การอยู่รวมกับคนหมู่มากในที่สาธารณะ สิ่งหนึ่งที่เราคำนึง (อยู่ตลอด) และคนอื่น ๆ ก็ควรจะคำนึงด้วยเช่นกัน ก็คือ มารยาททางสังคม แต่เราก็มักจะเห็นพฤติกรรมเสียมารยาทที่ทำให้หงุดหงิดมากขึ้นในทุก ๆ วัน จนต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่า "หรือเพราะที่นี่คือประเทศไทย ทุกคนจึงทำอะไรตามใจไปซะหมด?"

          อันดับแรกที่เห็นบ่อยคือ คุยโทรศัพท์ หากคุยธุระคอขาดบาดตาย คุยนาทีสองนาทีเราไม่ว่า แต่คุณลุงคุณป้าล่อไปครึ่งชั่วโมง แล้วในที่แคบ ๆ ที่เสียงมันกระจายออกไปข้างนอกไม่ได้ อย่างรถตู้ รถเมล์ปรับอากาศ รถไฟฟ้า ถึงจะคุยเบาแค่ไหนมันก็ยังได้ยินอ่ะ เรียกได้ว่าก่อความรำคาญเป็นอันดับต้น ๆ เลย

          อันดับสอง คนที่มากับเพื่อนแล้วขึ้นรถสาธารณะ เว้นระยะการเมาธ์มอยบ้าง ไม่จำเป็นจะต้องคุยกันสะบั้นหั่นแหลกแทบทุกนาที เหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นปีเป็นชาติ คุยเบา ๆ ก็จะไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเป็นการสร้างมนุษยสัมพันธ์อันดีงามสืบไป แต่ขอร้องงงง อย่าหัวเราะดัง อย่าอุทานดัง เสียงคุณกำลังทำลายโสตประสาทของคนอื่นอยู่ 

          และเรื่องเสียมารยาทเรื่องสุดท้ายของคืนนี้เป็นเรื่องที่เกิดในหอพักมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นหอที่ต้องใช้ห้องน้ำร่วมกันและที่สำคัญเป็นหอ ญ ห้องอาบน้ำกับห้องส้วมจะแยกกัน (แต่ก็ยังอยู่ในบริเวณเดียวกัน) ห้องอาบน้ำจะมีติดกัน ๔ ห้อง ผนังกั้นเลยหัวไปนิดหน่อย แล้วทีนี้ก็จะมีนักศึกษาประเภท "มักง่าย" ฉี่ในห้องอาบน้ำ คงจะคิดว่าคนอื่นไม่รู้มั้ง แต่คุณ!!! กลิ่นมันฟุ้งชัดเจนมาก แล้วเราก็ต้องทนดมสลับกับกลั้นหายใจจนกว่าเขาหรือเราจะอาบน้ำเสร็จ ทั้ง ๆ ที่ห้องส้วมก็อยู่ใกล้แค่นี้ เดินสามก้าวก็ถึง แต่ก็ยังมักง่าย ชอบฉี่ทิ้งไว้ให้คนอื่นดม (เป็นหมาหรือเป็นนักศึกษา เอาดี ๆ ?) และไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย เราได้กลิ่นมาหลายครั้งแล้ว TT

          อีกเรื่องที่พิสูจน์เห็นว่าประโยค "ทำอะไรตามใจคือไทยแท้" มันเป็นจริง ก็คือ เปิดเพลงในห้องอาบน้ำนี่ล่ะ เฮ้ยยย ที่หอมันไม่เหมือนที่บ้านนะ คุณไม่ได้อาบน้ำคนเดียว แต่ยังมีนักศึกษาคนอื่นอาบห้อง ข้าง ๆ อีกตั้งสามห้อง เปิดเพลงที่ไม่ใช่รสนิยมเดียวกันไม่พอ พี่แกร้องคลอไปอีก คงจะมีความสุขมากสินะ(เบ้ปากใส่แรง ๆ แล้วรีบออกจากห้องน้ำอย่างเร็วไว)

          อยู่รวมกับคนหมู่มาก บางทีก็ทำให้เป็นประสาทได้เหมือนกันนะ