิยาย เป็นประจำ      และถึงขั้นคิดว่า  ฉันจะยึดอาชีพนี้ไปเลย เพราะเงินดี คิดไปนั่น    ฉันจะกะไปเลยว่า   ทุกคืนฉันจะเขียนวันละชั่วโมง หรือชั่วโมงครึ่ง  เพื่อให้ได้หนึ่งหน้ากะดาษ   แต่ถ้าวันไหนไม่ถึงก็ไม่เป็นไร   ค่อยเป็นค่อยไป เพื่อเป็นการฝึกสมอง  ให้รู้จักคิดตลอดเวลา เพื่อไม่ให้เป็นโรคอัลไซเมอร์ตอนแก่555

     แต่มันยากไปหน่อยเพระว๋า ฉันยังเขียนภาษาไทย ยังไม่ดีนัก  มันมีกลิ่นขนมปังในงานเขียนตลอด  มักจะมีคำว่า ซึ่ง เพราะว่า นอกจากนี้  เนื่องจาก   จากนี้  จากจุดนี้ ในงานเขียนสมอ ทำให้ฉันมักปวดหัวทุกครั้ง ที่ต้องส่งงานเข้าประกวด(เลยมักไม่ค่อยอยากจะส่งประกวดเท่าไหร่นัก  เว้นการแข่งขันไปหลายปี )  หรือคนมาคอมเม้นท์งานเขียน (คือมันยากอ่ะนะ เรียนเอกอังกฤษมาสี่ปี เรียนภาษาไทยสองตัวเอง แถไม่ค่อยได้ฝึกเมากเท่าที่ควร  ก็คงต้องสู้ต่อไป