อีกไม่กี่วันเอกไทยรุ่น ๔๖ ก็จะสำเร็จการศึกษาและถึงเวลาที่จะต้องจากอ้อมอกครูอาจารย์ไปสู่โลกกว้างแห่งความเป็นจริง ตลอดสองปีกว่า ๆ ที่เรียนเอกนี้ ทุกวันคือความสุข เราไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เราชอบจะมอบความสุขให้เราขนาดนี้ นอกจากความรู้และวิชาการที่สร้างความตื่นตาตื่นใจแบบที่หาไม่ได้จากที่อื่นแล้ว ก็มีคณาจารย์ภาควิชาภาษาไทยนี่แหละ ที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์เป็นเสมือนหนึ่งครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นอย่าบอกใครเชียว

ก่อนจากกันเราเลยใช้สิ่งที่เราถนัดบอกความในใจและเพื่อแทนคำขอบคุณมอบแด่อาจารย์ทุกท่านโดยการแต่งกลอนโพสต์ลงเฟซบุ๊ก ซึ่งเพื่อน ๆ ในเอกก็ได้แท็กอาจารย์ให้ได้เห็นกลอนของเราด้วย กลอนนี้พิเศษตรงที่มีชื่อหรือไม่ก็นามสกุลของอาจารย์ภาควิชาภาษาไทยครบทุกคนเลยยย

ตรงที่เราเน้นตัวหนา คือ ชื่อ ส่วนตรงที่ขีดเส้นใต้ คือ นามสกุล ของอาจารย์นะ :)

กลิ่นบุบผาสุมาลีที่รวยรื่น
ปัทมาหอมชื่นตื่นจากฝัน
อุบลน้อยคอยพิทักษ์รักษ์วงวรรณ
สถิตย์มั่นภาระจะสุนทร   (นามสกุลของอาจารย์ท่านนี้คือ สุนทรภาระสถิตย์)

ครูผู้ก่อ ครูผู้เกื้อ เอื้ออารียา
หวังให้ศิษย์สุวัฒนาจึงสั่งสอน
คอนกรีตสร้างวางรากฐานไม่สั่นคลอน
อินทรพร พรจากครูสู่ศุภชัย

สัทศาสตร์ ศาสตร์แห่งเสียงเพียงวีณา
วิรัชล้ำคุณค่าน่าพิสมัย
ศิลปะการพูด พิสูจน์เสียงสำเนียงใด
สำเนียงไทยใคร่ย้ำสำเนียงงาม

ขอกราบกรานผ่านกลอนทุกตอนทุกบท
เพื่อแทนทดพระคุณครูไม่หลู่หยาม
ดาวอักษรสุนทรีสีฟ้าคราม
สวยวาววามกัญญรัตน์จับฤทัย

อิ่มไออุ่น อุ่นไอรักบ้านสีฟ้า
อิ่มเมตตา อิ่มนี้มีที่ไหน
อิ่มรอยยิ้ม อิ่มสำราญทั้งกายใจ
อิ่มห่วงใย อิ่มห่วงหา ครูอาทร

อบรมศิษย์จนเพียบพร้อมลักษณะศิริ
ไร้ที่ติกิริยามือไม้อ่อน
อาราธนาพระศรีสิทธิวิวิธบวร
ทุกค่ำคืนก่อนนอน ขอพรให้ครู

หลังจากแต่งเสร็จ โพสต์เสร็จ เพื่อนก็มาแสดงความคิดเห็นพร้อมทั้งแท็กอาจารย์ให้เสร็จสรรพ สิ่งที่ทำให้เราปลื้มมาก คือ อาจารย์กรุณามาแสดงความคิดเห็นในโพสต์เราด้วย ซึ่งในฐานะอาจารย์สอนภาษาไทยจะให้แสดงความคิดเห็นธรรมดา ๆ อย่างไรได้ อาจารย์เลยจัดกลอนแปดเบา ๆ หนึ่งบทในเวลาเกือบตีสอง เราอ่านแล้วขนลุกไปหมด สิริมงคลที่แท้จริง