"อยู่ใกล้ก็สว่างจ้า อยู่ห่างก็จางหายไป"
...
"ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนหรอก"
...
"ชีวิตมันก็เท่านี้แหละ มันก็เหมือนดาวหาง แวะมาหาเพียงช่วงครู่ช่วงคราว สุดท้ายก็ต้องจากไป"
...
"บางทีมัน..."
"มันทำไม"
"มันมาครั้งหนึ่ง แต่ใช่ว่าครั้งต่อไปมันจะกลับมา"
"ทำไมคิดอย่างนั้น"
"มันอาจจะไปพุ่งชนดาวดวงอื่นไปแล้วก็ได้ ระหว่างทางที่มันจะกลับมา"
"ไม่คิดว่ามันจะกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดของมันหรอ"
"พวกไหน ถ้าบอกว่าเป็นกลุ่มเมฆออร์ต พวกนั้นเป็นเหมือนสถานีรถไฟที่ดาวหางไปชุมนุมกันมากกว่า"
...
"รู้มั้ยว่ามีดาวหางพันกว่าล้านดวงอยู่ที่นั่น แล้วมันก็ไม่ใช่บ้านเกิดของดาวหางด้วยนะ"
...
...
"เธอว่าตัวเองเป็นดาวหางเปล่า"
"ใช่"
...
"ชีวิตมันก็เท่านั้นแหละ สวยงามแค่ชั่วคราว ไม่ยั่งยืน เข้ามาเพื่อออกไป เจิดจ้าแล้วก็จางหายไป บางครั้งก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย บางครั้งก็ดับลับไป กว่าจะกลับมาอีกทีก็ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ไม่รู้ว่าที่เดิมที่เคยอยู่มันจะยังเหมือนเดิม หรือว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไป"
...
"ลองคิดดูสิ เป็นดาวหางน่ะ อิสระจะตาย ไปไหนก็ได้ แถมสวยอีกต่างหาก มีโคมาห่อหุ้ม ป้องกันตัวเองอยู่ข้างใน แถมมีคนกราบไหว้บูชา หรือคอยติดตามตลอดเวลาที่ผ่านโลกอีก ไม่ดีหรอ"
"แต่เธอก็ต้องแลกกับการที่ต้องเสี่ยงว่าจะไม่ได้กลับมายังที่เดิมๆ นะ"
"ในเมื่อเรามีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ ทำไมเราถึงต้องกลัวว่ามันจะเสี่ยงด้วยล่ะ"
...
"แล้วเธอล่ะ ถ้าเลือกได้ จะเป็นอะไร"
"หางฝุ่น"
"ทำไมล่ะ"
...
...
เพราะมันจะได้อยู่กับดาวหางไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีดาวดวงอื่นๆ มาพาดผ่านเส้นทางการโคจรของดาวหางดวงนั้นนั่นแหละ และอย่างน้อย เมื่อเราถูกเคลื่อนทับเส้นทาง เราก็ยังสร้างความสวยงามได้ โดยกลายเป็นดาวตกได้ยังไงล่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in