( ปากบอกเฉยๆ ไม่ได้พีคไรขนาดนั้น
ปั่นยันตี3คืออะไร บ้าบอ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ไม่ได้แต่งฟิคมาหลายปี YwY ขุดสกิลกันสุดๆ ดีแย่อย่างไรอย่าว่ากันนะคะ แงววว )
+++++++++++++++++
ผัวะ
กำปั้นหนักฟาดลงมาบนสันจมูกคมจนเลือดไหล
เพราะรัก เราจะทำได้ทุกอย่าง...
เพราะรัก เราจะยอมเจ็บได้...
-----------------------------
"โถ่เว้ยเครเดนซ์! ทำไมแก่มันโง่เง่าไม่ได้เรื่องแบบนี้"
"ผม... ฮึก ขะ.. ขอโทษ.... ครับ"
เด็กชายวัยสิบขวบยืนนิ่งต่อหน้าผู้เลี้ยงดู ดวงตาที่รื้นด้วยหยาดน้ำใสเต็มไปด้วยความกลัว
"แค่ขอโทษงั้นเหรอเด็กบ้า! มันไม่ได้ทำให้ปัญหาหาย มันไม่ได้ทำให้ฉันหายโกรธ!!"
เผี้ยะ!
แมรี่ ลู แบร์โบนส์ตวาด พร้อมๆกับที่ฝ่ามือหยาบกร้านฟาดลงบนแก้มที่เปียกชื้นเต็มแรง
"ผ..ผมต้องทำ อะ.. อะไร ใหแม่รู้สึกดีขึ้น..."
ให้แม่รักผม...
เครเดนซ์ แบร์โบนส์ยังคงไม่ละลดความพยายามที่จะชดใช้ความผิดของตน
"หึ" หญิงวัยกลางคนยืดกอดอกนิ่ง จ้องมองมาที่ร่างเล็กด้วยสายตาเหยียดหยัน "ถ้าแกจะอยากให้ฉันรู้สึดีขนาดนั้น ก็ได้... ถอดเข็มขัดออก"
เด็กน้อยแลดูงุนงง ทว่าก็ยินยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี มือบอบบางปลดเข็มขัดยื่นให้
"ทีนี้ก็หันหลัง จับราวบันไดไว้ ห้ามปล่อย ห้ามขยับ!"
"ครับ"
แม่จะรู้สึกดีขึ้น..
เปรี๊ยะ!
"ฮึก!"
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ความเจ็บร้าวลุกลามไปทั่วทั้งร่างเมื่อสายหนังเส้นหนาฟาดลงบนต้นขา
"อยู่นิ่งๆ! แกพูดเองนี่ว่าอยากให้ฉันหายโกรธ ก็ให้ฉันได้ระบายอารมณ์สิเครเดนซ์ เข้าใจมั้ย!?"
เปรี๊ยะ!
"ตอบสิวะ!"
"ครับ"
เปรี๊ยะ
แม่จะหายโกรธ
เปรี๊ยะ
ครั้งแล้วครั้งเล่า...
ถ้าแม่ตีเขา แม่จะหายโกรธ...
แม่จะรู้สึกดี...
ถ้าแม่รู้สีกดี แม่ก็คงจะรักเขา...
ขอแค่ใครสักคนรักเขา โดนตีมากแค่ไหนมันก็คุ้มค่า
เปรี๊ยะ!!!
เครเดนซ์คิด และหลับตาลง รับสัมผัสจากเข็มขัดหนังที่กระทบลงบนร่างของตน อีกครั้ง และอีกครั้ง...
-----------------------------
ร่างสูงยืนห่อเหี่ยวอยู่ริมทางเท้า มือเรียวสั่นระริกขณะยื่นใบปลิวให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา..อย่างไม่ไยดี
ฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาใส่เครเดนซ์ ผู้ไม่มีร่มหรืออุปกรณ์ใดๆช่วยป้องกันแม้แต่น้อย
ทั้งหนาว ทั้งเปียก...
อยากกลับ...
เขาไม่สามารถจบประโยคได้ ที่ๆเครเดนซ์กลับไปทุกคืน นอนหลับ และตื่นขึ้นมาในทุกๆวัน ไม่อาจเรียกได้ว่าบ้าน
แม้จะคิดเช่นนั้น แต่เด็กหนุ่มก็ทำไม่ได้ หากแมรี่ ลูเห็นว่าเขายังเหลือใบปลิวเยอะขนาดนี้ ย่อมจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน และเขาเองก็ไม่กล้าพอที่จะแอบนำไปทิ้ง
เหนืออื่นใด...
