"นี่ มันเป็นยังไงหรอ?"

ฉันหันมาสบตาหล่อน "อะไรเป็นยังไง?"

ฉันพยายามนึกย้อนไปว่าหล่อนกำลังหมายถึงเรื่องใดกัน

"เมื่อวันก่อนเธอหน้าซึดๆเข้ามา แล้วปากก็พึมพำว่า บ่อ... แล้วก็ น้ำ..."

ฉันนึกออกทันที "อ้อ เรื่องนั้นน่ะเอง"

"นานๆทีถึงจะมีคนได้เจอจริงๆ ได้ยินว่าแต่ละคนจะเห็นไม่เหมือนกัน แล้วเธอล่ะเห็นอะไร?"

ฉันพลันรู้สึกลำคอตีบตัน ใจจริงไม่อยากคิดถึงมันเท่าไร หล่อนยังมองฉันอย่างคาดหวัง บางทีความอยากรู้ของคนก็ช่างน่าเหนื่อยใจเหลือเกิน

"ก็...เราจะไม่รู้ตัวหรอกว่ามัเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีฉันก็จมลงไปแล้ว"

"จม? เธอหมายความว่าไง"

"หมายความตามนั้นแหละ จู่ๆน้ำก็ปริ่มเต็มสองเท้า ตอนที่จะเดินหนีออกมากลับยิ่งจมลงกว่าเดิม ไม่ว่าจะถอยหลังหรือไปข้างหน้าระดับน้ำก็มีแต่จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น สุดท้ายมันก็ท่วมเหนือหัวฉัน"

ฉันหยุดสูดลมหายใจเล็กน้อย ราวกับเพิ่งผ่านเหตุการณ์มาสดๆร้อนๆ

"เมื่อเท้าฉันเริ่มลอย ฉันพยายามว่ายขึ้นไป แต่ว่ายเท่าไรหนทางกลับดูไม่จบสิ้น จนฉันเริ่มเหนื่อย น่าแปลกนะ ทั้งที่ควรจะขาดอากาศหายใจตายไปแล้วแท้ๆ แต่ฉันยังหายใจได้ปกติ นอกจากฟองอากาศที่ลอยออกมาตอนฉันพ่นลมเนี่ยแหละ ที่ยังบอกให้ฉันรับรู้ว่าตัวเองยังอยู่ในน้ำ"

หล่อนนั่งฟังฉันนิ่งเงียบ ก่อนจะเอ่ยออกมา "แล้วเธอออกมาได้ยังไง?"

ฉันเลียริมฝีปาก "ตอนนั้นฉันเริ่มหมดหวัง เลยเลิกดิ้ยรน จากนั้นฉันก็พบว่าตัวเองไม่ได้จมลง แค่ลอยอยู่กับที่เฉยๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่สามารถว่ายขึ้นไปได้ ระหว่างที่ฉันคิดว่าต้องติดอยู่ในสภาพนี้ไปจนถึงเมื่อไรกัน จู่ๆก็มีมือของใครสักคนฉุดฉันขึ้นมา แล้วฉันก็พบว่าตัวเองเพียงนั่งอยู่กับพื้นที่เดิมเท่านั้น"

"คนที่ช่วยเธอคือใครกัน?"

"ฉันไม่รู้จักเขาหรอก เขาแค่ผ่านมาแล้วเห็นฉันนั่งตรงพื้นนิ่งๆนานจนน่ากลัว เลยเข้ามาสะกิดเพื่อถามอาการ"

หล่อนจ้องฉันเขม็ง "เธอคิดว่าบ่อนั่น ที่จริงแล้วคืออะไรกันแน่?"

