{Spoiler Alert}

181 วัน นับตั้งแต่ที่เขาจากไป ลักซ์เงียบกว่าที่เคย แม้เมซจะเข้ามาดูแลไนต์คลับแห่งนี้แทนบ้าง แต่ก็ไม่ได้ครื้นเครงไปกว่าช่วงที่เขาอยู่ที่นี่ ฉันเองก็แวะมาที่นี่บ้างบางครั้ง หลังเลิกงาน ใช้เวลาเงียบๆ ในห้องสักชั่วโมงสองชั่วโมง บางครั้งก็นั่งเขียนจดหมายวางทิ้งเอาไว้ หวังว่าเขาจะกลับมาอ่านบ้าง นั่งเล่นเปียโนหลังที่เขาชอบกับเพลงที่เราเคยเล่นด้วยกัน นั่งมองสร้อยที่เขาเคยมอบให้กับฉันในวันเกิดปีนั้น ปีที่เขาไม่ยอมบอกว่าไปไหนมา และทุกครั้งก็จบด้วยการผล็อยหลับไป 

ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกบนเตียงนอนที่ห้องของตัวเองพร้อมกับห่มผ้าเรียบร้อย เสียงเพลงคลอเบาๆ จากด้านนอกลอดเข้ามาภายในห้องนอนของฉัน เพลงที่เขาชอบเอามาล้อ แต่ฟังกี่ครั้งก็ยังอบอุ่นทุกครั้ง ฉันดึงผ้าห่มมาห่อตัว เดินออกไปด้านนอกเพื่อดูว่ามีใครอยู่ดังที่หวังไว้หรือไม่ แต่เปล่าเลย ไม่มีใครนั่งรอเหมือนเคย มีเพียงห้องว่างเปล่าพร้อมกับเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ถูกเปิดทิ้งไว้เท่านั้น ไม่มีแม้แต่แก้วไวน์ที่วางทิ้งเอาไว้ ไม่มีแม้แต่ก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่เลยสักมวน ฉันได้แต่นั่งคิดบนโซฟาจนถึงเช้า

"แม่คะ เมื่อคืนแม่ออกมาเปิดเพลงหรอ" ทริกซี่เดินออกมาถามหลังจากที่เธอตื่นนอน

"เปล่าจ๊ะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวขึ้นรถไปเรียนสายหรอก"

"วันนี้วันเสาร์นะคะ" 

"จริงด้วย วันนี้อยากไปไหนรึเปล่าล่ะเจ้าลิง"

"แม่ วันนี้หนูมีเรียนเปียโนตอนบ่ายนะคะ เดี๋ยวหนูนั่งทำการบ้านก็ได้ แล้วแม่ค่อยไปส่ง"

"เอาอย่างนั้นก็ได้"

"แล้วตอนเลิกเรียนเปียโน หนูแวะไปหาเมซได้มั้ยคะ"

"เมซหรอ ที่ลักซ์ใช่มั้ย" ทริกซี่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

"งั้นต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนนะ"

"เย้!" 

ทริกซี่ยังคงแวะเวียนไปหาเมซอยู่เสมอ คู่นี้จะให้แยกยังไงก็คงจะยาก ถ้าช่วงไหนที่ฉันไม่ว่างพาทริกซี่ไปหา เมซก็จะเป็นคนเดินทางมาหาทริกซี่เอง แม้ว่าการมาแต่ละครั้งอาจจะมีเรื่องให้ปวดหัวบ้าง แต่การที่ได้เห็นทริกซี่มีความสุข แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว โชคดีที่วันนี้ไม่มีคดีและไม่ต้องเข้าสถานี ฉันจึงมีเวลาให้กับทริกซี่อย่างเต็มที่ ฉันเริ่มส่งทริกซี่ไปเรียนเปียโนหลังจากที่เธอร้องขอ เป็นช่วงเวลาไล่เลี่ยกับตอนที่ฉันบอกเธอว่าเขาต้องเดินทางไปในที่ไกลๆ มันทำให้เธอคิดถึงเขา แล้วเมซก็สนับสนุนเธอเสียจนฉันใจอ่อน บางครั้งทริกซี่ก็แวะไปเล่นเปียโนให้เมซฟังที่ลักซ์อย่างเย็นวันนี้ 

