ไม่อยากจะชื่อว่าผ่านไปแล้วหนึ่งในสี่ 

ผ่านไปเร็วเหลือเกิน ต่างกับช่วงแรกที่วันนึงมันช่างยาวนาน ไม่หมดซักที

ตอนแรก'เคว้ง'มากเลยนะ ที่มาอยู่ที่นี่

ขุ่นมัวเหมือนท้องฟ้าสีหม่นไปเกือบสัปดาห์

ตอนนั้นก็คิดนะว่า "กูมาทำอะไรนี่ทีนี่"  "เรามาทำอะไรที่นี่"

งานอย่างหนักเลยยย อะไรไม่รู้เยอะแยะทุกวัน

ตอนนั้นก็ปลอบใจตัวเอง ว่าเดี๋ยวซักวันนึง เราคงจะย้อนกลับมาขอบคุณ

แต่เถียงตัวเองอยู่ว่า ไม่ใช่ตอนนี้โว้ย !

นี่ผ่านมาพอใกล้ถึงวันสุดท้ายที่ต้องไปจากที่นี่

กลับรู้สึกขอบคุณทุกอย่างที่เกิดขึ้น

ขอบคุณที่ยังโชคดี(มาก) ได้เจอเพื่อนร่วมงานที่ดี ขาดคนพวกนี้ไปเราคงจะอยู่ไม่ได้

ต้องขอบคุณพวกเขามาก ๆ ที่ทำให้เราอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ถึงงานมันจะหนัก(ถึงหนักมาก) จนบางครั้งอยากจะหายตัวไปเลย

ขอบคุณที่นี่ ที่ทำให้เราเรียนรู้ เปิดใจลอง จนเรารู้สึกสนุกกับสิ่งที่ไม่เคยทำแล้วสนุกมาก่อน

ขอบคุณที่ทำให้เราเติบโตขึ้น ถึงเราเองจะรู้สึกว่ายังไม่พอก็ตาม

เรื่องแย่ ๆ ก็มี แต่ไม่กี่ครั้งก็ผ่านไป เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเจอบ้าง

ที่เจอไปก็โกรธแค่แปบเดียวแหละ

เรื่องแย่ ๆ มันก็สอนเราเหมือนกันว่า"อะไรที่ไม่ดีก็อย่าไปทำ" ... แค่นั้นแหละ

สุดท้าย ... ขอบคุณตัวเองที่ผ่านมาได้ :) 

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่เดียวกันนี้จะทำให้รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด

ยังไงก็แล้วแต่ เราขอบคุณจริง ๆ

ไว้พบกันใหม่ตอนไหนซักตอน 

หรือแล้วแต่โชคชะตา.

Extern

22/07/2018

ปล. ยังเหลืออีกสามในสี่นะ !

*Extern : ชื่อเรียกนักศึกษาปีสุดท้ายของคณะหนึ่ง