เราชอบขับรถ 

...

ด้วยความที่ชีวิตทำตามอารมณ์และกำหนดการสลับกันไปมา ทำให้การขับรถนั้นช่วยให้ชีวิตสะดวกมากยิ่งขึ้น 

เบื่อบ้านอยากหาไรทำ ก็ขับรถไป

อยากจะไปวิ่งตอนไหน ก็ขับรถไป

ไปดูคอนเสิร์ต อยากกลับสบาย ก็ขับรถไป 

ทำอะไร ๆ ก็ขับรถไปเสมอ 

แม้กระทั่งวันที่ไม่มีจุดหมาย เราก็แค่อยากขับไปเรื่อย ๆ ฟังเพลงคลอเบา ๆ ปล่อยให้สายลมพัดผ่านหน้าต่างรถที่เปิดแง้มไว้ วันไหนที่อากาศดี

...

ถ้ามีคนติดรถมาด้วย แล้วเรามีเวลา เราอยากจะขับรถไปส่งทุกคนเลย 

มันคือความอยากตอนเราเด็ก ๆ ที่คิดว่าถ้าไปไหนกับใคร เราจะดูแลทุกคนเท่าที่จะไปได้

(แต่ข้ามจังหวัดก็ไม่ไหวนะ หมายถึงรถเราน่ะ ไม่ไหวแล้ว) 

รถติดเราก็ไม่กลัวเลย (ถ้าไม่รีบ)

เราสนุกกับทุกเส้นทางที่ได้ขับรถเสมอ 

...

จริง ๆ มอเตอร์ไซค์เราก็ชอบนะ แต่มันเป็นรถของเพื่อน 

เกรงใจมาก แต่ก็ใช้บ่อยช่วงอยู่มหาวิทยาลัย 

ความรู้สึกที่ได้ผ่านเส้นทาง ขับต้านลม ขับส่งคน คุยกันไปมา

มันเยียวยาเราได้อย่างประหลาด 

...

เราเคยคิดว่า เส้นทางไหน ๆ ถ้าขับไปได้ หรือเปิด Maps ได้อยู่ เราพร้อมเสมอ 

เราชอบเวลาที่มีคนอยู่บนรถที่เราขับ คุยกัน เปิดเพลงฟัง ร้องเพลง หัวเราะ เฮฮา 

เรามีความสุขกับการขับรถ ไม่ว่าที่ไหน ๆ เราเชื่อว่าเราไปได้ทั้งนั้น

จนกระทั่งวันนี้ 

...

วันที่เราไม่รู้ว่าเราจะขับไปไหน 

วันที่เราไม่รู้ว่าจะเปิดเพลงอะไรตอนขับไปหาลูกค้า

วันที่เราไม่คิดว่าบางเส้นทาง เราจะไม่สามารถไปได้อีกแล้ว 

...

วันนี้ เรานั่งลบบางสถานที่ออกจาก Google Maps ที่เคยบันทึกเก็บไว้

ไม่มีเหตุผลเป็นกิจจะ

แค่สถานที่นั้น เราน่าจะไม่ได้ไปอีก

...

เราเคยคิดแบบที่บอกมาทั้งหมด 

ว่าเราขับไปที่ไหน เมื่อไร ยังไงก็ได้ 

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว 

ถนนที่เคยเป็นที่พักพิง กลับกลายเป็นสิ่งที่เราหลบเลี่ยง 

และการขับรถที่เคยให้ความรู้สึกอิสระ

ตอนนี้กลับรู้สึกหนักอึ้ง

...

นิยามของการเดินทาง 

อาจหมายถึงการยอมรับว่าบางเส้นทางที่เก็บไว้

เราไม่สามารถไปได้อีกแล้ว 

...

เราไม่ชอบขับรถ