'เขา' คนนั้นยังไม่มาเลย...
เพียงคิดถึง ความหนาวเหน็บจากหยาดน้ำฟ้าก็ดูเหมือนจะหายลับไป กลายเป็นความอบอุ่นแผ่ซ่าน
สัมผัสทุกครั้งจากอีกฝ่ายล้วนแล้วแต่อ่อนโยนจนดูแปลกประหลาดสำหรับผู้ที่ไม่คุ้นชินเช่นเครเดนซ์
และแล้วเขาก็มา...
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสองคู่มองสบกันจากสองฟากถนน ริมฝีปากบางได้รูปทว่าซีดเซียวเพราะความเย็นแย้มรอยเล็กๆ ที่ดูใกล้เคียงกับรอยยิ้มที่สุดเท่าที่เจ้าของของมันจะทำได้
สองขายาวรีบก้าวข้ามถนนไปหาชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานในชุดสูทและโค้ตตัวยาวที่ยืนรออยู่มุมตึกทันที
"มานี่ เครเดนซ์"
เพียงแค่อมยิ้มเล็กๆ ก็ยังยากที่เครเดนซ์จะได้รับจากใคร พาให้หัวใจของหนุ่มน้อยเต้นรัวอย่างไร้สาเหตุ
"ครับ" รับคำ มือหนาก็ยื่นมาจูงเจ้าของมือที่เรียวกว่าให้ตามเข้าไปในซอกตึกนั้น
"หลบฝนสิ"
เพอร์ซิวาล เกรฟส์ชูไม้สีดำขึ้นฟ้า ประกายใสสะท้อนออกจากปลายขึ้นเป็นรูปร่ม ปกป้องสองร่างจากพรายฝนที่หนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ
"สวยเหลือเกิน" ดวงตาโตของเด็กหนุ่มเบิกกว้างไม่กระพริบ "คุณทำแบบนั้นได้ยังไง"
"เวทมนต์" ชายอายุมากกว่ายื่นฝามือแข็งแรงไปลูบผมที่ตัดสั้นของเด็กน้อย
เมื่อแรกเริ่มเครเดนซ์สุดแสนจะตื่นตระหนกกับสัมผัสอ่อนโยนแปลกประหลาดที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิตนี้ ทว่าตอนนี้เขากลับแทบไม่อยากให้อีกฝ่ายปล่อยมือเลย
และใช่แล้ว เพอร์ซิวาล เกรฟส์ มีเวทมนต์ เขาเป็นพ่อมด...
"วันนี้ฉันคงอยู่กับนายนานไม่ได้" เกรฟส์ถอนฝ่ามือออกจากกลุ่มผมอ่อนนุ่มมากุมมือที่เย็นเฉียบไว้แทน "ฉันกำลังยุ่งมาก ตอบฉันมาว่านายได้ข่าวอะไรบ้างรึยัง"
เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะลอบสังเกต 'คุณเกรฟส์' ของเขา..แม้คำพูดและสัมผัสยังเหมือนเดิม แต่แววตาและท่าทางดูหงุดหงิดกระวนกระวายใจอย่างยิ่ง
"ย.. ยัง ครับ...."
บ้าที่สุดเลย เขามันแย่เอง
"ไม่มีแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ เด็กผู้หญิง? ไม้กายสิทธิ์? อะไรก็ได้ที่ฉันถาม ห๊ะ!?" มือหนาเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเปลี่ยนจากการกุมเป็นบีบแน่น
"ผ..ผม ผมขอโทษ ผมสัญญาคราวหน้าผมจะ.. จะเอาเบาะแสมาให้คุณให้ได้" ความหวาดหวั่นทำให้ร่างโปร่งสั่นระริก พูดจาตะกุกตะกักอย่างควบคุมไม่ได้
"โถ่เว้ย!" เกรฟส์หันหลังหนี สะบัดมือของอีกฝ่ายทิ้งอย่างไม่ไยดี "ไร้ประโยชน์ น่าเบื่อที่สุด!"
