แสงแรกยามเช้าคอยปลุกให้ลืมตา สายลมพัดอ่อนๆ กับแดดอุ่นๆ เตียงนุ่มๆ และหมอนหนาๆ ท่ามกลางบรรยากาศของธรรมชาติ สีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า และท้องฟ้าสีฟ้าสดใส ก้อนเมฆดุจปุยนุ่น เสียงนกดังเจือยแจ้ว สลับกับเสียงน้ำตกที่ดังอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งคืน 

แต่ไม่นานผมก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น ความงดงามที่ผมเห็นเป็นเพียงแค่ในความฝัน ผมนอนอยู่บนหมอนแข็งๆ และฟูกบางๆ ผ้านวมที่ไม่ช่วยให้ความอบอุ่นใดๆ กับเสื้อกันหนาวและเสื้อกันลมห้าถึงหกชั้น ยังคงทำให้ลมที่พัดอย่างรุนแรงแทรกเข้าไปบาดผิวกายของผม ผนังสีเทาของห้องพักที่เสียงลมตีเข้าตลอดเวลา เจฟเดินมาปลุกผมให้ตื่นขึ้น เพราะถึงเวลาที่จะต้องทำการตรวจสอบอุปกรณ์

ผมกับเจฟ เราเป็นหนึ่งในทีมสำรวจและวิจัยของโครงการนี้ ต้องมาพักอยู่ที่ขั้วโลกใต้เพื่อเก็บข้อมูลอุปกรณ์ อันที่จริงเราไม่จำเป็นต้องลงมาสำรวจเอง แต่มันดันครบกำหนดที่จะต้องมาตรวจสอบอุปกรณ์ประจำปีนี่สิ อีกอย่าง มันเป็นช่วงที่อากาศหนาวเกินกว่าจะรับมือได้ซะด้วย ผมเคยลงมาตรวจสอบอุปกรณ์กับพี่ๆ รุ่นก่อน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมชินกับอากาศหนาวเย็นแบบนี้เลยสักครั้ง

"นายมาที่นี่กี่ครั้งแล้วฟรานซิส" เขามักเรียกผมด้วยชื่อจริงเสมอ แม้ผมจะบอกให้เรียกว่าแฟรงค์ก็พอ แต่เขาก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะเรียกฟรานซิส แรกๆ ผมก็ขัดใจอยู่หรอก แต่มันชื่อผมนี่นา ก็เลยช่างมัน อยากเรียกอะไรก็เรียก 

"ถ้านับครั้งนี้ด้วยก็ครั้งที่ห้าแล้ว"

"ไม่เบื่อหรอ" 

"น่าเบื่อตรงไหน นายไม่เห็นหรอ มันมีอะไรให้น่าสนใจอีกตั้งเยอะแยะ นายคิดดู ใครมันจะได้มาเจอสองเครื่องนั้นใกล้ๆ ขนาดนี้บ้าง" ผมพูดติดตลก เขาคงเครียดกับการทำงานในความหนาวเย็นแบบนี้ รวมถึงการที่ต้องอยู่ห่างไกลจากบ้านของเขา ผมเองก็เคยเป็นในช่วงแรกๆ ของการมาทำงานที่นี่ แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่กี่วันก็ตาม แต่อากาศแบบนี้ก็เกือบทำให้ผมเป็นบ้าได้เหมือนกัน

"..."

"เอาน่าเจฟ ครั้งแรกของนายก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวมันก็จะชินแล้วก็มีความสุขกับงานไปเอง"

ตอนนี้เราอยู่กันที่ขั้วโลกใต้ ในจุดที่ไม่ไกลจากที่ตั้งของเครื่อง BICEP 2 (เจ้าเครื่องนี้เป็นอุปกรณ์เพื่อศึกษาโพลาไรเซชันของคลื่นแสงในรังสีไมโครเวฟพื้นหลัง (Cosmic Microwave Background - CMB)) และเจ้า South Pole Telescope เป็นกล้องโทรทัศน์ที่ใช้ศึกษารังสีไมโครเวฟพื้นหลังเหมือนกัน 

"ฟรานซิส ถ้าเราติดอยู่ข้างนอกนั่น จะมีคนมาช่วยเรามั้ย" จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา สีหน้าบ่งบอกถึงความกังวลลึกๆ เขากลัวที่จะไม่ได้กลับมา และกลัวที่จะไม่รอด เชื่อผมสิ มันเป็นความกังวลพื้นฐานที่เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำ และสม่ำเสมอ เวลาที่มาทำงานแบบนี้ ผมเองก็กลัว แต่เดี๋ยวนี้มันมีเทคโนโลยีเตรียมพร้อมเอาไว้ให้เราตลอดเวลา และอีกอย่าง เขาคงลืมไปว่าเราไม่ได้มากันเพียงสองคน ยังมีเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ คอยประสานงานและช่วยเหลือเราอยู่ และสถานีวิจัยก็ยังคงมีอยู่เป็นจำนวนมาก

"เจฟ นายกลัวได้นะ แต่อย่าลืมว่าไม่ได้มีนายกับฉันแค่สองคน ถ้าเราทำงานเสร็จเร็ว เราจะได้กลับเข้ามาเร็ว ทำวนไปจนเสร็จ แล้วเราจะได้กลับบ้าน" ผมบอกเขาได้แค่นี้ ผมปลอบคนไม่เก่ง และไม่มีความสามารถในด้านนี้เลยสักนิด เขาได้แต่พยักหน้า และสวมหมวกหนา ถุงมือสีแดง และเสื้อกันลมตัวใหญ่ ผมเองก็รีบแต่งตัว ก่อนจะเดินออกไปกับเขาเพื่อเก็บข้อมูลอุปกรณ์ แล้วเราก็จะได้ไปพักในสถานที่แห่งความอบอุ่น เหมือนกับในความฝันของผม

ข้อมูลเพิ่มเติม