“ที่แห่งนี่เคยเป็นสนามเด็กเล่นของเรา”

‘โรงเรียน’ อาจจะเป็นสถานที่บ่มเพาะความฝันสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับ ‘เฉินเหนียน’ เด็กหญิงม.ปลาย ผมสั้น บุคลิกนิ่ง ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร กลับมองว่าโรงเรียนมัธยมปลายของเธอ เปรียบเสมือนสนามเด็กเล่นที่เธอไม่สามารถเข้าไปใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขอีกแล้ว การมีเพื่อนไม่ได้สำคัญสำหรับเธอ เธอไม่สนใจสิ่งอื่นนอกจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัย และความสุขจากการไปโรงเรียนได้เลือนหายไปเรื่อย ๆ จากการกลั่นแกล้งที่เกิดขึ้นเป็นประจำในชีวิต และโรงเรียนไม่ใช่พื้นที่ที่ปลอดภัยของเฉินเหนียนในภาพยตร์เรื่องนี้

กระทั่งเธอได้บังเอิญมาเจอกับ ‘เสี่ยวเป่ย’ เด็กผู้ชายข้างถนนที่ใช้ชีวิตคนเดียว และต้องหาเงินใช้ไปวัน ๆ หากมอง เผิน ๆ พวกเขาทั้งคู่ดูต่างกันมากแม้จะมีอายุไล่เลี่ยกัน และฐานะที่ไม่ดีด้วยกันทั้งคู่ แต่เฉินเหนียนเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนมาก คะแนนของเธอติดอันดับต้น ๆ ของชั้นเรียน ส่วนเสี่ยวเป่ยไม่ได้เรียนหนังสือแล้วด้วยซ้ำ แถมยังเป็นนักเลงหัวไม้ที่มีเรื่องต่อยตีอยู่บ่อย ๆ ทำให้ความสัมพันธ์ที่แตกต่างแต่ก็ลงตัวแบบไม่น่าเชื่อได้เกิดขึ้น เฉินเหนียนถูกกลั่นแกล้งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งการโดนแบนจากกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น การล้ออาชีพของแม่ ไปจนถึงการทำร้ายร่างกาย เธอจึงต้องขอให้เสี่ยวเป่ยมาคอยคุ้มครองเธอหลังเลิกเรียน พวกเขาทั้งสองได้เดินกลับบ้านด้วยกัน โดยที่เฉินเหนียนไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนตามมาทำร้ายเธอหรือไม่ นอกจากบทภาพยนตร์ที่เขียนให้ทั้งคู่มาเจอกัน การแสดงและเคมีของนักแสดงก็ส่งความรู้สึกของตัวละครออกมาให้เรารับรู้ และร่วมเอาใจช่วยเด็กทั้งสองคนได้อย่างดี

การสอบเกาเข่า(การสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยของประเทศจีน) ก็เริ่มใกล้เข้ามาทุกที ๆ บนโต๊ะทุกตัวในห้องเรียน จะมีกองหนังสือวางซ้อนกันอยู่หลายเล่ม พร้อมกับของภาพเฉินเหนียน และเพื่อนร่วมชั้นที่ขะมักเขม้นในการอ่านหนังสือ แม้แต่ทางโรงเรียนก็มีเสียงตามสายประกาศปลุกใจให้นักเรียนไม่ย่อท้อ ตั้งใจเตรียมตัวสอบ เพราะการสอบครั้งนี้มีความสำคัญและสามารถชี้ชะตาอนาคตของเด็กมัธยมปลายได้

“ ชีวิตนี้ไม่ยุติธรรม แต่ยังคงมีเกาเข่า มันคือความยุติธรรมขั้นพื้นฐานเดียวในชีวิต ดังนั้นจงบากบั่น อย่าได้ท้อ ” เสียงตามสายประกาศก้องไปทั่วโรงเรียน

สภาพปัญหาสังคม และการกลั่นแกล้งกันในภาพยนตร์เรื่องนี้ เป็นปัญหาเล็ก ๆ ที่ถูกประกอบจากหลาย ๆ ส่วนเข้าด้วยกัน เริ่มจากครอบครัวที่พ่อแม่อาจไม่มีเวลาให้กับลูก ๆ คุณครูในโรงเรียนที่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอย่างขอไปที ตำรวจที่มีหน้าที่ตามสืบคดีแต่กลับมองว่าการกลั่นแกล้งกันเป็นเรื่องปกติ หรืออาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เห็นเหตุการณ์ความรุนแรงมาโดยตลอดแต่นิ่งเฉย ทำให้เด็กที่โดนกลั่นแกล้งเองก็ไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาใคร จึงได้แต่ก้มหน้ารับความเจ็บปวดไว้คนเดียว

ภาพยนตร์เรื่องนี้ ทำให้ผู้ชมได้กลับมาตั้งคำถามเรื่องสภาพสังคม สภาพการศึกษาในปัจจุบัน และการกลั่นแกล้งกันในโรงเรียน ถึงแม้ว่าจะเล่าผ่านบริบทสังคมจีน แต่สามารถเปรียบเทียบกับสังคมไทยได้เช่นกัน การสอบเข้ามหาวิทยาลัยในไทยก็ดูจะเป็นความกดดันของเด็กนักเรียนไม่น้อย ชีวิตวัยรุ่นของใครหลายคนไม่ได้สดใสสวยงามเสมอไป มีชีวิตของเด็ก ๆ อีกไม่น้อยที่กำลังต่อสู้ พยายามเริ่มต้นชีวิตในวัยผู้ใหญ่ และพวกเขาเหล่านั้นต่างมีความหวังว่าในวันข้างหน้าจะเป็นวันที่ดีกว่านี้

เรื่อง: Novemberrest

ภาพ: ภาพยนตร์ Better days ไม่มีวัน ไม่มีฉัน ไม่มีเธอ