ในแต่ละช่วงจังหวะของชีวิตเราล้วนผูกติดกับสิ่งที่เรียกว่าเวลาทั้งนั้น เวลาที่เดินไปไม่เคยหยุดรอแม้จะมีเสี้ยววินาทีที่เราอยากจะหยุดมันไว้ มันอาจจะเป็นความสุขที่เราไม่อยากให้มันผ่านไปหรือแม้แต่ความเจ็บปวดที่เราอยากจะผ่านมันไปให้ได้ไวๆ แต่มันคงเป็นเพียงนิทานที่สร้างขึ้นมาจากจินตนาการว่าเราสามารถหยุดเวลาไว้ได้ แต่ความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
เวลากับความสัมพันธ์มันดูไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันเลยคุณว่าไหม แต่จริงๆแล้วเวลาเป็นองค์ประกอบหลักที่จะสร้างหรือทำลายให้ความสัมพันธ์นั้นดำเนินต่อไปหรือจะหยุดไว้แค่นี้ก็ได้
ลองนึกภาพตามง่ายๆ คุณเข้าใจคำว่าโปรโมชั่นของความรักมากน้อยแค่ไหน ให้นึกถึงวันที่หัวใจเราพองโตกับคำพูดที่หวานละไม จนคนรอบข้างต้องอิจฉา หรือแม้แต่เพลงที่ส่งหากันแทนความรู้สึกประหนึ่งว่าโลกนี้มีแค่คุณสองคน นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าเวลาของความสุขที่เราอยากจะหยุดมันเอาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วความจริงคุณทำมันได้ไหมละ ?
คงไม่มีใครทำได้สินะ แน่นอนว่าไม่เพราะกว่าคุณจะรู้ตัวเวลาแห่งความสุขมันก็คงลอยหายไปในอากาศโดยที่คุณทำได้ดีที่สุดคือเก็บมันไว้ในใจหรือสมองของคุณเท่านั้น เผื่อว่าวันไหนคุณคิดถึงหรือโหยหาคุณก็ยังจะนึกถึงมันได้อยู่แม้คุณจะไม่มีวันได้สัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้วก็ตาม
" แต่คุณเชื่อไหมว่าไม่มีใครที่จะสามารถลืมคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราได้หรอกไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่ใช่เพราะเรายังคิดถึงหรือโหยหา แต่มันเป็นความทรงจำที่สมองประมวลผลและเก็บมันไว้ต่อให้ผ่านไปอีกสิบปียี่สิบปีเราก็ยังจำได้ และเมื่อถึงตอนนั้นตอนที่เราย้อนความคิดในสมองของเราว่าเวลานั้นเราและเขาเคยมีความสุขหรือเสียใจกันมากเพียงใด มันคงเป็นเวลาที่เราคงนั่งหัวเราะกับเรื่องราวในอดีตที่แม้เราจะเคยร้องไห้กับมันแต่ก็ไม่ได้แปลว่าปัจจุบันเราจะยิ้มไม่ได้ซะเมื่อไหร่ "
HalfMoon
28.8.17 / 21:55pm
#บันทึก #diary #ความรัก #me #life
เพียงแต่เราจะอยู่ยังไงให้นึกถึงน้อยที่สุด