ไม่นะ
ใบหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วของเครเดนซ์บัดนี้ดูเหมือนแทบจะไร้เลือดแม้แต่หยดเดียว...
ไม่...
คนไร้ประโยชน์ คนน่าเบื่อ.. เขาไม่อยากเป็น
โดยเฉพาะกับคุณเกรฟส์...
"ไม่ คุณเกรฟส์ ผมขอร้........." ก่อนจะทันรู้ตัว เด็กหนุ่มก็โผไปหาพ่อมดอายุมากกว่าแล้ว
"หุบปาก!"
ไม้กายสิทธิ์ที่เคยเป็นร่มกันฝนคันน้อยบัดนี้กลับปลดปล่อยประกายไฟแปลบปลาบพุ่งเข้าใส่เครเดนซ์จนกระเด็นทรุดลงที่พื้น ความเจ็บจุกร้าวปรากฏขึ้นในบริเวณที่ถูกโจมตี
"ผมขอโ...."
"ฉันบอกให้หุบปากไงวะ!!" เกรฟส์ตวาดลั่น "ฉันคิดผิดที่เลือกนายจริงๆ นายมันไร้ประโยชน์"
"ฉันไม่ต้องการนายอีกแล้ว"
ร่างเพรียวที่กองอยู่กับพื้นนิ่งตะลึง ไม่รู้ตัวแม้หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่น
เกรฟส์เหลือบหางตามองเด็กหนุ่มเพียงเล็กน้อย และเริ่มก้าวห่างไปอย่างไม่ไยดี
ไม่...
เขาปล่อยให้ทุกอย่างพังไม่ได้...
เขาปล่อยคุณเกรฟส์ไปไม่ได้!
"คุณเกรฟส์!!"
ร่างเพรียวที่แม้จะยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ที่พื้นโผเข้ากอดขาแกร่งไว้
"ปล่อย!!!"
"ผมขอโทษ ผมขอโทษๆๆๆ" ใบหน้าสวยได้รูปที่เต็มไปด้วยน้ำตาซุกกับขาของผู้ที่กำลังจะจากไปไว้แน่น "อย่าทิ้งผมไป ฮึก.. ได้โปรด..."
"ได้โปรด......."
เพราะรัก เราจะทำได้ทุกอย่าง ใช่มั้ย?
เพราะรัก เราจะยอมเจ็บได้ ใช่มั้ย?
คำตอบของเครเดนซ์ แบร์โบนส์คือ...
ใช่
"ฉันบอกให้ปล่อย!"
"คุณเกรฟส์..."
ปัง!
เพอร์ซิวาล เกรฟส์บัดนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะรุนแรง แค่เพียงสะบัดมือ ร่างของเด็กหนุ่มก็กระเด็นออกไปไกลทันที
"คุณเกรฟส์ ผมขอร้อง ถ้าคุณโกรธผม ผมยินดีให้คุณทำอะไรก็ได้ให้คุณรู้สึกดีขึ้น คุณจะระบายอะไร เจ็บแค่ไหนก็ได้ผมยินดี..."
"ผมยินดี"
ถ้าคุณเกรฟส์ได้ระบายอารมณ์ก็คงจะหายโกรธ...
คุณเกรฟส์จะรู้สึกดี...
แล้วถ้าคุณเกรฟส์รู้สีกดี คุณเกรฟส์ก็คงจะรักเขา...
"ได้โปรดครับ คุณเกรฟส์..."
เพอร์ซิวาล เกรฟส์กลอกตา
"หึ มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ... ได้"
ผัวะ!
รองเท้าหนังอย่างดีเตะเข้าอย่างแรงที่ลิ้นปี่ของเด็กน้อยจนตัวงอ
"โอ๊ย"
"ไหนบอกยินดี แค่นี้ทนไม่ได้หรือไง ลุก!"
ร่างสูงโปร่งโซเซยันกำแพงอิฐยืนขึ้น ริมฝีปากได้รูปยิ้มอย่างอ่อนแรง "อะไรก็ได้ที่คุณเกรฟส์จะพอใจ ผม...ผมทนได้"
"ปากดีนักนะ"
ผัวะ!
กำปั้นหนักฟาดลงมาบนสันจมูกคมจนเลือดไหล
ผัวะ!
ตามด้วยมุมปาก
ปัง!!
