เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบาๆ ล้อไปกับเสียงพูดคุยอื้ออึงในบาร์แห่งหนึ่ง
หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงตาที่บวมเป่ง และเอ่อล้นไปทั้งน้ำตา
เกือบครึ่งชั่วโมงที่เธอนั่งปาดน้ำตาอยู่ตรงหน้าเขา โดยที่เขาเองทำเพียงแค่นั่งมองเธอเช็ดน้ำตาจากดวงตาคู่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บาร์เทนเดอร์หนุ่มลอบสังเกตการณ์มาชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจหยิบลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดออกมาจากใต้เคาท์เตอร์ จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะใช้มันยามจำเป็น แต่เขาไม่ค่อยชอบเห็นน้ำตาของหญิงสาวสักเท่าใด ไม่ว่าจะคนไหนก็ตาม
เขาจัดแจงใช้มีดหั่นแอปเปิ้ลออกมาสองชิ้น ชุบน้ำเกลือและวางใส่จานใบเล็ก ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าชายหญิงคู่นั้น
ทั้งคู่หันมามองอย่างแปลกใจ
"บริการพิเศษจากบาร์ของเราครับ เรียกว่าแอปเปิ้ลแห่งความลับ จริงๆแล้ว ผมตั้งใจจะใช้มันกับภรรยาผมคืนนี้ ผมคิดว่าเธอแอบนอกใจผมน่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
"แต่ผมแบ่งให้คุณสองคนทานดีกว่า แอปเปิ้ลลูกนี้ใครที่ได้ทานจะต้องพลั้งปากพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ขอให้โชคดีครับ"
หญิงสาวหยิบแอปเปิ้ลเข้าปากทันที
ชายหนุ่มหันมามองที่บารเทนเดอร์อย่างแปลกใจ เขาหยักไหล่อย่างเสียมิได้
"หวังว่าคงไม่ใช่แอปเปิ้ลอาบยาพิษแบบในนิทานนะครับ"
บาร์เทนเดอร์หนุ่มค้อมหัวให้เล็กน้อย
ชายหนุ่มกัดแอปเปิ้ลเข้าไปเพียงเล็กน้อย
"พร้อมจะพูดความจริงกันหรือยังครับ" บาร์เทนเดอร์ถาม และยกนิ้วขึ้นมานับเพื่อให้จังหวะแก่ทั้งสอง
"หนึ่ง สอง สาม"
"เราอยากให้เรากลับมารักกันเหมือนตอนเจอกันแรกๆ"
"เราไม่ได้รักเธอแล้ว ขอโทษนะ"
คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาในเวลาเดียวกัน แต่ความหมายต่างกันโดยสิ้นเชิง
"เราทำอะไรผิด" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบผิดกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
"เราไม่รู้... มันก็แค่ไม่เหมือนเดิมแล้ว เราไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จัก"
"กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เลยเหรอ"
"ขอโทษนะ แต่เราฝืนต่อไปไม่ไหว เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ เราพยายามแล้ว แต่มันไม่สำเร็จ
เราพยายามกลับมารักเธอแล้ว แต่ยิ่งพยายามเราก็ยิ่งรู้ว่า... เราไม่ได้รักเธอแล้ว"
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากหญิงสาว มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้นที่เป็นคำตอบว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดมากเพียงใด
"ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา ต่อไปนี้ดูแลตัวเองให้ดี ทำตามความฝันของเธอซะ เรายังเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ ขอโทษที่เราบอกเธอช้าไป"
"ขอบคุณแอปเปิ้ลของคุณที่ช่วยให้ผมพูดความจริงกับเธอได้เสียที"
ชายหนุ่มเดินจากไป ทิ้งให้อดีตหญิงสาวที่เคยถูกเรียกว่าเป็นที่รักของเขานั่งจมกองน้ำตาและเสียงสะอื้นอยู่ที่บาร์แห่งนี้
เสียงดนตรีคลอเคล้าเบาๆ ด้วยทำนองแสนเศร้า
บาร์เทนเดอร์เก็บแอปเปิ้ลเข้าใต้เคาท์เตอร์ดังเดิม พร้อมนึกเสียดายเศษเสี้ยวอาหารว่างคืนนี้ที่เพิ่งเสียไป.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in