ต่อมาๆ เราก็เจอวิชาเดิม เพิ่มเติมคือเปลี่ยนชื่อ

ครั้งนี้ เราเรียกวิชานี้ไม่เหมือนกัน โดยมี4ชื่อ

“มึงๆ ต่อไปเรียนไรวะ”

“ไม่น่าจะเรียนว่ะ ครูเขาปล่อยให้ทำโนแลน”

“เออว่ะ กูต้องไปซื้อของทำฮิตช์ค็อต”

“เออ ทิม เบอร์ตันแม่งเริ่มไปและ กลุ่มกูยังไม่ทาสีไม้พื้นหลังเลย”

“มึงกลุ่มไรวะ”

“อ่อ กูคุโรซาว่า”

อ่ะ งงใหญ่ แต่ถ้าใครเป็นคอหนังนี่ไม่น่าจะเดายากว่าชื่อเหล่านี้หมายถึงอะไร

โจทย์ใหม่ครั้งนี้เป็นงานกลุ่มครั้งแรกในวิชานี้เลยก็ว่าได้เราได้แยกกับเพื่อนกลุ่มเราจริงๆครั้งแรก (แต่มี จจ มากับเราด้วย)เลยได้ลองทำงานกับเพื่อนๆคนอื่นในสาขาเป็นครั้งแรก(ที่เกี่ยวกับงานเรียนนะ)

งานคือ portrait จากวัสดุที่บ่งบอกถึงคนนั้นๆซึ่งบุคคลที่เราได้ให้มาเป็นโจทย์ในปีนี้ มี

คริสโตเฟอร์ โนแลนด์

อัลเฟต ฮิตช์ค็อต

ทิม เบอร์ตัน

อากิระ คุโรซาว่า

แต่ละกลุ่มหลังจากได้โจทย์ ก็จะมีการทำการบ้านหลักๆเลยก็คือต้องไปทำความรู้จักผู้กำกับคนนั้น แนวหนังของเขา ความคิดของเขา แล้วเราจะใช้วัสดุอะไรในการมาทำเป็นรูปใบหน้าของเขา จากนั้นก็เอาไปพรีเซ้นต์ ใครผ่านก็เริ่มทาสีแผ่นไม้เป็นพื้นเตรียมสร้างงานได้เลย

นี่ก็เอารูปเพื่อนๆจากตอนนั้นที่ใช้มือถือเครื่องเก่ามาถ่าย และก็ได้จากเพื่อนมาด้วย

คือไม่แน่ใจนะว่าเราจำได้แม่นขนาดนั้นมั้ย แต่งานนี้ใช้เวลาราวๆ3อาทิตย์ได้ รวมตั้งแต่เริ่มทาสีไม้ที่เอามาเป็นพื้นติดวัสดุ หาของ ปะติด กลางวันเรียน เย็นกลับหอ อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อ หาข้าวกิน แล้วก็ค่อยทำต่อ บางคนก็ข้ามขั้นตอนอาบน้ำไปเลย 555555 เพราะขยัน? เปล่าจ่ะ ขี้เกียจกลับหอ อยู่ตั้งแต่เช้ายันเช้าอีกวันเพื่อทำงาน

มันก็จะมีคนที่ทำกับไม่ช่วยทำเป็นธรรมดาของโลก แต่ก็จะน่าสงสารไอ้คนที่ทำตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้หลับไม่ได้นอนหน่อย อย่างกลุ่มที่เป็นลวดๆอันนั้นก็เริ่มทำแรกๆแต่เสร็จเกือบกลุ่มสุดท้ายได้ ส่วนกลุ่มที่มีคนใส่เสื้อบอลสีชมพูนั่นก็ทำไปได้ครึ่งทางก็โดนสั่งลื้อทำใหม่ ด้วยเหตุผลที่ว่า “พวกคุณไม่ได้ทำตามแบบที่ตกลงกับผมไว้” (อาจารย์กล่าวไว้) แบบ ตอนเพื่อโดนสั่งรื้อคือหน้ากูเหวอมากอีบ้าอีบอ กลุ่มกูนี่presentไป2รอบได้ กว่าจะได้เริ่มงาน โดนแก้ขึ้นมากูจะกรี๊ดให้ไฟลุกโชนเลยคอยดู

 นอกจากจะนอนน้อยแล้ว ก็ยังจะเสี่ยงโรคภัย ทั้งยุงกัดแมลงต่อย วิงเวียนศีรษะหน้ามืด โรคกระเพาะ(เพราะกินข้าวไม่ตรงเวลา) แผลจากการทำงาน กลุ่มที่ใช้กาวนี่ก็ไม่รู้ว่าระบบประสาทกับโพรงจมูกอะไรจะพังก่อนกัน กลุ่มคุโรซาว่า(ที่มีสีแดงเยอะๆ) ใช้กาวหัวหมา เห็นช่างบอกว่ามันเป็นกาวที่ใช้ปะยางรถยนต์เพราะมันเหนียวดี เหนียวดีจริง แต่กลิ่นนี่อื้อหือมาก ที่หัวเราะกันทั้งวันนี่เพราะนอนน้อยจนเป็นบ้าหรือเพราะกาวจากกลุ่มนี้ก็ไม่รู้

เมื่องานเสร็จแล้ว ทุกคนก็บอกลามันด้วยสีหน้าอิดโรยกันแทบทุกคน แล้วก็มีการทำสัญลักษณ์ติดงานกันเพื่อให้โลกรู้ว่าเสร็จแล้ว แต่ในนั้นมีความหมายแฝงว่า “พอแล้วอีสัส”