"เมซ!" ทริกซี่ตะโกนลั่นหลังจากที่เข้าไปในลักซ์ เธอเห็นเมซนั่งดื่มอยู่ที่บาร์ แล้วรีบวิ่งลงไป ตามสไตล์ของเด็กซนๆ วัยนี้

"ว่าไงเจ้ามนุษย์ตัวน้อย วันนี้แวะมาหาหรอเนี่ย แล้วแม่ของเธอล่ะอยู่ที่ไหน" เมซยังคงทักทายตามประสาเหมือนเคย

"ไงเมซ" ฉันโบกมือทักทาย 

"ฮาย วันนี้ไม่ต้องเข้าสถานีหรอ"

"ไม่ต้องน่ะ โชคดีที่วันนี้หยุดแล้วไม่มีคดีด้วย"

"ได้พักผ่อนบ้างก็ดีแล้ว" เธอพูดกับฉันจบแล้วก็หันไปหาทริกซี่ต่อ "วันนี้จะมาโชว์เปียโนรึเปล่า" ทริกซี่พยักหน้าตอบเมซ รีบวางกระเป๋าแล้วเดินไปยังเปียโนกลางลักซ์

"เป็นยังไงบ้าง" เมซถาม แม้ฉันจะรู้อยู่แล้วว่าเมซไม่ค่อยเข้าใจเรื่องอารมณ์ของมนุษย์ แต่การได้พูดคุยกับเธอก็ทำให้คลายกังวลไปได้บ้าง เมซเล่าให้ฟังว่าตอนนี้ที่บ้านของลินดากำลังวุ่นวาย เพราะชาร์ลีเริ่มซน ลินดายังคงไม่กล้าปล่อยชาร์ลีให้อยู่กับอเมนาดีลตลอดทั้งวัน แม้ว่าเขาจะดูแลชาร์ลีได้อย่างดีก็ตาม ฉันเข้าใจความรู้สึกนี้เลย 

ไม่นานหลังจากที่ทริกซี่เล่นเปียโนที่ลักซ์จนเต็มอิ่ม เธอก็เดินมาหาแล้วชวนเมซออกไปซื้อขนม เมซก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย ตอนนี้มีเพียงแค่ฉันคนเดียวที่นั่งอยู่ในไนต์คลับ ช่วงเวลาดีๆ ที่เคยมีหวนกลับมาอีกครั้ง ภาพที่เขากำลังนั่งเล่นเปียโนซ้อนทับกับภาพปัจจุบัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาดังลอยขึ้นมาพร้อมกับสำเนียงนุ่มหู ฉันเดินไล้เปียโน นั่งลงแล้วเล่นเพลงที่คุ้นหู Heart and Soul เพลงเดิมที่ฉันจำได้ ไม่นานเสียงของเมซและทริกซี่ก็ดังขึ้นมาแล้วเงียบไป ไฟค่อยๆ ดังลง ฉันได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากด้านบนพร้อมกับเสียงผู้หญิงหัวเราะคิกคัก แล้วไฟก็เปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับเสียงตะโกน Happy Birthday ของทริกซี่ เมซ ลินดา และเอลล่าดังลั่น พวกเธอมาพร้อมกับเค้กกล่องใหญ่ ปีนี้ไม่มีเซอร์ไพร์สตำรวจเปลือยอย่างเมื่อสามปีก่อน ปีนี้มีเพียงเค้กและเครื่องดื่มนั่งดื่มกัน ณ โต๊ะกลางของไนต์คลับแห่งนี้ คืนนี้เมซปิดลักซ์เอาไว้ ทำให้ไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการ มีเพียงแค่พวกเรานั่งสังสรรค์กัน แม้ว่าทริกซี่จะอยู่ด้วย แต่คราวนี้เมซเตรียมนมและน้ำผลไม้เอาไว้ให้เจ้าลิงน้อยอย่างดี เรานั่งคุยเล่นกันเรื่องสัพเพเหระต่างๆ เมซก็พาทริกซี่ขึ้นไปนั่งเล่นด้านบน ปล่อยให้ฉันและคนอื่นๆ นั่งดื่มกันจนเพลิน จนกระทั่งมาถึงเรื่องวีรกรรมสนุกๆ ของชายหนุ่มเจ้าของไนต์คลับแห่งนี้

