1.

ปีนี้ในแง่ความสัมพันธ์กับผู้คนรอบตัวก็ยังมีความหลากหลายเหมือนเดิม มีทั้งขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีมากๆแล้วก็ยังอยู่ , พอเถอะ , อ้าว ไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งมาเจอ, หนาวๆร้อนๆแบบจะเป็นไข้ ไปจนถึง ดิสคอนเนค ต่อไม่ติด เหมือนปลั๊กหลุดไปซะเฉยๆ

คือถ้าเปรียบเป็นฤดูกาล ก็คงเป็นฤดูกาลที่ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่
หน้าร้อน - ก็ร้อนอบอ้าวครั่นเนื้อตัว
หน้าฝน-ฝนก็เทกระหน่ำ เท้าเหยียบไปทางไหนก็มีแต่เปียกชื้น
แล้วก็จะมีช่วงฤดูอะไรก็ไม่รู้ที่อากาศสงบ โปร่ง สดชื่น สบายใจ จนอยากท้วงธรรมชาติว่าให้หยุดเวลาแบบนี้ไว้ไม่ได้เหรอ มันกำลังดีเลยนะ ไม่ฝน ไม่ร้อน ไม่หนาวจนเกินไป
ส่วนหน้าหนาว - ก็หนาวขึ้นทุกปี เย็นเยียบกรีดแหวกผิวหนัง ไร้สุ้มเสียง ทำเราเลือดซิบ ถ้าเตรียมตัวไม่ทันก็ได้แต่อดทนเม้มปากกลั้น

เพิ่งมารู้ตัวว่าตัวเองให้ value กับ friendship เยอะเหมือกัน ( ปกติจะใช้แต่คำว่า relationship เวลาเขียนอะไรพวกนี้)

เศร้าประมาณนึงเหมือนกันที่ friendship บางอันมันดันไปตกใน category พอเถอะ กับ หนาวๆร้อนๆแบบจะเป็นไข้ อย่างแรกขาดสะบั้นไม่เหลือเศษ อย่างหลังวางใจลำบาก เดี๋ยวดีเดี๋ยวไข้ ได้แต่ปล่อยไว้หรืออย่างมากก็ทำได้แค่อุดรูรั่ว ทำใจ มันก็คงได้เท่านี้แหละ

 เสียดายเวลาเหมือนกัน แต่ก็แดดับไปซะเถอะ มันอาจจะดีที่สุดแล้ว

อีกด้านนึง ก็รู้สึกว่าโชคดีที่ไม่ว่ายังไงก็ยังมีคนที่พร้อม support เราเสมอ อาจจะไม่ได้คุยกันตลอดแต่พร้อมสแตนบายให้กันเสมอ ไม่ว่าจะไลน์ หรือจะลากไปกินข้าวกลางวัน ข้าวเย็น ขนม ขอบคุณมากๆ รักนะ ฮือ

2.

ในแง่อะไรที่อยากทำก็เคลียร์ขึ้นมากกว่าเก่า การอ่านหนังสือ การเขียน ภาษา และอื่นๆ

บางทีพอเลิกถามบางคำถามกับตัวเอง เลิกเอาเงื่อนไขคนอื่นมาครอบหัว มันก็ find peace ได้ประมาณนึง

จริงๆอยู่ๆก็ปิ๊งขึ้นตอนอ่าน De Profundis ของ Oscar Wilde นี่แหละ 

มันมีประโยคนึงที่บอกว่า' I was made for something else.' คือถ้าตรัสรู้ได้ ฟีลมันก็คงประมาณนี้แหละ 

คนเรามันก็หนีตัวเองไปไม่พ้นหรอกมั้ยวะ แต่แน่นอนว่าก็ยังต้องยืนบนพื้นของความ practical ไปด้วยพร้อมๆกัน ไม่ใช่อยากทำอะไรก็จะทำอย่างเดียว ก็ยังโฟกัสสิ่งที่จำเป็นต้องรู้ จำเป็นต้องทำ ควบคู่ไปด้วย ซึ่งถ้าทำได้ มันก็คงเป็นบาลานซ์ที่ดีมาก ปัญหาเรื่องแค่เรื่องสมาธิ ที่แก้ตรงนี้ได้ก็จบ 

สาธุ

3.

ต่อ- พอเจอว่าเราอยากจะทำสิ่งนี้ๆ แต่พอเห็นงานที่คนอื่นทำแล้วแบบ โห คนละชั้น มันก็เศร้านะ ไม่ใช่ความอิจฉา แต่คือความรู้สึกตะเร้กตะน้อยมันพุ่งพวย 5555 เหมือนทำได้แค่แหงนมองตึกสูงๆ

แต่ก็รู้สึกว่า เราไม่ควร treat ศิลปะแบบนั้น it doesn't serve the purpose ทำเพราะจมลึกลงไปกับมันดีกว่า ที่เหลือก็อาจจะตามมาเอง เข้าที่เข้าทางในเวลาของมันเอง 

สาธุจบที่สอง

4.การกินอิ่ม (แบบพอดี) นอนหลับ ไม่เจ็บไม่ป่วย มีคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีเงินเก็บพอสบายใจ มีเวลาทำสิ่งที่อยากทำ คือดีที่สุดแล้ว มันอาจจะดูธรรมดาๆ แต่สิ่งที่ matter กับชีวิตมันก็คงไม่หนีไปจากนี้เท่าไหร่ ซึ่งปีนี้ทำได้อยู่อย่างเดียวเองมั้ง 555 ปีหน้าอยากดึงสติตัวเองให้ manage อะไรต่างๆให้ได้ดีกว่านี้ หวังว่าปีหน้าอายุ 26 ยังไม่เกินเดดไลน์ที่จะเริ่มใหม่นะ

สาธุจบที่สาม

_____________________________________________________________________________________________________