... เมื่อฤดูหนาวของทุกปีเวียนมาบรรจบ ...

มันทำให้ฉันนึกถึงวันนั้น วันที่ฉันกำลังนั่งถักผ้าพันคอให้กับเธอ

ฉันทำไปทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเธอจะได้ใช้มันหรือเปล่า เพราะมันเป็นเพียงสิ่งของธรรมดา ๆ จากคนธรรมดาอย่างฉัน

สำหรับฉัน ผ้าพันคอผืนนั้นมีค่ามากพอที่จะทำให้คน ๆ หนึ่งได้ 

พอมาถึงวันนี้ ...

เธอคงลืมเรื่องราวทุกอย่างที่ฉันเคยทำ หรืออาจจะลืมแม้กระทั่งชื่อของฉัน แต่รู้อะไรไหม ฉันไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง และยังแอบดีใจที่เห็นเธอได้ออกเดินทางไปพร้อมกับความสุขของเธอ

เธอยิ้มได้ ฉันก็ยิ้มได้ แม้แรก ๆ จะต้องพยายามฝืนบ้างก็ตาม

ใช่, สิ่งที่ยังคงหลงเหลือในจิตใจของฉันตอนนี้มีเพียง "คำยินดี" และ "ความคิดถึง" เท่านั้น

ฉันหวังว่าความคิดถึงมันจะเดินทางไปถึงเธอบ้าง ไม่ต้องเร็วมาก แต่อย่าหายไประหว่างทางก็พอแล้ว