ฝ่ามือหนาตวัดอย่างแรงกลางอากาศ คลื่นทรงพลังปะทะเข้ากับร่างกายจนเครเดนซ์ล้มทรุดลงอีกครั้ง ชายวัยกลางคนย่อลงข้างๆร่างที่ฟุบนิ่งอยู่ที่พื้น มือข้างเดิมจิกศีรษะของเด็กหนุ่มให้เงยขึ้นมอง
"คุณเกรฟส์..."
"ให้มันรู้ซะบ้าง ถ้าทำงานให้ฉันไม่ได้เรื่องก็ต้องเจอแบบนี้ เข้า..ใจ..มั้ย" จบประโยค ฝ่ามืออีกข้างที่เป็นอิสระก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงจนเป็นรอยปื้นแดงจัด
...ทว่าริมฝีปากที่ซึมไปด้วยของเหลวสีแดงก็ยังคงพยายามแย้มยิ้ม ไม่แม้แต่หลุดเสียงร้องหรือปริปากบ่น
คุณเกรฟส์จะรักผม คุณเกรฟส์จะอยู่กับผมต่อ
เจ็บแค่นี้เอง...
"หึ"
มือที่จิกเส้นผมดำสนิทของเด็กหนุ่มผู้ถูกทำร้ายสะบัดออก ร่างกำยำลุกขึ้นยืนพร้อมควักไม้กายสิทธิ์ออกมาจากโค้ตตัวยาว
"อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย"
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องเหยื่อเขม็ง ปลายไม้สีดำชี้ตรงมายังเครเดนซ์
"ครูซิโ.......... โถ่เว้ย!"
เพอร์ซิวาล เกรฟส์ไม่อาจร่ายคำสาปกรีดแทงได้เมื่อมองสบกับดวงตาสีเดียวกันอีกคู่ที่มองกลับมา
"บ้าเอ๊ย!"
ผัวะ!!!
ผู้ลงมือเตะซ้ำเข้ากลางแผ่นหลังของอีกฝ่าย
"พอแล้วเครเดนซ์ สตูเปฟาย!"
สิ่งสุดท้ายที่เครเดนซ์เห็นก่อนจะหมดสติไปคือลำแสงสีแดงพุ่งปราดเข้าใส่ตนเอง
-----------------------------
"ค..คุณเกรฟส์"
แพขนตายาวกระพริบขึ้นลง พยายามปรับรับกับแสงอาทิตย์ที่พึ่งส่องลอดลงมาผ่านเมฆ
ฝนหยุดตกแล้ว เหลือเพียงแอ่งน้ำเจิ่งนองตามพื้นปะปนกับหยดของเหลวข้นสีแดงคล้ำ
เครเดนซ์ แบร์โบนส์พบว่าตนนอนพิงกับกำแพงซอกตึกที่เดิม ข้างๆตนคือเพอร์ซิวาล เกรฟส์ พ่อมดผู้เก่งกาจ คนเพียงคนเดียวที่รักเขา และเขารัก...
ความเจ็บร้าวยังคงระบบไปทั่วร่างกาย ทว่าปราศจากบาดแผล
"คุณเกรฟส์..."
"ฉันรักษาแผลให้หมดแล้ว เรื่องเจ็บฉันช่วยไม่ได้"
"ขอบคุณครับ"
"....."
ไม่มีใครพูดอะไร เพียงแค่นั่งข้างกันเงียบๆ ไปอีกสักพัก ก่อนที่เกรฟส์จะเริ่มขยับตัว
"ฉันไปล่ะ อาทิตย์หน้าเจอกัน หวังว่าจะมีข้อมูลอะไรบ้างนะ"
"อย่าทำให้ฉันผิดหวัง เครเดนซ์"
"ครับ"
มือหนาลูบศีรษะของผู้เยาว์วัยกว่า ไล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลังอย่างแผ่วเบา แล้วจึงผละลุกจากไป
"ลาก่อนเครเดนซ์"
"ลาก่อนครับ คุณเกรฟส์"
"คุณเกรฟส์ยังอยู่กับผม"
มือเรียวลูบมุมปากที่เคยปรากฏแผลแตกช้ำเบาๆ พลางยิ้มให้กับตัวเอง
ความเจ็บปวดที่เขายินดี.. เป็นความเจ็บปวดที่เขารัก...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in