ฉันกลัวน้ำลึกมาแต่ไหนแต่ไร
ไม่รู้สิ มันอึดอัด
รู้สึกไม่ปลอดภัยทุกครั้งเวลาเห็นผิวน้ำสีเข้มจัดหรือขุ่นมัวจนมองไม่เห็นข้างใต้ ถึงแม้จะว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เด็ก ฉันก็เลือกที่จะหลบเลี่ยงมันอยู่ดี
ไม่ใช่ดำน้ำดูประการังหรอกนะ แค่ดูสารคดีใต้ทะเลก็แทบแย่แล้ว
ฉันทำแค่สูดเก็บลมหายใจไว้เต็มปอด หลับตา แล้วทิ้งตัวลงดำดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำ
ปล่อยลมหายใจออกมาเป็นฟองอากาศช้า ๆ
.
.
.
เมื่ออากาศหมด ความอึดอัดรัดแน่นเริ่มคลืบคลานจากช่วงอก ไล่ขึ้นมาที่หัว
ฉันยังคงทิ้งตัวอยู่อย่างนั้น จนร่างกายเริ่มแข็งเกร็ง ฝืนจนถึงวินาทีสุดท้าย ที่ระบบสัญชาติญาณเอาชีวิตรอดของร่างกายเปิดขึ้นมาอัตโนมัติ
ฉันลืมตา แขนขาตะเกียกตะกายไปหาแสงสว่างเหนือผิวน้ำ
ฉันแค่ชอบความรู้สึกที่ได้สูดอากาศเข้าเต็มปอดตอนโผล่พ้นน้ำ
เสพติดความรู้สึกโล่งในอกที่เข้ามากับอากาศ แม้จะเพียงครู่เดียว แต่ความรู้สึกเหมือนเรื่องหนักหนาภายในใจถูกปล่อยทิ้งไปกับสายน้ำ
ความรู้สึกที่บอกว่าลมหายใจนี้มีค่าแค่ไหน โชคดีขนาดไหนที่ได้สูดอากาศเข้าปอดอีกครั้งหนึ่ง
อดคิดไม่ได้ว่าซักวันหนึ่ง ฉันอาจจะเลิกเสพติดมัน ไม่ลืมตาขึ้นมาอีก แล้วปล่อยตัวเองให้จมดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำพร้อมลมหายใจรึเปล่านะ
แต่ตอนนี้ ฉันจะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ให้นานที่สุด
...โชคดีที่มีชีวิต...
- end -
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in