"ฉันยังจำได้วันที่เธอมาหาฉันแล้วบอกว่าเขาแอบออกไปข้างนอกในงานวันเกิดของเธอ เมื่อปีไหนสักปีนี่แหละ" ลินดาเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ

"เขาไปกับฉันนี่แหละ ไปเวกัสกัน ตอนนั้นไปตามหาสาวแฟนเก่าที่เห็นว่าหายตัวไป แต่ก็เจอนะ ตอนนั้นสนุกมาก แต่กว่าจะได้กลับก็ร่างสะบักสะบอมเลยล่ะ"

"ปีนั้นฉันโกรธเขามากเลย หนอย หนีไปวันอื่นไม่ว่าเลย แต่นี่หนีไปในวันเกิดของฉัน แถมยังไม่ยอมบอกด้วยนะ" ฉันพูดขึ้นแล้วลินดาก็เอ่ยขึ้นมาต่อ

"ใช่ๆ ตอนนั้นเธอถึงกับเรื่องให้แดเนียลมาจัดการกับเซฟเขาให้อยู่เลย" ลินดาพูดแล้วหัวเราะขึ้นมา แล้วทุกคนก็หัวเราะตาม

"วันนั้นทุกอย่างก็จบลงด้วยการผล็อยหลับไป เท่าที่จำได้คือเธอนอนอยู่ที่โซฟา ส่วนฉันมานอนที่เตียงใหญ่ของเขา สภาพคงจะแย่น่าดูเลย" ฉันพูดขึ้นแล้วก็เงียบไป ทุกๆ คนก็เงียบไประยะหนึ่งจนกระทั่งเอลล่าพูดขึ้นมา

"คิดถึงเขาเนอะ ไม่รู้ว่ากลับบ้านไปนานขนาดนี้จะเป็นยังไงบ้าง เขาจะคิดถึงพวกเราบ้างรึเปล่า"

ในที่นี้มีเพียงทริกซี่และเอลล่าเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว ลูซิเฟอร์เป็นใคร ตอนนี้ลินดาก็ได้แต่ปลอบเอลล่าที่เมาจนร้องไห้ หลังจากนั้นไม่นาน แต่ละคนก็เริ่มทยอยกลับ แดนแวะมารับเอลล่าและไปส่งลินดา ส่วนเมซก็อุ้มทริกซี่ขึ้นรถให้ฉัน แล้วกลับขึ้นไปที่ลักซ์ต่อ 

ฉันพาทริกซี่เข้าห้อง เธอตื่นมาอาบน้ำอย่างว่าง่ายแล้วตรงเข้าห้องนอนเลย วันนี้คงจะเหนื่อยมากแน่ๆ เพราะหลังจากเรียนเปียโนเสร็จ เธอก็ไปเล่นกับเมซอย่างเมามัน ไม่รู้ว่าไปแอบซ้อมปามีดกันด้วยรึเปล่า ส่วนฉัน หลังจากที่จัดการตัวเองจนเสร็จ ก็ยังคงนอนไม่หลับ แม้จะเป็นวันเกิดของตัวเองก็ตาม แต่ยังมีบางอย่างติดค้างอยู่ในหัว สลัดไม่หลุดสักที ฉันนั่งลงที่โซฟา ถอดสร้อยคอที่สวมอยู่ออกมาดู นั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ยังคงวนเวียนอยู่ไม่ห่าง จนกระทั่งเผลอหลับไป 

