ช่วงนี้ถ้าวันไหนเป็นวันหยุดยาวแม่มักจะชะโงกหน้าเข้ามาในห้องผม (แน่นอนว่าไม่เคาะประตูไม่เคยมีใครในบ้านหลังนี้คิดจะเคาะประตูก่อนเข้าห้องคนอื่น) แล้วถามว่าวันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันดีไหม ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างเก็บไม่มิด

ผมไม่ได้อยากไป

แกล้งทำเป็นลังเลคิดคำตอบราวห้าหรือหกวินาที ผมตอบกลับไปว่า แม่ไปกับพ่อเถอะ

ตอนผมยังเด็กผมคือคนส่วนน้อยในห้องเรียนที่ตอบคำถามประจำวันจันทร์ในคาบโฮมรูมตอนเช้าว่าใช้เวลาช่วงวันหยุดไปกับการอยู่บ้านอ้อ ใช้เวลาแสนสุขกับครอบครัวที่บ้านสินะ ดูแลต้นไม้ตรงสวนหน้าบ้านหรือหรืออบขนมกับแม่จ๊ะสายตาของครูดูหวังอย่างแท้จริงว่าจะมีสักคำตอบที่ถูกต้องในการเดาของเธอ ครับเรา...ดูทีวีด้วยกัน ฮอลิเดย์โชว์ ขอบคุณพระเจ้าผมยังพอรู้จักรายการทีวีกับเขาบ้าง ฮอลิเดย์โชว์ วิเศษมากจ้ะ! ครูเองก็เคยดูบ่อย ๆ ... วิสลีย์! เล่าให้ครูฟังหน่อยเรื่องวันหยุดของเธอ ครูที่ผมจำชื่อไม่ได้แล้วรีบรวบรัดตัดตอนและหาเป้าหมายใหม่บางทีเธอเองก็อาจจะนึกอยากขอบคุณพระเจ้าเหมือนกันที่ไอ้เด็กหน้าตาหน่ายโลกคนนี้ไม่ได้ตอบว่านอนอยู่เฉยๆ ตามความจริง

นั่นแหละ มันเป็นแบบนั้นพ่อกับแม่ยุ่งมาก ลูกเข้าใจใช่ไหมจ๊ะ ถ้าเราหยุดงาน นั่นเท่ากับว่าเราจะขาดรายได้ไว้วันไหนที่เป็นวันหยุดของพ่อกับแม่ เราค่อยไปเที่ยวกันนะแม่พูดแบบนั้นตอนที่เอาฝ่ามือหยาบประคองแก้มสองข้างของผมไปด้วย ผมพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจแม่ ตอนนั้นผมคิดว่างั้น ผมน่าจะเข้าใจแม่ หรือพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะเข้าใจพวกเขาถ้าเราต้องลำบากและสูญเสียรายได้เพราะการไปเที่ยว ผมไม่จำเป็นต้องออกไปไหนก็ได้แต่หลังจากผมโตขึ้นอีกหน่อย ผ่านเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นและเกือบจะถึงจุดที่ต้องผ่านพ้นแล้วแม่ของผมก็ว่างมากขึ้น เริ่มออกไปเที่ยวกับน้าและชวนผมไปด้วย แต่ตอนนั้น ผมดันกลายเป็นคนติดบ้านไปเสียแล้วพอแม่ชวนผมบ่อยเข้า จู่ ๆ ก็มีประโยคหนึ่งผุดขึ้นในหัว แทนที่จะตอบกลับว่าไม่ดีกว่า เหมือนทุกที ครั้งนั้นผมอยากตอบแม่ไปว่า รู้อะไรมั้ย มันสายไปแล้วสุดท้ายผมก็ตอบ ไม่ดีกว่า

ผมไม่ได้โกรธแม่ สาบานได้แต่ผมเคยนั่งจินตนาการอยู่บ่อยครั้งว่าถ้าวันนั้นผมเปล่งเสียงออกมาจะเป็นอย่างไรแล้วผมก็นึกออกแต่ความโกรธเกรี้ยวในนั้น ในทุกพยัญชนะและสระผมจะเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบากด้วยความลังเลแต่สุดท้ายจะตะโกนออกมาด้วยลมทั้งหมดที่ตัวเองมี พูดคำว่ามันสายไปแล้วออกมาให้ดังที่สุดสายไปแล้วที่เราจะไปเที่ยวด้วยกัน สายไปแล้วที่จะมาทำดีต่อกันเอาป่านนี้สายไปแล้ว... ผมจะเดินกระทืบเท้าเข้าห้อง ปิดประตูดังปังให้สะเทือนถึงชั้นล่าง หวังให้บทสนทนาครั้งต่อไปที่จะเกิดขึ้นเริ่มอย่างเร็วที่สุดในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่วันนี้ – เราจะไม่คุยกันอีกในวันนี้และแม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น อย่างที่ผมนึกไว้จริง ๆ แต่ผมไม่ได้โกรธแม่...หรือความจริง ลึก ๆ แล้วผมไม่กล้าโกรธเธอ ผมไม่ใช่คนมีสามัญสำนึกอะไรขนาดนั้นแต่ไม่รู้ทำไมไอ้ส่วนที่อยู่ลึกถึงแก่นข้างในดันบอกให้ผมหุบปากแล้วตอบไปแค่ไม่ดีกว่า ผมจะไม่ทำให้บ้านหลังนี้สั่นคลอน จะไม่ทำให้อะไรล้มลงมาทั้งนั้นเราจะอยู่ด้วยกันเหมือนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ไม่รักและไม่เกลียดไม่เป็นหนึ่งเดียวและไม่เป็นอื่น ไม่อยู่ด้วยกันและไม่แยกจากกัน