ภายในห้องเราเรียงลำดับเตียงดังนี้ ตรงข้ามเราคือเตียง 1 ขวามือถัดมาคือ 2 และ 3 ขวาสุดของฝั่งเราคือ 4 ข้างเราคือ 5 และเตียงเราคือ 6 คืนแรกเราหลับได้ดีเพราะความอ่อนเพลีย คืนที่สองคุณลุงเตียง 3 อายุน่าจะประมาณ 70 แล้ว เกิดอาการโคม่า ตอนแรกเราไม่รู้หรอกลุงแกเป็นอะไร แต่ได้ยินเสียงพยาบาลมาปลุกลุงแล้วลุงไม่มีสติ ไม่ตอบสนอง เราไม่รู้หรอกว่า หมอและพยาบาลช่วยด้วยวิธีไหน แต่ได้ยินเสียงตลอดเวลา "หายใจตามนะคะคุณลุง พยายามช่วยอยู่นะ" เป็นระยะๆ ช่วยกันเกือบ 15 นาทีได้ คุณลุงโดนเข็นไป ICU เลย ทั้งๆที่น่าจะส่งไปตั้งนานแล้ว ทำให้เราไม่ไว้ใจหมอเวรนิดนึงที่ฝืนโดยไม่ใช่เหตุ แต่ละช่วงเวลาจะมีหมอเวรมาถามอาการว่าเป็นไงบ้าง เราก็ตอบตามที่ถามแต่ผลสรุปก็คือเราไม่ให้ความร่วมมืออยู่ดี เพราะเราไม่ได้คุยอะไรมากกว่าที่หมอถาม (โถคุณหมอ แค่นั่งยังเจ็บจมูกลามไปทั้งหน้า จะให้คุยด้วยอีกเหรอ) แถมนอนคุยกับหมออีก ถัดมาเตียง 5 เตียงข้างเรา เป็นเตียงที่รบกวนเรามาก แบบที่ว่าคนอะไรกรนได้ท้้งวันทั้งคืน อีกทั้งญาติยังเปิดเพลง/ละคร เสียงดังในเวลาที่คนไข้ควรนอนอีก กรนจนเรานอนกลางคืนไม่ได้เลย ต้องมาเผลอหลับช่วงบ่ายแทน เพราะลุงเขาจะดูทีวีกับลูกแก ส่วนเตียงที่ 1 ฝั่งตรงข้ามเตียงเราเป็นคุณลุงอายุมากแล้ว มีบุคลิกโดดเด่นมาก คือใส่แต่กางเกงคนไข้แล้วเปลือยท่อนบน ชอบนั่ง/นอนบนโซฟามากกว่าบนเตียง คิดจะตดก็ตดดังป๊าดใหญ่ ไม่เกรงใจใคร พูดคุยเสียงดัง ลุงแกเก่งทุกอย่าง ลูกหลานก็มักจะมาตอนใกล้หมดเวลาเยี่ยม แล้วก็คุยกันเสียงดังไม่เกรงใจ อย่างเช่นเรื่อง ประเทศกูมี ลุงก็จะโอ้อวดอย่างโน้นอย่างนี้ กว่าจะได้นอน โอ้ย! ลุงเตียงข้างๆ ก็กรนเสียงดังอีกแล้ว นอนไม่ทัน!

เราถอดสายที่จมูกวันที่สามและออกจากโรงพยาบาลเช้าวันที่ 29 ตุลาคม 2561 และรีบไปพบหมอโรงพยาบาลที่เราต้องการต่อในทันที..