ฉันตื่นมาอีกครั้งบนเตียงนอนพร้อมห่มผ้าห่มอย่างดี เสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงยังคงบรรเลงเพลง Eternal Flame เหมือนเมื่อวาน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ฉันกลับรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนจับจ้องอยู่ท่ามกลางความมืด ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบปืนที่วางอยู่ใต้หมอนออกมา เล็งไปยังมุมห้องที่ฉันตั้งเก้าอี้เอาไว้

"แหมๆ คุณนักสืบ แค่นี้ต้องถึงกับเอาปืนมาจ่อเลยหรอ" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นมา เขาค่อยๆ เผยตัวจากความมืดออกมากลางห้อง บริเวณที่แสงจากด้านนอกส่องมาถึง

"ลูซิเฟอร์" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ

"นอนโซฟาตลอดแบบนี้ไม่ดีนะ เดี๋ยวจะปวดหลังเอา ช่วงนี้งานเยอะล่ะสิ ไม่มีผมแล้วคงวุ่นน่าดู" เขายังคงเหมือนเดิม หยอกล้อติดตลกพร้อมกับการอวยตัวเองจนน่ารำคาญ

"ลูซิเฟอร์" ฉันเรียกชื่อเขาอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา

"ผมไม่อยากปลุกให้คุณตื่น แต่ทนเห็นคุณนอนโซฟาบ่อยๆ แบบนี้ไม่ได้" ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาเขาช้าๆ เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเขา ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่โอบกอดฉันนั้นยังให้ความรู้สึกเช่นเดิม เหมือนทุกครั้งที่ได้สัมผัส

"คิดถึงผมล่ะสิ" เขาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา "ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน โคลอี้ และผมไม่พลาดวันเกิดคุณเหมือนคราวก่อนๆ แน่นอน ดูสิ ผมมีของขวัญมาให้คุณด้วยนะ" เขาถอนกอดช้าๆ แล้วหยิบกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง "เปิดดูสิ" ฉันรับกล่องนั้นมาแล้วค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ภายในกล่องเป็นต่างหูคู่หนึ่งรูปขนนก เข้าคู่กับสร้อยคอที่เขาเคยให้ฉันมา

"หวังว่าคุณจะชอบนะ" เขาเอ่ยขึ้น ฉันกอดเขาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม 

"ฉันคิดถึงคุณ" ฉันกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา

"ผมก็เหมือนกัน" เขาตอบ "นอนพักได้แล้วนะ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดล่ะโคลอี้" ฉันค่อยๆ นอนลง เขาห่มผ้าห่มให้เหมือนเก่าแล้วก้มลงมาจูบหน้าผากของฉัน สิ่งสุดท้ายที่ได้เห็นก่อนนอนคือรอยยิ้มอันอบอุ่นของเขา แล้วฉันก็ผล็อยหลับไป 

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับเมื่อคืนฝันถึงลูซิเฟอร์ ถึงแม้ว่าจะฝันถึงเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจริงมากๆ อย่างกับได้พบเขาจริงๆ สิ่งที่ช่วยยืนยันความคิดนั้นคือโน้ตเล็กๆ ที่วางอยู่บนหัวเตียงพร้อมกับคำอวยพรวันเกิดที่ลงท้ายด้วยชื่อของเขาและกล่องต่างหูคู่น้อยตรงนั้น

_________________________________________________________

182 วันนับจากวันที่ 8 พฤษภาคม จะตรงกับวันที่ 6 พฤศจิกายน ซึ่งตรงกับวันที่ตอน Vegas With Some Radish ของ Lucifer Season 3 Episode 6 ฉาย ซึ่งวันนั้นเป็็นตอนเกี่ยวกับวันเกิดของ Chloe Decker