ฉันคนน้ำแข็งละลายในแก้ว เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา แม้หล่อนจะเริ่มไม่สบายใจกับเรื่องราวแต่เธอก็ยังถามฉันต่อไป ฉันเงยหน้ามองออกไปนอกกระจก เมฆก้อนใหญ่รูปทรงเหมือนเรือลอยผ่านไป

"... โดยส่วนตัวฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"

เมื่อไม่อาจหาคำตอบอื่นจากฉันได้อีก หล่อนหยิบมือถือขึ้นเช็คเวลาก่อนขอตัวกลับ เราโบยมือให้กันน้อยๆ

ช่วงเย็นฉันกลับเข้าบ้าน ต้มน้ำทิ้งไว้ แล้วอาบน้ำ ระหว่างรอบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอืด ฉันเข้าทวิตเตอร์ในคอมตามปกติ โดยค้นหาแท็ก#บ่อ มีผู้คนมากมายพูดถึงมัน ทั้งคนที่ประสบเองและคนที่ตั้งคำถามวิจารณ์เกี่ยวกับมัน เหล่าผู้ที่เคยเจอล้วนบอกเล่าไปในรูปแบบต่างๆกัน บ้างก็ตกลงไปในหลุมลึกที่ดูจะไม่มีวันถึงก้น บ้างติดอยู่ในหล่มโคลนดูดที่ไม่เคยมีแถวนั้นมาก่อน หรือแม้แต่แขนซีดยาวหลายแขนที่ฉุดกระชากลงไปในรอยแตก

แต่ละเหตุการณ์ล้วนน่าพิศวงและน่าเหลือเชื่อ ส่วนพวกเขาออกมาได้อย่างไรนั้น บางคนได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่นและบางส่วนที่สามารถออกมาเองได้

ฉันใคร่ย้อนดูกรณีของตัวเอง หวนนึกถึงความรู้สึกยามมองขึ้นไปยังแสงเบื้องบนเหนือผิวน้ำที่ฉันไม่อาจว่ายขึ้นไปได้ ไม่ได้ขาดอากาศตายแต่ติดอยู่ณ กึ่งกลางอันน่าอึดอัด ตอนนั้นฉันไม่เคยรู้สึกเศร้าและสิ้นหวังเท่านี้มาก่อนในชีวิต น้ำตาค่อยๆไหลออกมารวมกับน้ำซึ่งจองจำฉันไว้ในบ่อแห่งนี้

แม้ตัวไม่ได้จมลงแต่จิตใจกลับหนักอึ้ง ฉันทำได้เพียงสะอื้นอยู่คนเดียว ท่ามกลางสายธารแห่งบ่อไร้ที่มาซึ่งเลือกฉันให้ตกอยู่ในวังวนของมัน ฉับพลันฉันรู้สึกได้ถึงแรงกระชากจากใครสักคนดึงฉันขึ้นมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วกระพริบตา ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนพื้นใกล้ป้ายรถเมย์ตรงบริเวณก่อนที่เหตุการณ์จะเริ่มต้น

เนื้อตัวและเสื้อผ้าแห้งสนิท ไร้ร่องรอยการเปียกน้ำมาก่อนราวกับมันเป็นเพียงความฝัน ระหว่างที่ฉันยังสับสนต่อเรื่องตรงหน้า ก็รู้สึกมีคนสะกิดแขน ฉันเงยหน้าเห็นพนักงานออฟฟิศหนุ่มคนหนึ่งก้มลงมองฉัน เขาทำสีหน้าลังเลและลำบากใจ แต่ก็ยื่นมือมาให้ฉันเพื่อช่วยพยุง

เขาบอกว่าเห็นฉันจู่ๆก็ล้มลงไปนั่งกองกับพื้นแล้วไม่ขยับไปไหนเลย ทีแรกเขาไม่แน่ใจว่าควรสนใจไหม ทว่าสักพักฉันเริ่มน้ำตาไหลเขาจึงตัดสินใจเข้ามาสะกิดไหล่นั่นเอง หลังกล่าวขอบคุณ เขาก็เดินจากไป

และฉันก็ได้รู้ทฤษฎีว่า ยามเกิดเหตุการณ์ 'ร่วงลงสู่บ่อ' ขึ้น สิ่งที่คนทั่วไปเห็นจะมีเพียงอาการภายนอกในสภาพนั่งเฉยๆเท่านั้น มาย้อนดูแล้วสภาพฉันคงแปลกประหลาดน่าขำทีเดียว

แต่สุดท้ายฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าอะไรคือปัจจัยที่ทำให้คนๆหนึ่งได้เจอมัน แล้วมีใครที่ไม่สามารถหลุดออกมาจากวังวนนั้นได้หรือเปล่า? พวกเขาจะเป็นอย่างไรกัน? หากต้องจมลงอย่างไม่จบสิ้นในห้วงลึกของบ่อนั่น...