ผมเหลือบตาขึ้นจากหนังสือมองไปยังชายที่คุยโทรศัพท์ตรงหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดเสียงดังเกินไปจนคนรอบข้างได้ยิน ก่อนจะเบาเสียงลงจนผมไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรต่อ 

สมาธิผมขาดช่วงจากหนังสือที่เพิ่งเปิดอ่านไปสิบกว่าหน้า ไม่คิดเหมือนกันว่าฝนจะกระหน่ำลงมาหนักขนาดนี้ ยังดีที่มีหนังสือติดมาด้วยพอเอามาอ่านไปพลางรอเวลากลับ แย่หน่อยต้องมาติดฝนในร้านกาแฟที่ตั้งใจจะมานั่งดื่มกาแฟแป๊ปเดียวแล้วก็ไป 

"คุณก็รู้ผมไม่ใช่คนแบบนั้น...เหรอ" ผมทวนคำพูดของชายคนนั้นอยู่เบาๆ ในใจ ก่อนจะถามตัวเองว่าคนแบบไหนที่มีท่าทีร้อนรนขณะพูดประโยคนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเขาอาจจะทำอะไรผิดพลาดไปหรือไม่ปลายสายต้องเข้าใจอะไรผิด ผมลองสังเกตอาการของเขาอีกครั้งก่อนจะพบว่าเขามีท่าทีที่ดูผ่อนคลายลง ถึงแม้ผมจะไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรก็ตามแต่เหมือนทุกอย่างจะลงตัวแล้ว

ผมอาจจะไม่ใช่คนประเภทชอบยื่นจมูกเข้าไปในเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่ แต่ในสถานการณ์ที่น่าเบื่อนี้ ทุกอย่างดูน่าสนใจไปเสียหมด โดยเฉพาะเมื่อผมละความสนใจจากหนังสือในมือไปแล้ว สายตาที่เคยจำกัดในกรอบของสองหน้ากระดาษขณะนี้ได้กวาดไปทั่วทั้งร้าน เป็นนิสัยส่วนตัวของผม ซึ่งมักจะชอบนั่งในมุมด้านในสุดของร้านทำให้ผมเห็นแทบทุกอย่างที่เกิดขึ้นในร้านแห่งนี้ แม่บ้านที่กำลังเช็ดราวบันใดชั้นแรกและค่อยๆ ก้าวขึ้นไปชั้นสองก่อนจะลับไปสายตาของผม พนักงานสามคนตรงเคาท์เตอร์ด้านซ้ายที่กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องชงกาแฟมันชักงอแงไม่เป็นไปตามคำสั่ง ผู้หญิงสองคนตรงบานกระจกด้านหน้าร้านที่ทำทีเอียงอายเหมือนคู่เดทมากกว่าเพื่อนสนิทชวนกันมาจิบกาแฟ ชายหญิงหนึ่งคู่ห่างจากผมไปสี่โต๊ะ ฝ่ายชายเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าเป็นระยะขณะเธออ่านหนังสืออย่างนิ่งเฉยราวกับทั้งโต๊ะมีเธอเพียงคนเดียว และชายวัยกลางคนผู้ยังคงไม่ปล่อยมือจากโทรศัพท์มือถือเยื้องทางด้านขวาของผมถัดไปสองโต๊ะ  

ถ้าไม่นับเรื่องของผม ทั้งหมดก็จะเป็น 5 สถานการณ์ในร้านเดียว  ช่วงเวลาที่น่าเบื่อผนวกกับฝนตกไม่ซาทำให้ไปไหนไม่ได้ อะไรก็น่าสนใจ จะพูดให้ถูกคือตอนนี้ไม่มีอะไรให้สนใจมากไปกว่าพฤติกรรมของคนในร้านอีกแล้ว 

ก่อนจะมีบางสถานการณ์ที่น่าสนใจกว่าหรือต้องบอกว่าผมจำเป็นต้องสนใจเกิดขึ้นต่อจากนี้ ที่ทำให้ผมหยิบกระเป๋าแล้วก้าวเท้าออกจากที่นี่ด้วยความสุขปนเศร้า ขอละไว้จนกว่าผมจะมีโอกาสกลับมาเล่าให้ฟัง...