หารูปเจออันเดียวนอกนั้นก็ประมาณนี้555555

  และก็จบวิชาVisual Art 1ได้ดี แบบถามว่าเหนื่อยมั้ยในช่วงเวลานั้นสำหรับปี1ของเราถ้าในตอนนั้นตอบได้เลยว่าเหนื่อยมากกกกมากจนขี้เกียจพิมพ์ว่าเหนื่อยอยากจจะพิมพ์แค่เหน่ยเพราะขกพิมพ์มากๆๆๆอดนอนมาเยอะแต่ครั้งนี้เยอะกว่าครั้งไหนเพราะว่าเป็นงานที่โดนสั่งช่วงfinalพอดีคณะอื่นก็จะนั่งกกกันที่ห้องสมุดหรือแบบตามที่ที่เขาจะมีติวหนังสือกันคณะอย่างพวกเรามันไม่มีอะไรให้อ่านหรอกเหมือนจะสบายนะแต่เปล่าเลยทรมาณพอกันนั่งถอนหายใจกันคนละเฮือกสองเฮือกบ้างก็สามสี่ห้าหกเจ็ดแปดเฮือกเพื่อนดูล้าแต่ก็ยิ้มหัวเราะกันตั้งแต่ทำงานยันส่งงานคือมันทั้งทุกข์เพราะไม่ได้พักแต่ก็สุขที่ได้ทำอะไรใหม่ๆต่างจากตอนมัธยมมากๆ

เราก็เลยเก็บช็อตเด็ดที่แสดงความเหนื่อยล้าให้ได้ดูกัน

อีนี่ก็ด้วยตื่นมาทำงานตรงหน้ามึงก่อน

ทำทุกที่ให้เป็นเตียงนอน

ให้เขารู้ไปว่าใครคือนักล่าฝัน

จนเพื่อนต้องลงไอจีเพื่อเป็นการตักเตือน

เราไม่เกี่ยงแม้ไม่กวาด ไม่สะอาดก็นอนได้

ก็อปวางกันเลยทีเดียว

จริงๆมีอีกเยอะมาก 5555 แต่หลายคนก็น่าจะเคยเห็นอะไรแนวนี้จากพวกเด็กถาปัตย์ตามเพจแหล่ะ แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กนิเทศศิลป์ สาขาภาพยนตร์ต้องมาเจออะไรแบบนี้ที่ไม่ต่างไรจากเด็กตัดโม พอเราเอากลับมาเล่าและก็มองย้อนดูรูปเหล่านี้ก็แบบ เออ ตลกว่ะ ปีหนึ่งงานเยอะแต่ไม่เครียดเท่าตอนนี้เลย เทียบความเครียดแล้ว ไม่มีทางมาล้มตอนนี้ได้แน่นอน

  ก็อยากจะบอกผู้อ่านทุกคนว่า เราทุกคนที่ทำงานกันมามันได้อะไรหลายอย่างมาก ทั้งในแง่ดีและแง่ไม่ดี อย่างเช่น คนที่ทำงานกับไม่ทำงาน บางคนที่ไม่ช่วยงานเพื่อน เขาอาจจะยังไม่ถนัดอะไรหรือเขาไม่กล้าเข้าหาเรารึเปล่า? หรือเหตุผลอื่นๆก็ตาม เรื่องนี้เป็นอะไรทีถ้าไม่อยากคาใจกันก็ควรจะคุยกัน แต่ถ้าคุยไม่ได้ก็ปล่อยเขาไป(ส่วนตัวเราเองจะไม่ชอบมากๆก็ตาม แต่ก็ต้องทำใจ สัจธรรมโลก ท่องไว้ๆ) ส่วนบางคนที่ทำงาน ก็ทำๆๆ ทำชิบหาย บางทีทำไปผิดก็มี ต้องรื้อทำใหม่ ความขยันอ่ะมันดีแต่ต้องมีความรอบคอบด้วย

  เราก็ไม่ได้เก่งไปกว่าใครหรอก จากที่พิมพ์ๆมาก็คือมีการคุยกับเพื่อน ได้ข้อคิดจากมันบ้าง เรียนรู้เองเจอกับตัวเองบ้าง ประสบการณ์มันสร้างเราอ่ะแหล่ะ ในเรื่องนี้ก็อยากให้เพื่อนๆหรือผู้อ่าน มีกำลังใจทำในสิ่งที่ตัวเองเผชิญอยู่ตอนนี้ แม้จะเหนื่อยมากๆแต่ถ้าเกิดว่าเราเลือกแล้ว จากความรู้สึกที่ว่า “มันใช่” อดทน แล้วเดินหน้า อะไรที่พลาดไป ปล่อยให้มันเป็นเพียงพายุฝนในวันเก่า แล้วเราจะเจอแสงแดดที่สดใสอีกวัน

  และแม้ว่าพายุฝนจะตกหนักใส่คุณทั้งสัปดาห์หรือแดดจะแผดเผาคุณแทนที่จะสดใส ก็ขอให้ยิ้มรับไว้แม้ไม่ได้นอน

ไว้มาเล่าถึง Visual Art 2และ3 กันในตอนหน้าๆ ตอนนี้ยาวมากพอละ 55555 ไว้เจอกันอีกที ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ และฝากติดตามผลงานที่เพจ JO DMN และก็IG @jj_dominicc หรือtwitter ที่ @DominiccJj

ขอบคุณมากจ้า

                                                                    #หนังรักฉันไหม

draft : 23/02/2019

publish : 24/02/2019