ผมรู้ดีว่า ถ้าแม่ยังอยู่กับผมที่นี่ในตอนนี้ แม่ก็คงจะปริยิ้มที่มุมปากแบบเดิมๆที่แม่เคยทำ ประโลมผมด้วยคำพูดเรียบนิ่ง อย่างเช่นทุกครั้งที่แม่ตอบคำถามนี้กับผม

27 ปีบนโลกใบนี้ ใบที่ช่วงเริ่มแรกของชีวิต แม่ได้พาผมไปรู้จักกับสิ่งต่างๆ ผมตั้งใจเรียนแบบที่แม่คาดหวัง แม้แม่จะไม่เคยพูดคำนั้นออกมาแต่ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าแม่คาดหวังอะไรในตัวผมบ้าง ผมเรียนได้ดี สอบเข้าคณะที่ดีได้ และทำงานมีรายได้ที่ใครๆมองว่าดี แต่แม่ครับผมกลับว่างเปล่าเหลือเกิน ทุกย่างก้าวของชีวิตผมมันยวบยาบและคล้ายจะสั่นคลอนไปเสียหมด ผมจนปัญญาที่จะนิยามความเวิ้งว้างเปล่าเปลี่ยวที่ผมเผชิญมาอยู่ตลอดให้ออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร ผมเคยคิดว่ามันเกิดจากการขาดความรัก ผมจึงตามหาคนๆนั้น คนที่ผมจะสานสัมพันธ์รักด้วย แต่แม่ครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงเกลียดความรักนักหนา เพราะมันต่างต้องแลกด้วยการเห็นแก่นแกนความเห็นแก่ตัวของอีกคนหนึ่ง ไม่มีทางที่สองจานของตราชูความรู้สึกของคนคู่ไหนในโลกแห่งนี้จะเท่ากัน ไม่ว่าเราจะศิโรราบหรือหยัดยืนด้วยความหวังที่จะเปลี่ยนแปลงมัน สุดท้ายเราก็ต่างต้องเจ็บปวด เพียงแต่จะเล็กน้อยหรือสาหัส จะล่าช้าหรือรวดเร็วก็เพียงเท่านั้น

ทุกวันนี้ผมไขว่คว้าทุกอย่างที่ผมเคยขาดมาได้เกือบครบถ้วนแล้วครับแม่ มันเหมือนผมกำลังปีนภูเขาเทือกใหญ่ แผ่นหิินและโขดผาสูงชันรายทาง ไม่เคยกลายเป็นอุปสรรคที่สลักสำคัญจนทรมานให้ผมย่อท้อหยุดป่ายปีนต่อไปได้ ผมยังคงเห็นยอดผาพร่างแสงอยู่ที่นั่น ที่ซึ่งสูงลิบเลือนพร่าไปด้วยหมอกเมฆและลมหวนแรง แต่มันก็ยังอยู่ในระยะของสายตาและกำลังของห้วงแขนที่ผมจะพาตัวเองไปถึงได้ ทว่าในบางครั้งเทือกเขาที่ผมคุ้นชินลูกนี้กลับทำให้ผมหวาดกลัว แม้สายตาจะเล็งแนวเหลื่อมของหินก้อนที่อยู่สูงขึ้นไปอย่างไม่มีทางคลาดเป้า มือและเท้าจะถอกถีบและดึงดันตัวเองเต็มแรงแค่ไหน แต่แม่ครับภูเขาลูกนี้มันช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน มันยะเยือกเย็นจนเสียดร้าวไปถึงหัวใจ 

ผมกลัว ผมกลัวว่าภูเขาลูกที่ผมกำลังปืนอยู่ ที่ซึ่งใครๆก็อยากจะพิชิตยอดผาข้างบนนั่น มันจะไม่ใช่ที่ของผม เมื่อผมก้าวขึ้นถึงยอดนั่นแล้ว ผมกลัว...กลัวว่ามันจะไม่ใช่ยอดผาอย่างที่ผมวาดฝันไว้แต่แรก เมื่อสายหมอกควบแน่นจนกลั่นตัวเป็นแค่หยดน้ำค้าง เมื่อแสงจากอาทิตย์สาดใส่แผ่นผาบนยอดภูนั่นจนแจ่มจ้า ผมกลัวว่าเมื่อมองออกไปจากที่แห่งนั้นผมจะเห็นยอดผาที่ตระหง่านงามกว่านี้ เหมาะกับผมมากกว่านี้ และควรเป็นที่สำหรับผมมากกว่านี้ ปรากฏอยู่แก่สายตาของร่างกายที่โรยราเกินกว่าจะไปหาภูเขาลูกใหม่ได้อีกแล้ว

แม่ครับ ผมรู้สึกเปล่ากลวงอย่างที่แม่เคยกระซิบเล่าให้ผมฟัง ตอนที่แม่สอนผมกินเบียร์ครั้งแรกเข้าแล้ว ยิ่งนับวันความรู้สึกนี้มันก็เริ่มแผ่ขยายจนครอบคลุมทุกเสี้ยวส่วนของร่างกายและสมองของผมไปเสียหมด ผมทำงานเพื่อให้มีเงิน แล้วก็ใช้เงินไปเพื่อต้องทำงานหาเงินเพิ่มขึ้นใหม่ วนเวียนอย่างนี้ราวกับว่าจะไม่มีจุดสิ้นสุด ผมจำไม่ได้ชัดว่าแม่เล่าวิธีแก้ปัญหานี้ในบาร์คืนนั้นไว้ว่าอย่างไร อาจเป็นเพราะฤทธิ์เบียร์หลากยี่ห้อที่แม่สั่งมารินใส่แก้วบนแถบเคาน์เทอร์บาร์สีดำขลับที่มีเพียงแค่ผมกับแม่เพียงสองคน หรืออาจเป็นเพราะผมในตอนนั้นยังอ่อนเดียงสาเกินจะเข้าใจในสิ่งที่แม่กระซิบให้ผมฟังอยู่ก็เป็นได้ 

ผมคิดถึงแม่เหลือเกินครับ ผมคิดถึงคำตอบเรียบทื่อและง่ายดายที่แม่ตอบสารพัดคำถามของผมอย่างไม่เคยหน่าย คิดถึงรอยยิ้มมุมปากของแม่ที่เป็นปฏิกิริยาแรกหลังจากสิ้นเสียงสุดท้ายของทุกคำถาม โดยเฉพาะทุกทีที่ผมถามว่า "เราจะมีชีวิตอยู่กันไปเพื่ออะไร" แม่ก็มักจะยิ้มและตอบผมกลับเสมอว่า "เรามีชีวิตอยู่ ก็เพื่อมีชีวิตอยู่ ก็แค่นั่น" แม้มันจะดูวกวนกวนประสาทและไม่ได้ให้ความหมายที่ลึกซึ้งหรือกว้างขวางไปจากสิ่งที่ผมสงสัยเท่าไหร่นัก แต่ความเรียบง่ายและตรงไปตรงมาของมันก็ช่วยย้ำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปจริงๆ 

ถ้าแม่ยังอยู่กับผมที่นี่ในตอนนี้ ผมอยากฟังคำตอบจากแม่อีกครั้งจังครับว่า "เราจะมีชีวิตอยู่กันไปเพื่ออะไรหรือครับ"

                                                                                                                                                           ลูก